Δικαιολογημένα πολλοί άνθρωποι του λαού μας, μη έχοντας σαφή εικόνα της δραματικής οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης της χώρας μας, πιστεύουν πως κάποιοι κακοί ξένοι, μαζί με την ντόπια πλουτοκρατία, εξυφαίνουν σκοτεινά σχέδια για την καταστροφή της Ελλάδας και πως κάποιοι «τρομοκράτες» πολιτικοί, με πλαστά στοιχεία μιας δήθεν επαπειλούμενης χρεωκοπίας, βάλθηκαν να τρομοκρατήσουν το λαό, για να περάσουν τα αντιλαϊκά τους σχέδια.
Είναι όμως πέρα για πέρα αδικαιολόγητοι οι ηγέτες των κοινοβουλευτικών κομμάτων να αγνοούν - ή να παριστάνουν ότι αγνοούν - την πραγματική κατάσταση της χώρας, η οποία είναι οφθαλμοφανής και απλή στην ερμηνεία της: η χώρα έχει προ πολλού χρεωκοπήσει, διότι απλούστατα τα έξοδά της ήταν και είναι πολύ περισσότερα από τα έσοδά της. Και όπως συμβαίνει με τις επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα, οι λύσεις είναι οι εξής: ή αυξάνεις την παραγωγή ή μειώνεις το κόστος με απολύσεις προσωπικού και με περιορισμό των λειτουργικών δαπανών ή εκποιείς περιουσιακά στοιχεία ή, αν δε θέλεις ή δεν μπορείς τίποτα απ’ αυτά, βάζεις λουκέτο. Μια χώρα, όμως, δεν είναι εύκολο να βάλει λουκέτο, διότι αυτό θέτει σε κίνδυνο την εθνική της ανεξαρτησία.

Στο πρόβλημα, λοιπόν, της Ελλάδας υπάρχει μια γενναία και ριζική λύση, που κανένας δεν τολμά να την πει, και μια απλώς… «ρεαλιστική» αλλά καθόλου γενναία, που λύνει προσωρινά το πρόβλημα και η οποία συνεπάγεται σοβαρές εκπτώσεις στην αυτονομία μας, όσον αφορά τη διαχείριση των οικονομικών μας θεμάτων, καθώς και σοβαρό «τσαλάκωμα» της εθνικής μας υπερηφάνειας. Η ριζική λύση θα ήταν ο λαός να πιάσει τον… «κασμά», για να σκάψει τα παρατημένα προγονικά χωράφια και να παραγάγει όσα χρειάζεται για να ζήσει, και συγχρόνως να κρατά και το όπλο - όπως κάνουν οι Ισραηλίτες επί μισό και πλέον αιώνα - για να αποκρούει κάθε επίβουλο γείτονα, «κεφαλαιοκράτη» ή «ιμπεριαλιστή». Επειδή όμως τον μεν «κασμά» τον έχουμε… εναποθέσει εις χείρας των Αλβανών και άλλων επηλύδων, το δε αξιόμαχόν μας ως λαού ασκείται επιτυχώς μόνον στις… καφετέριες ή στους παραδοσιακούς καφενέδες, για ν’ αντιμετωπίσουμε τον άμεσο κίνδυνο χρεωκοπίας του κράτους προτιμήσαμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε από την Ε.Ε. ή τις αγορές τα κεφάλαια που χρειαζόμαστε για να συντηρούμαστε ως λαός και να αποπληρώνουμε τα τοκοχρεολύσια των δανείων μας, ώσπου κάποτε να ισοσκελίσουμε τα έξοδα με τα έσοδά μας και να δημιουργήσουμε θετικό πλεόνασμα στον προϋπολογισμό μας για τη μείωση του εξωτερικού μας χρέους.

