Ο καθένας, μέσα στο «επίχρυσο» και χρυσοπληρωμένο δανεικό παράδεισό του, προσπαθεί να δώσει νόημα στη ζωή του - αν προλαβαίνει από τις δουλειές που κάνει, για να τα βγάλει πέρα, για να ζήσει την οικογένειά του και να πληρώσει τα χρέη στα πραγματικά αφεντικά μας, τις τράπεζες... Ο πολιτισμός του εμπορεύματος, όμως, είναι παντός καιρού, δεν είμαστε όμως ακόμη σίγουροι αν λειτουργεί με τη δυνατότητα του φυσικού περιβάλλοντος να αυτορρυθμιστεί δίχως να έχουμε φυσικές και περιβαλλοντικές καταστροφές που θα βάλουν τον πλανήτη μας αλλά και το ανθρώπινο γένος σε κίνδυνο! Ούτε είμαστε σίγουροι πως μπορεί να λειτουργήσει με τη δυνατότητα του ανθρώπου να ρυθμίσει τα «χρέη» με την ύπαρξή του, την εσωτερική του φύση, με την ουσία του, με τον εαυτό του και με την ιστορία του...
Αν σε αυτήν τη φάση το καπιταλιστικό σύστημα φαίνεται νικητής, δεν είναι τόσο στο επίπεδο της οικονομίας, που η άνιση κατανομή του παραγόμενου πλούτου δημιουργεί ταξικές αντιθέσεις, αλλά στο επίπεδο του πολιτισμού και της ιδεολογίας! Κατάφερε να σπείρει το δηλητήριο του ατομικιστικού μηδενισμού στους παραγωγούς, με αποτέλεσμα την αποκοπή των τελευταίων από την κοινότητα και την προοπτική βελτίωσης της κοινωνίας. Κατάφερε να αποκόψει το μοντέρνο άνθρωπο από έναν κόσμο, ένα σύμπαν, από παιδευτικούς «μύθους», ουτοπίες και ιστορικά καθήκοντα που δοκίμαζαν τον άνθρωπο και τον οδηγούσαν στη γνώση του κόσμου και στη δική του αυτογνωσία!
Επί της ουσίας αυτό που κατάφερε ο καπιταλιστικός μηδενισμός είναι να διαλύσει την όποια κοινότητα που στηρίζεται στην κοινωνική σχέση ελεύθερων ανθρώπων που έχουν ως ένα βαθμό συναίσθηση των πολιτικών, κοινωνικών και ιστορικών καθηκόντων τους. Αυτό σήμερα δεν υπάρχει! Ο αμοραλισμός, ο κυνισμός, η βαρβαρότητα των σύγχρονων νεοαστών που κοιτάνε μόνο τα δικά τους συμφέροντα και όχι τα συλλογικά στρατηγικά συμφέροντα της κοινωνικής τους τάξης, δεν έχουν τίποτε κοινό με τον πολιτισμό των αστών της Γαλλικής Επανάστασης, που ονειρεύτηκαν έναν άλλο κόσμο - στα μέτρα τους βέβαια... Ο στενός ορίζοντας ορισμού της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας είναι και το κύριο αίτιο που γρήγορα τα ανθρώπινα πάθη δεν τέθηκαν στην υπηρεσία του απόλυτου πνεύματος στην πορεία προς την αυτογνωσία του και την ελεύθερη πολιτική κοινωνία, όπως θα ήθελε ο Χέγκελ...
Αλλά τα ανθρώπινα και εγωιστικά πάθη εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν τα απολύτως ιδιοτελή και κοντόθωρα συμφέροντα, αυτό που ο λαός με σοφία λέει: «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας...»! Μια κατάσταση που εκ των πραγμάτων έχει πολύ κοντά ποδάρια, δημιουργώντας μια κοινωνία ανασφαλών και φοβισμένων ανθρώπων που ο καθένας είναι «λύκος για το διπλανό», μια κοινωνία που θέλει ένα Λεβιάθαν, ένα ισχυρό κράτος να κανονίζει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων!
Μόνο που η ιστορία κάθε άλλο παρά τέλειωσε, όπως θέλουν οι απολογητές του υπάρχοντος συστήματος και πάντα η ελευθερία θα στοιχειώνει τους αφέντες, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως αυτοί υπάρχουν γιατί κάποιοι φοβούνται να είναι ελεύθεροι... Ο φόβος, επομένως, σήμερα δεν είναι τι θα γινόμασταν χωρίς βαρβάρους, αλλά τι θα γινόμασταν δίχως αφέντες και εξουσία! Το να ονειρευτούμε πως θα υπάρξει μια κοινωνία που αφέντες θα είμαστε εμείς, φαντάζει - στην κοινή λογική που έχει μάθει απλώς να εκτελεί, να γκρινιάζει και σπάνια να επαναστατεί -, το λιγότερο ουτοπικό και αφύσικο και το περισσότερο επικίνδυνο...
Στον άνθρωπο, το να αναμετρηθεί με τις δυνατότητες να ζει ολοκληρωτικά ελεύθερος συνήθως τού είναι πιο δύσκολο από το να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο! Μόνο που όταν τα καταφέρνει, έστω και για λίγο, πάει την ιστορία τόσο μπροστά που δεν έχει μετέπειτα επιστροφή... Και πάντα την αρχή την κάνανε κάποιοι εραστές του απόλυτου, τρελοί ποιητές, ακροβάτες του ονείρου! Χωρίς αυτούς οι ανθρωπότητα λίγο θα είχε προχωρήσει. Πρέπει όμως να είμαστε καθαροί και ρεαλιστές για να ονειρευόμαστε το αδύνατο! Το παλαιό στοίχημα της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας δε θα έρθει με μια νέα φορεσιά για να εκδικηθεί τους νεκρούς των καταπιεσμένων, αλλάζοντας μόνο κάποια πράγματα, παραμένοντας ίδιο στην ουσία του...
Μέσα από το λάκκο των λεόντων, έχουμε τη γνώση πως οι «ακροβάτες του ονείρου», σα συλλογικοί διανοούμενοι ενός κινήματος χειραφέτησης, δε θα είναι αυτοί που θα αναλάβουν να οικοδομήσουν το όνειρο, αλλά αυτοί που θα ετοιμάσουν το δρόμο στις μάζες να το κάνουν πράξη...
... ο Δανιήλ.