Σκέφτομαι το πώς διαλέγει ο κάθε πρωθυπουργός τους συνεργάτες του.
Διαλέγει, ή είναι δέσμιος των σταυροφόρων;
Θαρρώ πως είναι από τα πιο ασθενή σημεία του πολιτικού μας συστήματος. Από κει ξεκινά η σήψη.
Κάθε σταυρός και κουμπαριά, κάθε συντεκνιά και ψήφος.
Δημοκρατικό (;)· δε λέω. Μα έλα ντε που συνέχεια ακούμε: «Θα τον ψηφίσω γιατί έβαλε το γιο μου …», «Θα το πω του Σήφη που ‘χει κουμπάρο το βουλευτή».
Και συσσωρεύονται στα πολιτικά γραφεία εκατοντάδες οπαδοί, όχι να βοηθήσουν, αλλά για το βόλεμα κάποιου.
Βέβαια, δεν είναι σημερινό φαινόμενο (βλ. έχει μπάρμπα στη Κορώνη).
Μήπως όμως μπορούν να σταματήσουν οι σταυροφορίες; Να ψηφίζουμε μόνο κόμμα; Όπως στις ευρωεκλογές; Ή κάτι τέτοιο; Ο κάθε αρχηγός να διαλέγει τους ανθρώπους του, να μας τους παρουσιάζει με κάθε λεπτομέρεια κι εμείς να τον κρίνουμε και ν’ αποφασίζουμε;
Όπως έλεγε ο Μακιαβέλι.
«Κρίνεις έναν αρχηγό Κράτους και το μυαλό του, από τους ανθρώπους που τον περιστοιχίζουν. Όταν είναι άξιοι και πιστοί, είναι σίγουρα συνετός… αλλιώς, είναι αξιοκαταφρόνητος, γιατί το πρώτο λάθος που κάνει, το κάνει επιλέγοντας τους συνεργάτες του.»
Δεν μπορεί να βρεθεί, ρε παιδιά, ένα σύστημα που να σταματήσουν αυτά τα απαίσια, απαράδεκτα, οι φονιάδες της δημοκρατίας, που λέγονται ρουσφέτια; Και να ισχύσουν οι νόμοι;
Δεν μπορώ άλλο να βλέπω τον όποιο βουλευτή με τις 87 κουμπαριές και τις 69,5 βαφτίσεις!
Κι ήρθε στο νου μου, προ ετών, σαν επισκεύαζα μια γκαρσονιέρα που είχα στο Μπραχάμι, όταν ένας συμπαθέστατος γύφτος κουβαλούσε τα μπάζα με το Datsun, στον καθρέφτη του οποίου ήταν κρεμασμένη η φωτογραφία του τότε πρωθυπουργού, και ένα μπρελόκ για τα κλειδιά με το μονόγραμμα του υπουργού Μεταφορών.
Όταν με είδε να τα κοιτάω περίεργος, με συγκίνησε για την αγάπη του.
- Δάσκαλος δεν είσαι; Με ρωτάει.
- Ναι· κάτι τέτοιο.
- Επειδή σε συμπάθησα, είδα και τη γυναίκα σου, καλός άθρωπος είναι, λέω να σε βοηθήσω.
- Δηλαδή;
- Την κόρη σου. Καλή κοπέλα φαίνεται. Θα τη βάλω στην Εθνικιά.
Τρελάθηκα! Αν είναι δυνατόν! Τέτοια τύχη!
- Πώς;
- Τον βλέπεις;
Μου έδειξε τη φωτογραφία του υπουργού με αυτόγραφο «Στον Μπάκο με αγάπη», και συνέχισε.
- Δυο παιδιά μου έχει βαφτισμένα. Ας είναι καλά. Χατίρι δε μου χαλάει. Αλλά κι εγώ με το αζημίωτο. Τρία τσαντίρια τίγκα, πάνω από σαράντα νοματαίοι, βάλε και το σόι άλλα τόσα, να από δω, να από κει, βάλε και από σένα τώρα δέκα, δε θα ‘χεις αδέρφια-ξαδέρφια, παραπάνω θα είναι, μην τα πολυλογώ, διακόσιους σταυρούς μονοκούκι θα πάρει από τον Μπάκο. Άμα τολμάει ας μην βάλει την κόρη σου στην Εθνικιά Τράπεζα. Μόνο, γράψε μου το όνομά της γιατί δεν ξέρω γράμματα.
Και μετά σου λέει, άντε να διαλέξει ο Αρχηγός τους συνεργάτες του! Κι ο Μπάκος;
Είτε υπογραφή βάνει είτε ψήφο, ίδια η κίνηση. Ένας σταυρός.
Και, κακά τα ψέματα· επηρεάζει τα της ζωής μας. Ο κάθε Μπάκος.
Κι αναφωνώ ο έρμος.
Κάντε κάτι!
Σώστε τη Δημοκρατία μας!