Είναι από τα συναισθήματα που δεν περιγράφονται εύκολα, ή και καθόλου.
Ελάχιστους γνωρίζω προσωπικά από όλους εσάς τους αιμοδότες αναγνώστες μου. Άλλοι μου μιλάτε ζωντανά, άλλοι με μηνύματα κι άλλοι νοητικά. Όλοι με ενθαρρύνετε και βρίσκω δύναμη να συνεχίζω.
Μα ως απλώνω στο χαρτί τούτα που με βασανίζουν και πασκίζω με ανεντρανιστά αισθήματα, με κέφι κι αγάπη να σου τα ξεμυστηρευτώ, να σε κοντέψω και ν’ ακούσω τους παλμούς της καρδιάς σου, φιγούρες αλλιώτικες, παράξενες, γλυκές κι ελπιδοφόρες ξεπετάγονται που με σιμώνουν· και συντροφιά με όλες ετούτες, όλους εσάς, συνεχίζω τον αγώνα μου. Γιατί, ναι, είναι ένας μικρός μα δύσκολος αγώνας να εύρεις τις ευαίσθητες χορδές καρδιάς και νου, χαϊδευτικά να τις αγγίξεις. Και πιστέψτε με, τούτο το τρελό παιγνίδισμα με κέφι και μεράκι το παλεύω. Εθελοντικά· χωρίς του πρέπει τον πέλεκυ στην κεφαλή μου ωσάν τη Δαμόκλειο σπάθη να με απειλεί.
Κι όταν κάτι το κάνεις με πάθος και αγάπη, τότε είναι που αφομοιώνεσαι μαζί του, κλαις ή γελάς και οπωσδήποτε μια εξαίσια παρουσία ίπταται σε ευλογεί και σε προστατεύει.
Κι αφού έτσι κάπως δέθηκα μαζί σας με της φίλιωσης τους άρρηκτους δεσμούς, έρχονται αδηφάγοι οι Πελασγοί να με ξεσκίσουν, να με στείλουν για λίγο στης απομόνωσης το απελπιστικό κελί.
Υποχρεώσεις, φίλοι μου αγαπημένοι, πιο μεγάλες από της θέλησής μου τη δύναμη, με οδηγούν σε άγνωστα μονοπάτια. Να αγωνιστώ κι εκεί· να παλέψω. Για κάτι καλύτερο, για μια ιδέα και ένα χρέος.
Για έναν όρκο που πετάχτηκε από τη λάβα στης έκρηξης την ώρα και σφράγισε πόθους και καημούς μιας παράξενης, βαθιάς σχέσης ανάμεσα σε δυο αθρώπους. Του πολιτισμού, του θεάτρου και του Δημόσιου βίου σκαπανέας ο εις, οδοιπόρος στη κακοτράχαλη ανηφόρα προς της δημοσιότητας τις επάλξεις ο άλλος.
Ένας δεσμός αλλιώτικος, δυνατός, πολύχρονος, ανάμεσα εμένα και τον σπουδαίο θεατράνθρωπο, που θα σας τον γνωρίσω σαν είμαι έτοιμος.
Αυτός μου εμπιστεύτηκε το αρχείο του ολάκερο σα σφάλισε τα μάτια του κι αφήκε κληρονομιά σε όλους εμάς του έργου του τον ανθό· κι η ταπεινότητά μου από την άλλη, αποδέχτης και χρόνια πολλά συναγωνιστής στα πολιτισμικά δρώμενα μαζί του, και τώρα, ελάχιστος, συνεχιστής της άοκνης προσπάθειάς του.
Τραχύς ο δρόμος που διάλεξα, μα έχω τις ελπίδες μου στο Θεό και στις λίγες αντοχές μου· κι επικαλούμαι όλους εσάς στο τελικό το σάλπισμα, για να τον σύρουμε από τα αζήτητα που η παρακμασμένη κοινωνία μας αλόγιστα τον αφήκε.
Αυτός είναι ο λόγος, καλοί μου, που ζητώ κατανόηση και άφεση αμαρτιών μου, γιατί με όλο το σεβασμό και την εκτίμηση που σας έχω, θα απουσιάσω για δυο μήνες κι αν έχω υγεία, περιχαρής, θα ξαναγυρίσω.
Κι όλο θα τα καταφέρνω να σου εμφανίζομαι σαν τον διάττοντα αστέρα για μια ζωογόνα ανάσα.
Μη γελάτε φίλοι μου, αλλά τούτη την ώρα νιώθω σαν να πηγαίνω ταξίδι κι αποχωρίζομαι προσωρινά τα προσφιλή μου πρόσωπα.
Γιατί από σας παίρνω φώτιση και αντλώ ζωογόνους τους παλμούς.
Ματιών σας το λαμπίρισμα,
φως από το φως σας, πόθος.
Καρδιάς παλμούς ηχήσατε,
χαράς, είναι σκληρός ο μόχτος.