Το «Ε» σήμερα φιλοξενεί τη χορεύτρια Μαρίνα - Ισμήνη Ιωαννάτου, που τα τελευταία οκτώ χρόνια μένει μόνιμα στη Μυτιλήνη διδάσκοντας χορό σε μικρούς και μεγάλους. Από τα χέρια της έχουν περάσει πολλοί… λιλιπούτειοι επίδοξοι χορευτές, που έχουμε κατά καιρούς απολαύσει σε παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης. Έχοντας πλέον ανοίξει τη δική της σχολή χορού και με αφορμή τη φετινή παράσταση που πλησιάζει, η 29χρονη χορεύτρια μας μιλάει για τη σχέση της με τους μαθητές της, αλλά και με την τέχνη που έχει σπουδάσει από μικρή.


Πότε ήρθατε στη Μυτιλήνη και ποιος ήταν ο λόγος που σας έφερε εδώ;
«Ήρθα στη Μυτιλήνη το 2003, για να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στο προπτυχιακό και στη συνέχεια στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου.»

Τι ήταν αυτό που σας κράτησε τελικά στον τόπο;
«Μου άρεσε το μέρος, δεν ήθελα να ζήσω άλλο στην Αθήνα. Ζούσα και δούλευα εκεί και μετά από κάποιο διάστημα χρειάστηκα κάποια αλλαγή. Από τη στιγμή που μου άρεσε τόσο εδώ, αποφάσισα να μείνω.»

Ερχόμενη εδώ, είχατε στο πρόγραμμα να ασχοληθείτε και με το χορό;
«Ναι, με το χορό ήθελα πάντα να ασχοληθώ. Όταν ήρθα στη Λέσβο, είχα ήδη ολοκληρώσει σπουδές χορού στην Κρατική Σχολή Χορού της Αθήνας και στη συνέχεια στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου. Στη συνέχεια, με τράβηξε πολύ και το αντικείμενο της Σχολής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και προσπάθησα να τα συνδυάσω, να δουλέψω δηλαδή το χορό μέσω της τεχνολογίας και να κάνω ψηφιακό χορό και ψηφιακή χορογραφία. Αυτό ήταν και το αντικείμενο έρευνάς μου στο μεταπτυχιακό. Προσπαθείς να κωδικοποιήσεις κινήσεις, στοιχεία χώρου και ρυθμούς στον υπολογιστή, χωρίς να έχεις αναγκαστικά χορευτές.»

Διδάσκατε παράλληλα χορό ή αυτό ήρθε αργότερα;
«Άρχισα να διδάσκω χορό παράλληλα με τις σπουδές μου, ουσιαστικά με το που ήρθα. Μέχρι και πέρυσι δούλευα σε ιδιωτικό γυμναστήριο της πόλης, όπου με τους μαθητές μου κάναμε κάθε χρόνο παραστάσεις, και το περασμένο φθινόπωρο άνοιξα τη δική μου σχολή, που ονόμασα “À petits pas”, δηλαδή “Με μικρά βηματάκια”.»

Σχολή, μαθητές και η πρώτη παράσταση

Τι είχατε κατά νου, ανοίγοντας τη σχολή;
«Ήθελα ένα χώρο με τη δική μου φιλοσοφία, που να εκφράζει εμένα και τους μαθητές μου. Ήταν ανάγκη για μένα η δημιουργία ενός χώρου έκφρασης και δημιουργίας για παιδιά και ενήλικες που θέλουν να ασχοληθούν με το σώμα τους. Το σώμα είναι, άλλωστε, ένα από τα βασικότερα μέσα επαφής και επικοινωνίας. Πέρα από το να δημιουργηθούν επαγγελματίες χορευτές και παιδιά που ενδιαφέρονται για το χορό, επιθυμία μου είναι να αποκτήσει ο χορός όλο και περισσότερο κοινό.»

Εννέα μήνες μετά, τι έχει δείξει η εμπειρία που είχατε από αυτό το νέο ξεκίνημα;
«Τα μαθήματα είχαν πολλή συμμετοχή, έχω περίπου 80 μαθητές και όλοι, παιδιά και ενήλικες, δείχνουν πολύ ενθουσιασμό. Αρκετοί από αυτούς ξεκινούσαν για πρώτη φορά και είναι συγκινητικό να ακούς να σου λένε πόσο τους εκφράζει και πόσο καλά νιώθουν με το σώμα τους. Λειτούργησαν όλα τα τμήματα: κλασσικό μπαλέτο, σύγχρονος χορός, μουσικοκινητική, αυτοσχεδιασμός κ.ά.. Θεωρώ πως αυτό που ανέφερα προηγουμένως, τη δημιουργία ενός χώρου που θα εξέφραζε όσους είμαστε σε αυτόν, το έχουμε πετύχει όλοι μαζί. Και λέω “όλοι μαζί”, γιατί το κάθε παιδί και ενήλικας έχει βάλει το δικό του λιθαράκι σ’ αυτό. Πάντως, ειδικά με τα παιδιά έχουν γίνει αρκετά βήματα, το οποίο θα φανεί και μέσα από την παράσταση που ετοιμάζουμε.»

