Μέσα σ’ αυτήν τη δύσκολη χρονική περίοδο που περνάμε και για την οποία όλοι (οι ειδικοί) δηλώνουν ότι θα διαρκέσει δεκαετίες, είναι νομίζω απαραίτητο, όλοι μας ατομικά αλλά και ως τοπικές κοινωνίες, να κάνουμε έναν επαναπροσδιορισμό στόχων ώστε να μεγιστοποιήσουμε το όφελος που θα έχουμε από τους περιορισμένους πόρους που θα μας διατεθούν.
Τούτο για την περιοχή της Δημοτικής Ενότητας Πολιχνίτου, η οποία έχει πιεστικές ανάγκες, είναι ακόμα περισσότερο αναγκαίο. Θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τη νοοτροπία «να βρούμε έναν τρόπο να απορροφήσουμε χρήματα, άσχετα με το τελικό όφελος». Βέβαια, πάντα όταν απορροφούνται χρήματα κάποιοι ωφελούνται, αλλά το ζητούμενο είναι το όφελος της τοπικής κοινωνίας και όχι μεμονωμένων προσώπων.
Έτσι, είδαμε τα προηγούμενα χρόνια να αγοράζονται ακίνητα από το Δήμο (ερειπωμένες «σπιταρόνες», νεοκλασσικά σε περίοπτη θέση, οικόπεδα κ.λπ.) όχι μόνο χωρίς να έχουν αξιοποιηθεί, αλλά ούτε καν να έχει πειστικά λεχθεί το τι θα γίνουν. Είδαμε να στήνεται στα Βατερά γήπεδο beach volley, το οποίο δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ και από κανέναν και σήμερα χάσκουν στην αμμουδιά μόνο τα μισά ξύλινα κάγκελα της περίφραξης. Πριν από καμμιά εικοσαριά χρόνια, χτίστηκε στον Πολιχνίτο κτήριο για παιδικό σταθμό εφαπτόμενο σε βενζινάδικο, το οποίο φυσικά ποτέ δε λειτούργησε, αλλά ούτε αξιοποιήθηκε για άλλη (τουλάχιστον… αξιοπρεπή) χρήση.

Αλλά, μερικές φορές και οι μαζικοί φορείς της περιοχής παρασέρνονται στην ονειροπόληση και συνεργούν έτσι - μη θέλοντας - στην ακινησία. Ασχολούνται όλοι με τον περίφημο νότιο οδικό άξονα που θα συνδέει Γέρα - Πλωμάρι με Βατερά - Νυφίδα και… Αποθήκα. Ο δρόμος Πλωμάρι - Βατερά σε 10 λεπτά είναι αλήθεια ότι συγκινεί όποιον το ακούει, αλλά νομίζω ότι η δική μας η γενιά μόνο στον ύπνο της θα τον περπατήσει. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι κακό να βάζουμε στόχους-όνειρα, αλλά ας κοιτάξουμε σήμερα τι θα βάλουμε στο τσουκάλι και ας αφήσουμε για δεύτερη σκέψη το… πασχαλινό κοκορέτσι. Και σήμερα «στο τσουκάλι» μας πρέπει να βάλουμε το δρόμο Σταυρού - Αμπελικού. Αν ολοκληρωθεί αυτός, θα αυξηθεί η κίνηση Πλωμάρι - Βατερά τουλάχιστον 10, για να μην πω 100 φορές. Και η κατασκευή του δρόμου σέρνεται χρόνια χωρίς να νοιαζόμαστε… εντατικά.
Όσον αφορά δε την ιδέα του ferryboat που θα συνδέσει τη Νυφίδα με την Αποθήκα, θεωρώ ότι όλους μάς συγκινεί η ιδέα… «μιας βαρκάδας», αλλά, όταν το θέτουμε ως διεκδίκηση, έχουμε σκεφτεί - αν γίνουν οι λιμενικές εγκαταστάσεις που θα χρειαστούν - ποιος ιδιώτης θα επενδύσει στη γραμμή αυτή; Πόσα δρομολόγια τη μέρα θα γίνονται; Πόσο θα κοστίζει το εισιτήριο; Πόσοι θα περιμένουν το δρομολόγιο αντί να κάνουν 45 λεπτά με το αυτοκίνητό τους, και χίλια δυο ακόμα που δείχνουν πόσο ανεδαφικό είναι το αίτημα;
Επειδή δε, κανενός μεμονωμένου προσώπου η σκέψη δεν είναι αλάνθαστη, επειδή σε κάθε πρόταση υπάρχουν θετικά - που τα βλέπει αυτός που την καταθέτει - αλλά και αρνητικά, που μπορεί να δει ένα τρίτο μάτι, επειδή η συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο θα γίνει ανάμεσα σε πρόσωπα που δε θα έχουν «ιδία αντίληψη», αλλά θα ψηφίζουν ανάλογα με τη γραμμή που θα δοθεί, επειδή η κατόπιν εορτής κριτική απ’ τον καθένα μας είναι εύκολη, αλλά δεν έχει πρακτικό αποτέλεσμα για τον τόπο μας, για όλα αυτά τα «επειδή» και πολλά άλλα θα πρέπει όλοι οι εκλεγμένοι άρχοντες της Δημοτικής μας Ενότητας να βάλουν τα κεφάλια τους κοντά-κοντά, χωρίς διάθεση επιβολής ή υπονόμευσης, και να καταρτίσουν έναν αξιολογικό πίνακα των προτεραιοτήτων της περιοχής. Και ύστερα να ανασκουμπωθούν όλοι για κοινή προσπάθεια και προσφορά. Νομίζω ότι πέρασε η εποχή που κάποιος ήταν αρεστός στους αριστερούς επειδή ήταν αριστερός και ο άλλος στους δεξιούς επειδή ήταν δεξιός. Σήμερα ο καθένας αξιολογείται με βάση την προσφορά του.

* Ο Στρατής Νικέλλης είναι χημικός, τέως διευθυντής του Λυκείου Πολιχνίτου.