Βρίσκεται συνέχεια και στα στόματα των υπουργών της νέας κυβέρνησης! Ηγεμονεύει τα τελευταία χρόνια μια καταστροφολογική ρητορική που στοχεύει στην τρομοκράτηση των εργαζομένων και τη χωρίς αντιστάσεις συγκατάνευση στα νεοφιλελεύθερα προγράμματα. Οι «αναλυτές» των Μ.Μ.Ε. επιδίδονται σε ένα τεκμηριωμένο παραλήρημα με εκείνη την επιστημονικοφανή γλώσσα που ευαγγελίζεται την κατακυριάρχηση της αγοράς εργασίας και που αρέσκεται σε μυθολογίες! Ένας μύθος που προβάλλεται σταθερά σα ρεφραίν, αναφέρεται στο δημόσιο χρέος που βαραίνει τη χώρα και ως εκ τούτου «μας» εμποδίζει στη... σύγκλιση! Βομβαρδιζόμαστε με μια μυθολογία που εγκαλεί προσωπικά τον καθένα, τους «πολίτες της χώρας» και προσωποποιεί τους καταναγκασμούς και τις χρεώσεις των χρεών για να προσωποποιήσει την απειλή και τους εκβιασμούς της... Υπάρχει πάντα ένα «εμείς» ως αδιάψευστο ίχνος της αστικής ιδεολογίας και των θεωρητικών της κατασκευών, που παραπέμπει σε μια κοινωνία-σούπα, ταξικά αδιαφοροποίητη και εκ προοιμίου συναινετική, θολό και ασαφές άθροισμα φανταστικών υποκειμένων που αναπτύσσουν φανταστικές σχέσεις με ό,τι φαντασιώνονται ως «δημόσια πράγματα»... Ένα «εμείς» που ηγεμονεύει στις συλλογικές αναπαραστάσεις κάθε φορά που οι συσχετισμοί μάς παίρνουν από κάτω, κι όπου χωράνε όλα, από το παραλήρημα του εθνικισμού ως τους «αδήριτους» νόμους που επικαλείται η ξύλινη γλώσσα των επενδυτών. «Εμείς» ως έθνος, ως ομογενοποιημένη πολιτισμικά οντότητα, ως πρόγονοι, ως επίγονοι, ως υπόχρεοι!!! Το δημόσιο χρέος εξατομικεύεται και αποζητά να υιοθετηθεί από το κάθε σπιτικό σαν... αδέσποτος γατούλης. Είναι κάτι που το χρωστάμε, το πήραμε κάποτε και πρέπει τώρα να το επιστρέψουμε, γιατί η διατήρησή του οδηγεί σε... παρά φύσιν καταστάσεις που με τη σειρά τους οδηγούν σε εκτροπές και σε αποτυχία το έθνος...
Αυτό που αποκρύβει με πονηρία η ρητορική του χρέους είναι ότι δεν πρόκειται για έναν άψυχο δείκτη, αλλά για μια σχέση: «εμείς», οι χρεωμένοι είμαστε την ίδια στιγμή και χρεώστες - πώς αλλιώς προέκυψε το Χρέος, από πού τα «πήραμε», αν όχι από μας; (Το αντίθετο, προϋποθέτει την ύπαρξη τρίτης, εξωγήινης πλευράς, που θα μας πίστωνε ως τρίτος και απέναντι στην οποία θα χρωστάγαμε σταθερά.) Και πρόκειται για εγγενή στο σύστημα σχέση που αφορά στην απεριόριστη ικανότητα του καπιταλισμού να γεννά περισσότερο χρήμα, το οποίο να χρωστά σταθερά στον... εαυτό του! Το χρήμα καθιστά δυνατή την πίστωση (με τη μορφή των δανείων) και η πίστωση παράγει χρήμα που δεν υφίστατο προτού δανειστεί. Το χρηματικό κεφάλαιο είναι η καθαρότερη μορφή της παραγωγικότητας του κεφαλαίου...
Η καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται στην ανάγκη διαρκούς χρηματοδότησης καθόσον βασίζεται στη συνύπαρξη δύο θεμελιακά ανισόμετρων ρευμάτων, το ένα επιμετρώντας την πραγματική οικονομική δύναμη, το άλλο την αγοραστική δύναμη που ορίζεται ως εισόδημα... Από αυτές τις δύο μορφές του χρήματος, η χρηματοδότηση είναι η μορφή του παραγωγικού κεφαλαίου που δεν είναι εισόδημα και δεν εκχωρείται για αγορές. Προορίζεται για καθαρή διαθεσιμότητα. Κατά συνέπεια, αυτό που παράγει η κυκλοφορία του χρήματος είναι «ένα απέραντο χρέος», ή τουλάχιστον ο τρόπος να καταστεί το χρέος άπειρο! Σύμφωνα με αυτό το κοινά παραδεκτό μοντέλο του καπιταλισμού, η σύγχρονη μείωση του βιομηχανικού κεφαλαίου και η αυξανόμενη δύναμη και αυτοτέλεια του χρηματικού κεφαλαίου μπορεί να θεωρηθούν ως απάντηση στην παρακμάζουσα παραγωγικότητα γενικά του κεφαλαίου!
Οπότε, η παραγωγή μιας διεθνούς οικονομίας στηριγμένης πάνω στη χρηματοδότηση χρεών να μην αποτελεί κάποια εκτροπή ή αποτυχία του καπιταλισμού, αλλά την έναρξη ενός «κύκλου αναγέννησης». Βέβαια, η διαδικασία αυτή δεν είναι πιο φιλική από ό,τι οι προηγούμενες εκδοχές του καπιταλισμού. Αντίθετα, συχνά βασίζεται στη διευρυνόμενη ανάπτυξη των πλέον πρωτόγονων και εκμεταλλευτικών τεχνικών συσσώρευσης. Αυτό κατέστη δυνατό μέσω της δημιουργίας μιας ολοένα και πιο αλληλοσυνδεόμενης σε παγκόσμιο επίπεδο οικονομίας, χτισμένης πάνω στη διεθνοποίηση ενός χρέους ενίοτε σπειροειδώς ανελισσόμενου, το οποίο, κατά παράδοξο τρόπο, περιλαμβάνει τόσο τα φτωχότερα όσο και τα πλουσιότερα έθνη του πλανήτη (παγκοσμιοποίηση).
Από το μύθο αυτό, και άλλους παρόμοιους, εκβιάζονται τα «διά ταύτα» που μας ταλανίζουν με τη μορφή των δεικτών και των υφαρπαγών... Εκβιάζεται η πειθάρχηση και η υποταγή στις ιδεοληψίες που διαδίδει ασταμάτητα η εξουσία των κεφαλαιοκρατών με τα όπλα που διαθέτει: τη βία της αυθεντίας που έχει ντυθεί, τη βία της αγοράς εργασίας και την πειθώ των κατασταλτικών της μηχανισμών. Μέσα από το λάκκο των λεόντων, ας την πολεμήσουμε όπου και όπως μπορούμε - και στο επίπεδο της αυθεντίας...
... ο Δανιήλ.