Εύθυμα, αλλά σοβαρά

Τώρα που βγήκα από το Άγιο Όρος, νιώθω σαν να έπεσα με αλεξίπτωτο νύχτα σε εμπόλεμη ζώνη. Στην πρώτη γραμμή.
Πού είναι η ηρεμία, η γαλήνη, η κατάνυξη, η αγάπη! Η χωρίς ανταλλάγματα αγάπη. Και το νοιάξιμο για τον «αδελφό εν Χριστώ», όπως λένε οι Αγιορείτες μοναχοί.
Αλλά αποδείχτηκε πως είμαι κακοπροαίρετος, κι όλα τούτα που έχασα, τα βρήκα κι εδώ. Στον εκτός Άθω κόσμο. Μα δεν τα βλέπω.
Ντριιν το τηλέφωνο, πάλι ο Γιάννης. Θυμάσαι· ο φίλος από το Ηράκλειο που όλο με τσιγκλάει, κι αντί να με καλωσορίσει, μου έκανε κατά μέτωπο επίθεση.
- Άσε τους καλογέρους στο Άγιο Όρος κι άκου να σου πω για την κακομοίρα την καλόγρια.
-Ποια;
- Που ήταν η καημένη εδώ σε ένα δρόμο του Ηρακλείου… πεσμένη κάτω, στο δρόμο, και να τρέμει…
Και μου είπε για κάποια γυναίκα (;), ντυμένη σαν καλόγρια, που στη γειτονιά του, δίπλα στο πεζοδρόμιο, πεσμένη καταγής μπρούμυτα, έτρεμε και χτυπιόταν σαν το ψάρι, λες και είχε Πάρκινσον ή επιληψία, με ένα κυπελλάκι δίπλα, και μέσα δυο κέρματα. Του ενός και των δύο ευρώ.
Αδιάφοροι οι διαβάτες κοιτούσαν από την άλλη κι έφευγαν. Μόνο ένας παπάς σταμάτησε, την είδε, πιθανόν την λυπήθηκε, ή αναρωτήθηκε, έβγαλε διστακτικά το πορτοφόλι, πήρε με αργές κινήσεις, λες και το σκεφτόταν, ναι ή όχι, ένα κέρμα και της το έριξε.
Ο Γιάννης, όμως, είδε κάτι ύποπτο στις σπασμωδικές κινήσεις της, θυμήθηκε πως και στην παραπέρα γειτονιά, λέει, μια καλόγρια ήταν πάλι πεσμένη στην άσφαλτο και χτυπιόταν με ένα ποτηράκι δίπλα και μέσα δυο κέρματα, του ενός και των δύο ευρώ, που όμως πήγε η αστυνομία και διαπίστωσε πως η καημένη η καλόγρια όχι μόνο άρρωστη, αλλά ούτε καν γυναίκα δεν ήτανε. Γι’ αυτό κι ο φίλος μου πήγε στο αστυνομικό τμήμα, δηλώσανε αυτοί αναρμόδιοι και πως έπρεπε η πυροσβεστική να πάει, κι άλλα τέτοια.
Αποτέλεσμα ότι όταν γύρισε στον τόπο του «εγκλήματος», το θύμα έλειπε. Γιατί περί θύματος επρόκειτο, αφού άλλος την ή τον μετέφερε με το αυτοκίνητό του, ο επιχειρηματίας δηλαδή, που την υποχρέωνε να παριστάνει την επιληπτική. Δεν μαθεύτηκε αν τον συλλάβανε, ή πρόλαβε πάλι ο δουλέμπορος να την πάρει. Γιατί περί δουλεμπορίου πρόκειται.
Και θα εμφανιστεί σε άλλη γειτονιά, πόλη ή χωριό, να στήσει πάλι το παράνομο τούτο παιγνίδι.
Μέχρι να αποφασίσει το όποιο κράτος να κάνει κάποιον έλεγχο. Κι ας αφήσει τον φουκαρά αγρότη ή εργάτη που μετέφερε τα λιγοστά έπιπλα του φοιτητή γιου του με το αγροτικό του και του βάλανε πρόστιμο, κοντά χίλια ευρώ, επειδή δεν είχε άδεια μεταφορέα.
Μου είπε κι άλλα ο Γιάννης.
Πως είναι ενθουσιασμένος από το Δήμο Ηρακλείου γιατί έκανε έναν πράγματι θαυμάσιο πεζόδρομο δίπλα στη θάλασσα, όπου μπορούν να περπατούν οι πολίτες με ησυχία, μακριά από καυσαέρια, οχήματα και θορύβους. Εκεί, Αλικαρνασσό μεριά.
Κι όχι απλά πεζόδρομο, αλλά και με ειδικό παράλληλο δρόμο για τους ποδηλάτες.
Και άκρως πρωτοποριακό, προβλέψανε και κάνανε ειδικό δρόμο, κι αυτός παράλληλα, που προορίζεται για τους τυφλούς. Μόνο που για «άσκηση ετοιμότητας», φαίνεται, έχει και κάτι κολώνες, περίπτερα και άλλα τέτοια, που εμποδίζουν τον τυφλό να περπατάει χωρίς το συνοδό του.
Εε, μην τα θέλουμε κι όλα!

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.