Πότε θα είναι η παράσταση και τι θέμα θα έχει;
«Θα γίνει στις 18 Ιουνίου στο Δημοτικό Θέατρο, στις 8:30 το βράδυ, και με είσοδο ελεύθερη. Ο τίτλος της θα είναι “Χρώμα, Γραμμή, Κίνηση” και ουσιαστικά εμπνεόμαστε από έργα καταξιωμένων ζωγράφων. Έχουμε επιλέξει πίνακες των Νταλί, Πικάσο, Ταμάρα ντε Λέμπικα κ.ά. και οι συμμετέχοντες στην παράσταση, παιδιά και ενήλικες, θα ζωντανέψουν τους πίνακες αυτούς με τα σώματά τους. Κάθε χορογραφία είναι βασισμένη και σε έναν πίνακα και προσπάθησα να διαλέξω και μουσικές που να εκφράζουν είτε το κίνημα στο οποίο εντάσσεται κάθε έργο είτε, πιο ελεύθερα, τις επιθυμίες των παιδιών.»

Ποιες είναι οι δυσκολίες και ποια τα όμορφα σημεία στο να δουλεύει κανείς με μικρά παιδιά;
«Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να δουλεύει κανείς με παιδικά χαμόγελα όλη μέρα. Δε βλέπω καμμία δυσκολία, απολαμβάνω την πηγαία τους χαρά και την αθωότητά τους. Μπορεί να χρειάζονται υπομονή, αλλά ποια δουλειά δε χρειάζεται υπομονή;»

Όσον αφορά στους ενήλικες, δεν υπάρχει ηλικιακό όριο για να ξεκινήσει κανείς χορό και κυρίως μπαλέτο;
«Δεν υπάρχει ηλικία για το χορό. Λένε ότι το μπαλέτο είναι μέχρι κάποια ηλικία όταν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με αυτό επαγγελματικά. Στόχος μας, όμως, δεν είναι να δημιουργούμε επαγγελματίες καθημερινά, αλλά να προσαρμόσουμε το μάθημα στις ανάγκες των σωμάτων στο οποίο απευθύνεται.»

Η προσωπική σχέση με το χορό

Πέρα από τα μαθήματα που κάνετε στη σχολή, αφιερώνετε κι άλλο χρόνο στο χορό;
«Ναι, στη σχολή είμαι από νωρίς το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ. Πέρα από το πλαίσιο της διδασκαλίας, όπου η παρουσία μου είναι ούτως ή άλλως ενεργή, θα αφιερώσω καθημερινά κάποιο χρόνο και στο δικό μου σώμα.»

Έχετε κάνει και εμφανίσεις εκτός σχολής, έτσι δεν είναι;
«Ναι, την άνοιξη του 2010 συνεργάστηκα με τη Βίκυ την Καραγιάννη, αφού είμαστε φίλες χρόνια. Έχω επίσης κάνει και δύο δουλειές για την τέως Νομαρχία Λέσβου στο Αρχοντικό Γεωργιάδη. Η πρώτη ήταν το 2008 και είχε θέμα “Ταξίδι στη μνήμη του σώματος” και η δεύτερη ήταν το 2009, με θέμα “Emotions”. Και στις δύο, συμμετείχαν χορευτές από την Αθήνα και το εξωτερικό.»

Τι σημαίνει χορός για εσάς;
«Ο χορός είναι αυτό που είμαι, αυτό που ζω καθημερινά, αυτό που ονειρευόμουν και εξακολουθώ να ονειρεύομαι. Δεν μπορώ να πω πως έχω φτάσει κάπου και αυτό ήταν ο χορός για μένα. Το ονειρεύομαι καθημερινά.»

Δε νιώθετε να περιορίζεστε εδώ όσον αφορά στη δουλειά σας;
«Όχι, το ότι μένεις σε επαρχία και σε νησί δε σημαίνει πως δεν έχεις ευκαιρίες. Ενημερώνομαι, όταν με ενδιαφέρει κάτι πολύ φεύγω εκτός νησιού για να το παρακολουθήσω. Στην Αθήνα μπορεί να έλεγα ότι έχω περισσότερες δυνατότητες και ερεθίσματα, αλλά δε θα σήμαινε ότι θα μπορούσα και να τις εκμεταλλευτώ. Δε μου λείπει, λοιπόν, κάτι τέτοιο.»

Τι προγραμματίζετε για την ερχόμενη χρονιά;
«Μετά το καλοκαίρι η σχολή θα ανοίξει και πάλι τον Οκτώβριο. Πέρα από τα τμήματα, που θα λειτουργήσουν όπως και φέτος, προγραμματίζω μια σειρά αυτοσχεδιασμού και μπαλέτου, από δασκάλους καταξιωμένους στο χώρο τους. Αυτό που έχω να πω σε όλους, είναι: “Να χορεύουμε, όσο μπορούμε περισσότερο”!»