Σ’ αυτό τον καθόλου γενναίο δρόμο συναντιόμαστε όλοι οι Νεοέλληνες, ανεξαρτήτως κομματικού χρώματος, «μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί», διότι κανείς δε θέλει να ενταχθεί στο κόμμα του «κασμά» και της διά βίου στρατιωτικής ζωής - κι ας πουλάν οι διάφοροι αριστεροί «Μπαλαφάρες» επαναστατικά φούμαρα με το… καντάρι. Σ’ αυτόν, λοιπόν, το δρόμο της «ήσσονος προσπάθειας» οι κομματάρχες μας συναγωνίζονται σε μια ιδιότυπη… Γιουροβίζιον για το ποιος θα τραγουδήσει το πιο ευχάριστο τραγουδάκι!
Οι κυβερνώντες, αφού εξαγγέλλουν κάθε τόσο επώδυνα μέτρα για να αποφευχθεί το λουκέτο στην επιχείρηση η «Φαιδρά Ελλάς», στη συνέχεια κάποιοι υπουργοί της κυβέρνησης καταφεύγουν στη ραστώνη των μετόπισθεν - ή αλλιώς «κρατάν πισινή» - αντί της μάχης στην πρώτη γραμμή του πυρός.
Και παρ’ όλο που ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι θα προχωρήσει εις τα πρόσω με «όσους θέλουν και μπορούν», συνεχίζει να φιλοξενεί στο τραίνο της εξουσίας τους εκλεκτούς και τις εκλεκτές της... καρδιάς του, που απλώς απολαμβάνουν την… τσάρκα της εξουσίας.

Στην άλλη όχθη της εξουσίας, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπόσχεται ταχεία οικονομική ανάπτυξη, η οποία θα αποδώσει τόσα πολλά, ώστε και το έλλειμμα να μηδενίσει και τους μισθούς και τις συντάξεις να αποκαταστήσει. Κι αυτό το «θαύμα» θα επιτευχθεί αποκλειστικά με τη μείωση των φόρων και του Φ.Π.Α. για τις επιχειρήσεις· δε μας εξηγεί όμως γιατί στην περίοδο που κυβερνούσε η Ν.Δ., όταν οι παραπάνω φόροι είχαν και πάλι μειωθεί, η οικονομική ανάπτυξη είχε τα μαύρα της τα χάλια και τα λουκέτα, για τα οποία σήμερα χύνει μαύρο δάκρυ ο Σαμαράς, είχαν αρχίσει από τότε να κλειδώνουν έξω την… «ανάπτυξη».
Εκεί όμως που η έλλειψη σοβαρότητας έχει χτυπήσει… κόκκινο, είναι στην ελάσσονα αντιπολίτευση. Ο αρχηγός τού ΣΥΡΙΖΑ, με το επιτελείο των... οικονομολόγων Λαφαζάνη - Δραγασάκη, εισηγείται ταχείαν απαλλαγήν της χώρας από το βραχνά του εξωτερικού χρέους «με το “κούρεμα” του 50% του συνολικού μας χρέους και περίοδο χάριτος τεσσάρων ετών για τους τόκους».
Εκείνο που δε μας λέγει, όμως, είναι εάν βρήκαν… κουρέα που να «κουρεύει» τσάμπα και δανειστές που να μας αναμένουν με ανοιχτές αγκάλες πότε να πάμε να τους… «κουρέψουμε»!
Τουλάχιστον το Κ.Κ.Ε. δε ριψοκινδυνεύει οικονομικούς αυτοσχεδιασμούς μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος· αρκείται στην ανάγνωση των «Αρχαίων Γραφών»: «εν αρχή ην το Χάος. Και εγένετο η επανάσταση και δημιουργήθηκαν τα Σοβιέτ. Και επήλθεν και πάλιν το χάος και ούτω καθεξής.».
Που σημαίνει ότι, εκτός των άλλων, καταντήσαμε στη χώρα που κάποτε άνθισε και κάρπισε το πνεύμα, ακόμα και η σοβαρότητα ν’ αποτελεί πια είδος εν ανεπαρκεία.