Εν τάξει λοιπόν. Έβαλε πλάτη, ο αριστερός πολίτης, αυτός που πιστεύει στην αναγκαιότητα ύπαρξης της αριστερής φωνής και αριστερής αντίληψης και σώθηκε ο ΣΥΝ. Όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτό τουλάχιστον δείχνει η σύνθεση της νέας κοινοβουλευτικής ομάδας.
Και δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ότι ακούγονται φωνές δυσαρέσκειας από τις «συνιστώσες», αλλά μήπως θα μπορούσαν να μας πουν τι έχουν προσφέρει ακριβώς αυτές οι συνιστώσες στην υπόθεση μιας Αριστεράς, που πρέπει να έχει άποψη, να έχει πρόταση, να έχει μορφή και δομή κόμματος, που έχει, έστω και ως απώτερο σκοπό, να παίξει κυβερνητικό ρόλο. Να διαμορφώσει δηλαδή την πολιτική της χώρας, την οποία θέλει να υπηρετήσει. Γιατί ο ΣΥΝ δε δημιουργήθηκε ως ένα άλλο Κ.Κ.Ε., που το ενδιαφέρει μόνο να διατηρεί σε «αγωνιστική» εγρήγορση, χωρίς να στοχεύει στην εξουσία, γιατί αν συμβεί, λέμε τώρα, αυτό, δε θα ξέρει τι να την κάνει.
Καλή και άγια και επιθυμητή και επιδιωκτέα η ενότητα της Αριστεράς, αλλά στη βάση κοινών παραδοχών, θέσεων, επιδιώξεων. Γιατί αν πρόκειται για απλή συγκόλληση, προς επίτευξη ενός καλύτερου εκλογικού αποτελέσματος, να λείπει. Δεν μπορεί να προσφέρει.
Όταν λοιπόν στις «συνιστώσες», συγκαταλέγονται ο Μανώλης Γλέζος, του οποίου ο ρόλος στην Εθνική Αντίσταση και στην περίοδο των μεγάλων αγώνων της διωκόμενης ΕΔΑ, είναι εσαεί άξιος τιμής, αλλά δεν μπορούμε τόσο εύκολα να ξεχνούμε ότι την περίοδο παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, όταν μεταξύ των στόχων του ήταν και η πλήρης απορρόφηση της Αριστεράς, ο Γλέζος έγινε βουλευτής του και παράγοντάς του. Κι αυτήν τη στιγμή, πέραν της προσωπικότητάς του, δεν έχει απήχηση στο εκλογικό σώμα. Δεν ηγείται σημαντικού κομματικού σχηματισμού.
Ούτε μπορεί να ξεχνά κανείς ότι ο Γιάννης Μπανιάς, ο πράγματι αγωνιστής των νεανικών μας χρόνων, εδώ και πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια, αναλίσκεται σε διάφορες εκδοχές του αριστερού κινήματος, ομφαλοσκοπώντας χωρίς ουσιαστική παρέμβαση στη λαϊκή βάση. Ούτε μπορεί να αδιαφορεί για το γεγονός ότι ο Αντώνης Νταβανέλος έχει ουσιαστική παρουσία μόνο στο δημοσιογραφικό συνδικαλισμό, δηλαδή ένα χώρο εξαιρετικά μικρό και περιορισμένο για να αποτελέσει υπολογίσιμη πολιτική δύναμη. Και φυσικά είναι μάλλον αδύνατο να συνυπάρξουν οι απόψεις του Ρούντι Ρινάλντι (Κομμουνιστικό κίνημα, Ευρωπαϊκή Ένωση) με εκείνες του Φώτη Κουβέλη, για παράδειγμα, αλλά ούτε και με τις θέσεις που έχει διαμορφώσει ο ΣΥΝ, που με αυτές βαδίζει προς την κατάκτηση της λαϊκής ψήφου.
