Έχω πρόβλημα με τα μάτια… Πολύ μεγάλο πρόβλημα. Πάντα κοιτάζω τους ανθρώπους όταν μιλάω μαζί τους. Και να ‘ταν μόνο αυτό… Τους χωρίζω σε κατηγορίες ανάλογα με τον τρόπο που κοιτάνε!
Τον τελευταίο καιρό έχει γεμίσει η τηλεόραση ρεπορτάζ και οι εφημερίδες άρθρα για τον περίφημο φράχτη που θα στηθεί στον Έβρο. Απόψεις, δημοσκοπήσεις, αντιδράσεις, υπέρμαχοι και πολέμιοι αυτής της άποψης… Αναρωτιέμαι γιατί. Δεν είναι ο πρώτος φράχτης που ορθώνεται. Εδώ και χρόνια κατά μήκος του λιμανιού της Πάτρας έχουν στηθεί συρματοπλέγματα στα κάγκελα σε τρία σημεία. Πριν από τα κάγκελα, πάνω σε αυτά, αλλά και από τη μέσα πλευρά του λιμανιού.
Ένας τριπλός φράχτης για να εμποδίσει τους μετανάστες να μπουν στα πλοία για Ιταλία και να φύγουν από την Ελλάδα. Και αυτοί, μη μπορώντας να μπουν, αναζήτησαν άλλον τρόπο. Οργανώθηκαν σε ομάδες και επιχειρούσαν να ανοίξουν το πίσω μέρος των φορτηγών που πήγαιναν Ιταλία και που σταματούσαν σε κάποιο φανάρι στην είσοδο της πόλης. Θα έμεναν εκεί μέσα και τα φορτηγά θα ήταν το εισιτήριό τους για το λιμάνι της Πάτρας. Μετά, όμως, το γεγονός ότι οι οδηγοί των φορτηγών έγιναν πιο προσεκτικοί και κλείδωναν καλά το πίσω μέρος των οχημάτων, σε συνδυασμό με το περιστατικό του μετανάστη που σκοτώθηκε από αυτοκίνητο που ακολουθούσε κάποιο φορτηγό, οδήγησε στο να μειωθούν και οι προσπάθειές τους αυτές. Πλέον, θα τους δεις απέναντι από τον τριπλό φράχτη. Περνούν τις ώρες κοιτάζοντας τα πλοία να φεύγουν. Ψάχνοντας να βρουν έναν τρόπο να μπουν μέσα, ένα κενό στο φράχτη. Τα βράδια κοιμούνται στη σειρά κάτω από τα υπόστεγα του λιμανιού ή στο σταθμό τραίνων του Αγίου Ανδρέα, σε στρώματα κάτω από βαγόνια, τον οποίο έχουν σχεδόν καταλάβει.
Τα μάτια αυτών των ανθρώπων είναι μια κατηγορία από μόνα τους. Σκούρα, μαύρα μάτια, με έντονο βλέμμα, δείχνουν πως θέλουν να πουν πολλά. Γεμάτα αγωνία για το «αύριο». Δεν ντρέπονται. Σε κοιτάνε βαθιά μέσα στα μάτια και αποπνέουν περηφάνεια. Σου λένε για το τι έζησαν, για το τι τους ανάγκασε να φύγουν και να φτάσουν εδώ. Για το πού θέλουν να πάνε. Με τέτοια μάτια θα γεμίσει και ο Έβρος. Ανθρώπους εγκλωβισμένους στα μισά της διαδρομής. Ανθρώπους που δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω, αλλά ούτε να πάνε μπροστά. Ανθρώπους να κοιτούν μια χώρα που σε επίπεδο μεταναστευτικής πολιτικής επιδεικνύει συρμάτινους φράχτες και τίποτα άλλο. Ούτε μέριμνα για τους χιλιάδες μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα ήδη, ούτε προστασία των Ελλήνων πολιτών από τα προβλήματα που προκαλεί η παρουσία περισσότερων μεταναστών από όσους μπορεί πλέον να αντέξει η κοινωνία. Μια χώρα που κλείνει σύνορα με συρματοπλέγματα νομίζοντας ότι δίνει λύσεις, που αφήνει τους ίδιους της τους πολίτες να ζουν δίπλα σε αυτά.
Μια χώρα που κλείνει βιαστικά αυτές τις εκκρεμότητες και στρέφει αλλού τα μάτια της.