Αν έχω γίνει όψιμος εραστής της Νέας Τεχνολογίας είναι, μεταξύ άλλων, γιατί με θέλγει η αμεσότητά της. Όπως το πρόβλεψα, το σημείωμά μου για το ποδόσφαιρο, που δημοσιεύθηκε πριν μία βδομάδα σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, ενόχλησε πολλούς που το διάβασαν. Οι μόνοι όμως που απάντησαν αμέσως είναι όσοι το διάβασαν ψηφιοποιημένο. Γιατί πολλά σημειώματά μου, παράλληλα με την καταχώρησή τους στις σελίδες του «Εμπρός», αναρτώνται και σε δυο ιστολόγια: στο www.sarantakos.wordpress.com και στο www.tofistiki.wordpress.com/.
Λοιπόν, όλες οι σχετικές παρατηρήσεις, σύμφωνες ή αντίθετες με τις απόψεις του σημειώματος, προέρχονται από αναγνώστες των ιστολογίων και όχι από αναγνώστες του «Εμπρός». Γιατί το «Εμπρός» κυκλοφορεί μεν και σε ηλεκτρονική μορφή, αλλά η οποία δεν έχει, ούτε θα μπορούσε άλλωστε να έχει, χαρακτήρα ιστολογίου.
Ας αφήσω όμως τις αρετές και τα πλεονεκτήματα της νέας τεχνολογίας και ας έρθω στις παρατηρήσεις των αναγνωστών. Σε γενικές γραμμές συμφωνούν με το πνεύμα του σημειώματος, ότι δηλαδή το ποδόσφαιρο είναι θέαμα και επιχείρηση, κάποιοι όμως προσθέτουν το μπάσκετ, το βόλλεϋ και άλλα «ομαδικά αθλήματα» σε αντιπαράθεση με τα ατομικά αθλήματα του στίβου, που δεν προσφέρονται για οικονομική εκμετάλλευση.
Εκεί που διαφωνούν ορισμένοι, είναι αν οι μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες προσπορίζουν στον κάτοχο του κρίσιμου πακέτου των μετοχών, πέρα από το κύρος και την επιρροή, και μεγάλα κέρδη και αναφέρουν ονόματα οικονομικών παραγόντων, που όταν έμπλεξαν με το ποδόσφαιρο έχασαν λεφτά. Φυσικά άλλοι αναγνώστες υποστηρίζουν πως τα λεφτά που κερδίζουν οι εν λόγω παράγοντες δεν εμφανίζονται πουθενά ως κέρδη. Πρόκειται δηλαδή για μαύρο χρήμα.
Μου άρεσε πάντως ο προσδιορισμός ενός αναγνώστη: ο νέος πρόεδρος του «Παναθηναϊκού της Αριστεράς και της Προόδου».
Ο Ουμπέρτο Έκο λέει κάπου πως οι κάθε είδους ακτιβιστές, συνδικαλιστές και γενικά όλοι οι διαμαρτυρόμενοι ή διεκδικούντες, για οποιονδήποτε λόγο, μπορούν να κάνουν κατάληψη σε ένα υπουργείο, σε ένα πανεπιστήμιο, σε ένα εργοστάσιο, αλλά δε θα αποτολμούσαν να κάνουν κατάληψη σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου ή σε μια εκκλησία.
Αυτό δείχνει τη δύναμη που έχει στο πλήθος το ομαδικό αυτό άθλημα. Μη νομίζετε όμως πως το ποδόσφαιρο είναι το μοναδικό δημοφιλές άθλημα στον κόσμο. Είναι σε ορισμένες μόνο χώρες. Στη Γαλλία, να πούμε, ξέρετε ποιο είναι το δημοφιλέστερο θέαμα: ο ετήσιος γύρος της Γαλλίας με ποδήλατο. Συγκεντρώνει εκατομμύρια θεατές και αναφέρονται περιπτώσεις που οι ρυθμιστές της κυκλοφορίας σταμάτησαν πορεία στρατιωτικών αρμάτων μάχης, που εκτελούσαν γυμνάσια, προκειμένου να περάσουν πρώτα οι ποδηλάτες!
Στην Ισπανία πάλι, το δημοφιλέστερο θέαμα είναι οι ταυρομαχίες. Εκεί να δείτε πόσες χιλιάδες συρρέουν να απολαύσουν τη θανάτωση ενός ζώου, που έχουν προηγουμένως εξαγριώσει με κατάλληλο τρόπο. Τηρουμένων των αναλογιών, οι ισπανικές ταυρομαχίες δε διαφέρουν πολύ από τους ρωμαϊκούς αγώνες μονομάχων. Αναφέρεται πως ο Κικέρων, όσες φορές ήταν υποχρεωμένος, λόγω αξιώματος, να παρευρίσκεται σε αγώνα μονομάχων, διάβαζε ένα βιβλίο που είχε μαζί του χωρίς να ρίξει ούτε βλέμμα στην αρένα.
Οι ιστορικοί ισχυρίζονται πως οι ταυρομαχίες κατάγονται από τα μινωικά «ταυροκαθάψια». Και αυτά ήταν δημοφιλές θέαμα και σ’ αυτά πρωταγωνιστούσε ταύρος. Ποια διαφορά όμως! Στα ταυροκαθάψια ο ταύρος δε θανατωνόταν και ο «ταυρομάχος» χόρευε ή έκανε ακροβασίες πάνω στη ράχη, το κεφάλι και τα κέρατα του ζώου, με κίνδυνο της δικής του ζωής, χωρίς να πειράζει το ζώο. Να γιατί αγαπώ τους Αρχαίους ημών…
Είναι πάντως παρήγορο σημάδι πως το κοινοβούλιο της Καταλονίας, μιας από τις 20 ομόσπονδες πολιτείες της Ισπανίας, ψήφισε την απαγόρευση των ταυρομαχιών, αψηφώντας τη θύελλα των διαμαρτυριών που προκάλεσε η απαγόρευση.