Οι εκλογές αυτές απέδειξαν ότι ο κόσμος, που συγκροτεί τη συμπαγή μάζα της Ανανεωτικής Αριστεράς, άντεξε. Έσφιξε τα δόντια, έκλεισε τα μάτια στους άθλιους καβγάδες της ηγετικής (;) ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, που απ’ ό,τι αποδείχθηκε σκοτώνονταν για την καρέκλα, και έριξε στην κάλπη το κακοφορμισμένο ήδη ψηφοδέλτιο. Για τελευταία φορά. Για να δώσει την ευκαιρία σ’ αυτούς που παριστάνουν την ηγεσία, να σταθούν έστω και μια φορά μπροστά στις ευθύνες τους. Να δουν και να υπηρετήσουν την υπόθεση της Αριστεράς κι όχι τη σταθερότητα των καρεκλών τους.
Αυτήν την αγωνία, αλλά και την αγανάκτηση του αριστερού πολίτη, που ψηφίζει για την ψυχή του κι όχι για να κερδίσει (ατομικά) κάτι, εξέφραζε η διασκευή γνωστού τραγουδιού, που επεχείρησε ομάδα δημοσιογράφων του ΣΥΝ στη Θεσσαλονίκη:
Πώς να ψηφίσω πες μου
Σώσε με, δώσ’ μου κλειστό το ψηφοδέλτιο
Έχουμε γίνει ένα ηφαίστειο,
Που όλο πάει να εκραγεί.
Νιώσε με, θέλω να βγάλω διαβατήριο,
Να πάρω κι ένα εισιτήριο,
Για άλλα μέρη, γι’ άλλη γη. Σώσε με, οι εκλογές είναι μαρτύριο
Κι έχουνε γίνει εφαλτήριο,
Για το ΠΑΣΟΚ να ξαναβγεί.
Νιώσε με, χάβρα έχει γίνει πια ο ΣΥΡΙΖΑ,
Πρέπει ν' αλλάξουμε, εγώ τσίριζα
Μα είπαν τη γνώμη μου, χαζή.
(Άδεται κατά το λαϊκό άσμα «Σώσε με, δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο»).
Η ψυχική αντοχή τέτοιων ανθρώπων, έδωσε στο κόμμα για μια ακόμα φορά, τη δυνατότητα να είναι στη Βουλή. Για να παίξει σοβαρό, εποικοδομητικό ρόλο στη βάση προτάσεων, προγραμμάτων, αριστερών σκέψεων. Κι όχι σε μια σειρά προδιαγεγραμμένων ΟΧΙ, χωρίς μελέτη, χωρίς προοπτική. Κι ούτε φυσικά, κάτω από πατρικές συμβουλές, κάντε αυτό και κάντε εκείνο.
Η Αριστερά σήμερα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Είναι υποχρεωμένη να διαμορφώσει λόγο, άποψη και πρόταση για τα σημερινά, τα τρέχοντα και φλέγοντα προβλήματα της χώρας και του κόσμου. Οι παλιές συνταγές είναι καλές, για να δημιουργούμε πάνω σ' αυτές. Συζητώντας και διαλεγόμενοι. Κι όχι κατακεραυνώνοντας, με σταλινικά τσιτάτα, όσους έχουν διαφορετική άποψη. Έστω και αιρετική.
Ο Δεκέμβρης πλησιάζει. Ακούστηκαν κάποιοι ψίθυροι, κάποιες φωνούλες περίεργες. Υπάρχουν άνθρωποι, που θα θελήσουν να «τιμήσουν» την επέτειο, όπως μέχρι πρόσφατα οι εθνικόφρονες «τιμούσαν» τον άλλο Δεκέμβρη, για να ξύνουν απλώς πληγές και να κρατούν ανοιχτό το χάσμα. Ας μελετήσει καλά η ηγεσία του ΣΥΝ τον τρόπο που θα αντιμετωπίσει τις όποιες «εκδηλώσεις» θα προετοιμασθούν και θα δρομολογηθούν. Οι καιροί είναι και δύσκολοι και πονηροί.
Ας μην κάνουν να μετανιώσουν πικρά όσους ενίσχυσαν μια Αριστερά, της ανανέωσης, της δημιουργικής σκέψης, της πρότασης και κυρίως της μεταρρύθμισης. Που θα δικαιώσει το λόγο ύπαρξης της.