Προχτές, που η τρίτη, κατά σειράν ηλικίας, εγγονή μου έκλεισε τα δεκαπέντε, περιδιάβαζα τα βιβλιοπωλεία για να της πάρω ένα καλό βιβλίο σα δώρο και το μάτι μου έπεσε σε ένα, τιτλοφορούμενο «Οι Πειρατές της Καραϊβικής». Ένα κι ένα σκέφτηκα, για μια έφηβη. Μόνο που έπεσα έξω. Παρά τον τραβηχτικό τίτλο του, το βιβλίο δεν έχει να κάνει με τους θρυλικούς μπουκανιέρους και τους ατρόμητους κουρσάρους, το Χένρυ Μόργκαν, τον Τζακ Σπάροου, τον κάπταιν Τσαρλς Τζόνσον, τον κάπταιν Μπλουντ και άλλους, που επί δυο αιώνες αντιμετώπιζαν νικηφόρα τους στόλους τριών μεγάλων δυνάμεων της εποχής, της Ισπανίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας. Το βιβλίο αναφέρεται σε τέσσερις ηγέτες της Καραϊβικής και της Λατινικής Αμερικής: Το Φιντέλ Κάστρο, τον Ούγκο Τσάβες, τον Έβο Μοράλες και το Ραφαέλ Κορέα, που οι πολίτες των αντιστοίχων χωρών αποκαλούν με καμάρι «πειρατές της Καραϊβικής», γιατί αψηφούν την υπερδύναμη της εποχής μας, τις ΗΠΑ.
Τελικά το βιβλίο το αγόρασα, αλλά για μένα - στην εγγονή μου πήρα άλλο δώρο - και δε μετάνιωσα, γιατί πρόκειται για πολύ αξιόλογο έργο. Συγγραφέας ο Ταρίκ Αλί, Πακιστανός δημοσιογράφος και κινηματογραφιστής, που ζει και δουλεύει στην Αγγλία και που, για να το γράψει, έκανε πολλά ταξίδια στην Καραϊβική και τη Λατινική Αμερική. Φυσικά δεν προτίθεμαι να γράψω κριτική ή βιβλιοπαρουσίαση, αλλά να αναφερθώ σε εξελίξεις, που οι περισσότεροι τις αγνοούμε, καθώς τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε. δεν τις προβάλλουν, αλλά τις αναλύει πολύ εμπεριστατωμένα ο Ταρίκ Αλί.

Σε μια περιοχή του πλανήτη, που πριν από λίγα μόλις χρόνια εθεωρείτο η «πίσω αυλή» των ΗΠΑ, και όπου η θέληση της Ουάσιγκτον ήταν αδιαμφισβήτητη, οι ηγέτες αυτοί τόλμησαν να αγνοήσουν τη λεγόμενη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον» (στα αγγλικά Washington Consensus, που δηκτικά ο συγγραφέας συντομογραφεί WC - παραπέμποντας στο αποχωρητήριο). Ο παλαιός καλός καιρός, τότε που έτσι και κουνιόταν κάποιος πρόεδρος ή δικτάτορας λατινοαμερικανικής δημοκρατίας στέλνανε οι ΗΠΑ ένα καταδρομικό και χίλιους πεζοναύτες και καθάριζαν, έχει περάσει. Οι χώρες αυτές πάψανε να είναι «μπανανίες».
Να ξεκαθαρίσω από την αρχή πως ούτε ο Τσάβες, ούτε ο Μοράλες ούτε ο Κορέα είναι δικτάτορες. Εκλέγονται από το 1998 με ελεύθερες εκλογές, όπως το επιβεβαίωσε και ο Τζίμυ Κάρτερ, γεγονός που ενόχλησε τα αμερικανικά Μ.Μ.Ε.. Σε κάθε περίπτωση, για τις πρωτοβουλίες τους, που καίνε τα ξένα οικονομικά συμφέροντα, ζητάνε τη λαϊκή έγκριση και με δημοψηφίσματα τις κερδίζουν με απόλυτη πλειοψηφία.
Ο Ούγκο Τσάβες ανέτρεψε τις συμφωνίες τού Μπρέτον Γουντς, που επέβαλαν οι ΗΠΑ κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και σύμφωνα με τις οποίες το πετρέλαιο αγοραζόταν και πουλιόταν στις διεθνείς αγορές μόνο με αμερικανικά δολλάρια. Ο Τσάβες πουλάει το πετρέλαιο, που αφθονεί στη Βενεζουέλα, με πέσος, με ευρώ ή άλλα νομίσματα, προκαλώντας τεράστια οικονομική, αλλά και ψυχολογική ζημιά στις ΗΠΑ. Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να στέλνει σε χαμηλή τιμή πετρέλαιο σε πολιτείες των ΗΠΑ, που μοιράζεται στους φτωχούς!
Συνεργάζεται στενά με την Κούβα και έσπασε το εμπάργκο των ΗΠΑ, στέλνοντάς της πετρέλαιο, η έλλειψη του οποίου ταλαιπωρούσε τη χώρα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία αγόραζε την κουβανέζικη ζάχαρη δίνοντας πετρέλαιο. Η Κούβα, σε αντάλλαγμα του πετρελαίου της Βενεζουέλας, στέλνει στη χώρα τού Τσάβες χιλιάδες Κουβανούς γιατρούς που πάνε μαζί με κινητά ιατρεία και χιλιάδες επίσης Κουβανούς δασκάλους.

Ο Έβο Μοράλες εθνικοποίησε τα πλούσια κοιτάσματα κασσιτέρου και φυσικού αερίου της χώρας και τα πουλάει στις διεθνείς αγορές με πέσος και όχι με δολλάρια. Είναι ο πρώτος, μετά τον Μπενίτο Χουαρές του Μεξικού, γνήσιος ιθαγενής που έγινε πρόεδρος λατινοαμερικανικής χώρας και, στην ορκωμοσία του, επανέφερε τις αρχαίες τελετές, καταργώντας τη συνήθη χριστιανική τελετουργία.
Ο Ραφαέλ Κορέα έδιωξε τις ξένες εταιρείες που είχαν την εκμετάλλευση των πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου και ρύπαιναν ασύδοτα τα νερά των ποταμών της Αμαζονίας και το πιο σημαντικό συγκρότησε διεθνή επιτροπή από οικονομολόγους αναγνωρισμένου κύρους, οι οποίοι έκαναν λογιστικό έλεγχο του υπέρογκου δημόσιου χρέος του Ισημερινού προς τις ξένες τράπεζες. Η επιτροπή απέδειξε πως τα 80% του χρέους ήταν προϊόν παράνομων ενεργειών των τραπεζών, οπότε η κυβέρνηση διέγραψε το ποσοστό αυτό του χρέους, χωρίς αυτό να θεωρηθεί χρεωκοπία της χώρας. Να κάτι που θα έπρεπε να ακολουθήσει και η δική μας κυβέρνηση, αν διέθετε την «αρετήν και τόλμην» του Κάλβου.
Οι τρεις αυτές χώρες μαζί με την Κούβα αποτελούν σήμερα πεδίο σοβαρότατων πειραματισμών, που αν συνεχιστούν και πετύχουν, θα δημιουργήσουν κυριολεκτικά καινούργια κατάσταση πραγμάτων. Θα επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη ενός φίλου μου που είπε:
«Η επόμενη ανατολή θα έρθει από τη δύση».