Για μέρες έβλεπε, απ’ το παράθυρο του πολυτελούς ξενοδοχείου της, φιγούρες να ανηφορίζουν, να κατηφορίζουν και να μπαινοβγαίνουν στα θλιβερά σπιτάκια που απλώνονταν μπροστά της, έλεγε η Πατρίσια στο Μάκη όταν γύρισε από το ταξίδι της στη Βραζιλία. Χιλιάδες σπιτάκια από τσίγκους και τούβλα, χτισμένα το ένα πάνω στο άλλο, διάσπαρτα στις πλαγιές των λόφων, δίπλα - σχεδόν κολλητά - στις ακριβές συνοικίες. Οι φαβέλες, οι άθλιες γειτονιές της βραζιλιάνικης φτωχολογιάς. Απίστευτες αντιθέσεις που σε τρομάζουν…
Εκεί, κάτω από το βλέμμα και τη σκέπη του Χριστού με τις απλωμένες αγκάλες, το σύμβολο του Ρίο ντε Τζανέιρο, στοιβάζονται, μέσα σε σωρούς από παράγκες, χιλιάδες φτωχοί άνθρωποι. Εξαθλιωμένοι, άνεργοι, ναρκομανείς, απατεώνες κι εγκληματίες, βυθισμένοι στον κόσμο της ανελέητης φτώχειας. Ήρθαν από διάφορα μέρη της χώρας, χωρίς ταυτότητα και δίχως «αύριο», να εγκατασταθούν… «εκεί, όπου ανήκουν». Σ’ αυτές τις άναρχα και αυθαίρετα δομημένες συνοικίες βασιλεύει, υπό άθλιες συνθήκες, ένα ζωντανό κύτταρο - αναπόσπαστο κομμάτι της βραζιλιάνικης κοινωνίας - που έχει τους δικούς του κανόνες. Σημαδεμένο από μια λαϊκή απόγνωση, μια κραυγή για ένα καλύτερο «αύριο» που ποτέ δεν έρχεται. Σήμερα, παρ’ όλη την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, οι ακραίες κοινωνικές διακρίσεις… δυστυχώς, παραμένουν.
Αυτές οι γειτονιές, όπου γενικά κυριαρχεί το χάος, θεωρούνται πηγή βίας και παρανομίας, που υποστηρίζεται από τη διαφθορά των δημόσιων θεσμών. Οι άνθρωποι εκεί δεν πιστεύουν πουθενά, κρατούν τα στόματα κλειστά και υπακούουν μόνο στους νόμους των βαρόνων των ναρκωτικών που εξουσιάζουν τα πάντα. Οι συμμορίες διακινούν ναρκωτικά, εμπορεύονται όπλα, παρέχουν προστασία και πολεμούν με τις αντίπαλες σπείρες για να αποκτήσουν τον έλεγχο.

Οργανωμένο έγκλημα, πορνεία, βίαιες συγκρούσεις, απαγωγές, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, όλα τα κακά του κόσμου. Η φτώχεια, η πείνα και το ΑIDS θερίζουν καθημερινά εκατοντάδες ψυχές. Μπροστά σ’ όλα αυτά, η κόλαση απλά είναι... παράδεισος.
Ανάκατα, όλα τα παραπάνω, με το χαμόγελο, τη μουσική, το γλέντι, το χορό, το ποδόσφαιρο… - έμφυτα χαρακτηριστικά· η συνταγή της ύπαρξης. Χρώματα θλίψης και ανεμελιάς μαζί. Κουρελούδες στα παράθυρα και πανιά στις πόρτες κρύβουν, όσο γίνεται, τη μιζέρια. Τα όνειρά τους, παρ’ ότι στριμωγμένα, είναι φορές που ξεπετούν για να συναντήσουν στα στενά και βρόμικα δρομάκια τη μικρή φιγούρα της ελπίδας που χορεύει σάμπα στον ξέφρενο ρυθμό της καρδιάς τους. Κι είναι τότε που κάνουν τη ζωή τους να μοιάζει με ένα απέραντο πανηγύρι. Οι εικόνες βίας και εξαθλίωσης αντιπαραβάλλονται με εικόνες οργιαστικού γλεντιού, μουσικής και χορού. Τρώνε όταν έχουν, κοιμούνται όταν μπορούν, κάνουν έρωτα από ένστικτο, δεν κρύβουν ούτε τα σώματά τους, ούτε τους ήχους τους! Όταν αγκαλιάζονται, αγκαλιάζονται άδολα και σφιχτά. Όταν χορεύουν, χορεύουν με όλο το κορμί τους. Όταν κοιτάζονται στα μάτια, κοιτάζονται χωρίς δεύτερες σκέψεις. Λένε πως στο Ρίο, ο χορός, ο έρωτας κι ο φόβος του θανάτου είναι το τρίπτυχο της επιβίωσης.
«Όλο αυτό το παράδοξο, Μάκη, τείνει να γίνει μύθος. Υπήρχαν τουρίστες που ήθελαν να πάνε εκεί μέσα, ανυποψίαστα εκτεθειμένοι, μόνο και μόνο για να δουν τον κοινωνικό ξεπεσμό της χώρας, να αφουγκραστούν τη σεξουαλικότητα της μελαψής επιδερμίδας, να δουν παιδιά να χειρίζονται όπλα, να μυρίσουν λίγο θάνατο, να θαυμάσουν ανθρώπους που, παρά τη φτώχεια, την ανεργία και τη βία, δε χάνουν το χαμόγελο. Όμως, δεν παύω να πιστεύω πως η απελπισία της απόλυτης φτώχειας είναι μια μούχλα που τρώει το μυαλό και το κορμί. Αυτό έμαθα εκεί. Να ‘ξερες πόσες φορές έχασα τις αισθήσεις μου από την αηδία... Αληθινές αντιθέσεις, φίλε μου, που σε κάνουν να απορείς… να τα χάνεις…», του έλεγε η Πατρίσια, καθώς ανακάτευε νωχελικά τον καφέ της.