ΕΠΩΝΥΜΩΣ

Σκοπιμότητες θεμιτές και αθέμιτες. Εγωισμοί. Φιλοδοξίες. Έπαρση. Κακίες. Κίνητρα ταπεινά ή και μη. Ό,τι το καλύτερο αλλά και το χειρότερο σε επίπεδο έχει να επιδείξει η τοπική πολιτική σκηνή. Πολύχρονη εμπειρία, μα και παντελής άγνοια. Ορατά ίχνη μιας σερνάμενης μικροπρέπειας, αλλά και ίντριγκες που δεν μπορείς πάντα να καταλάβεις τι εξυπηρετούν. Όλα αυτά και κυρίως μια αμείλικτη μιζέρια σε όλο της το μεγαλείο, συνθέτουν την αντιφατική κι εξόχως απογοητευτική εικόνα που παρουσιάζει στις συνεδριάσεις του το Δημοτικό Συμβούλιο Λέσβου.

Κι η κατάσταση, αντί να βελτιώνεται, ολοένα και χειροτερεύει από συνεδρίαση σε συνεδρίαση. Ποιος θα βγει πιο αριστερά, ποιος θα χαϊδέψει τα αυτιά, κατά περίπτωση, ανάλογα με το ακροατήριο.
Χαμένος, δηλαδή, άσκοπα πολύτιμος χρόνος, γιατί δεν έγινε καμμία προσπάθεια να αφιερωθεί στον επιζητούμενο διάλογο, που θα προάγει τη συζήτηση ώστε να βγει συμπέρασμα. Αναλώνεται ο χρόνος συστηματικά σε αντιπαράθεση, στείρα, επιζήμια, και το περισσότερο, ανώφελη. Αν όσοι μετέχουν στο Συμβούλιο ξέρουν εξ αρχής τι θα ψηφίσουν, έχουν πάρει τις αποφάσεις τους πριν συζητήσουν, δεν έχει νόημα να δαπανώνται τόσες εργατοώρες για να μείνουν τα ίδια μυαλά, με τις ίδιες παρωπίδες.
Είναι εμφανές και στον πιο καλοπροαίρετο παρατηρητή ότι έχει χαθεί κάθε μέτρο, κάθε έλεγχος. Με εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, σύμβουλοι παίρνουν το λόγο έτσι, χωρίς πρόγραμμα, δίχως να έχουν απολύτως τίποτε να πουν για να εισφέρουν στη συζήτηση. Μόνο και μόνο για να φανεί ότι μιλάνε, για να τους δείξει η τηλεόραση. Λες και το κοινό του νησιού διακατέχεται μαζικά από τέτοια ιδιαίτερα μαζοχιστικά βίτσια ώστε να μένει για ώρες - το μάξιμουμ να κάθεται πέντε λεπτά κάνοντας ζάπινγκ - να παρακολουθεί λεκτικές κόντρες… νηπιαγωγείου: ποιος είσαι συ και ποιος είμαι εγώ, τι έκανες εσύ και τι έκανα εγώ.

Δεδομένων των δυσκολιών του «Καλλικράτη», θα περίμενε κανείς να παραμεριστούν περισσότερο από κάθε άλλη αυτοδιοικητική θητεία οι «προσωπικές» αντιθέσεις, κρίσεις και αποτιμήσεις, σε έναν κοινό στόχο: να παραχθεί έργο. Φευ! όμως, η υπέρβαση δεν έγινε. Αντιθέτως, πολέμιοι και φίλοι του θεσμού, αναλώνονται - όπως ανέκαθεν γινόταν - ίσως και με περισσότερο πάθος παρά ποτέ, να αποδείξουν ή ότι η κατάσταση που παρέλαβαν είναι τόσο χάλια που δε σώζεται με τίποτε, ή ότι είναι τόσο ανίκανοι αυτοί που ανέλαβαν και δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να σωθεί ο Δήμος.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να κυλούν οι συνεδριάσεις αφήνοντας πίσω τους μία πικρή αίσθηση πως τίποτε ουσιαστικό δε συμβαίνει. Όλα για το θεαθήναι, για τις εντυπώσεις, για μικροπαραταξιακά περιστασιακά οφέλη. Την ίδια ώρα που ο κόσμος, έχοντας σε δύσκολες στιγμές μοναδικό αποκούμπι την αυτοδιοίκηση (το είδατε όλοι ιδίοις όμμασι στις συγχωνεύσεις σχολείων, στους δημοτικούς υπαλλήλους, στους εκπροσώπους του Πανεπιστημίου Αιγαίου), άλλα περίμενε κι ήλπιζε από σας.
Ο 14χρονος γιος μου, αν κάνω ή έστω πω κάτι απαράδεκτο κατά την άποψή του, ακολουθώντας τη νεολαιίστικη αργκό κλείνει σε μια φράση όλη του την αγανάκτηση και φωνάζει με δύναμη: «Αμάν, βρε μαμά, είσαι έλεος». Δυστυχώς και σεις, κύριοι σύμβουλοι, με την αποκαρδιωτική εικόνα που παρουσιάζετε κατ’ εξακολούθηση πλέον, είστε επιεικώς… έλεος. Κι όχι μόνο για τους νεολαίους, αλλά για όλους τους δημότες που σας ψήφισαν να τους υπηρετείτε. Για αυτό, λοιπόν, όλοι σας επιτέλους σεβαστείτε τους. Λειτουργήστε ως οφείλετε συλλογικά, σοβαρά και υπεύθυνα. Τα προβλήματα του τόπου δεν αφήνουν περιθώρια για άλλη περίοδο χάριτος.