Η σήψη του πολιτικού μας συστήματος μπορεί να γίνει
λίπασμα για το καινούργιο φύτρο· μπορεί να γίνει
πενικιλίνη να γειάνει τις πληγές· μπορεί όμως να
καταλήξει και σε γάγγραινα και στον ακρωτηριασμό της χώρας.

Συνάντησα στις πλατείες τους απογοητευμένους, τους απελπισμένους και τους αγανακτισμένους πολίτες. Πολίτες που δεν πιστεύουν πια στις κραυγές και στα κόκκινα συνθήματα, τα κομματικά λάβαρα και τα πανό, τις «αλάθητες» γραμμές των κομμάτων και τις ξεροκέφαλες «ορθοδοξίες», τους «ξερόλες» των τηλεοπτικών παραθύρων και τους «σωτήρες» με το γυάλινο μάτι και το αγέλαστο πρόσωπο.
Πολίτες που έλεγαν πως ντρέπονταν ν’ αντικρύσουν τα γεμάτα απορία μάτια των παιδιών τους και ν’ απαντήσουν πώς άφησαν να καταντήσει η πατρίδα τους «παλιόψαθα των ατίμων», όπως λέει ο Μακρυγιάννης.
Προσπαθώ να διαβάσω στα πρόσωπά τους την ιστορία του καθενός: θρυψαλιασμένα όνειρα, πίκρα για την αποπλάνησή τους, ενοχές που επιζητούν την αθώωσή τους, απόγνωση για το αύριο, που τους σφίγγει σαν βρόχος το λαιμό.

Πού θα βγάλει αυτό το φουσκωμένο ποτάμι της αγανάκτησης των πολιτών;
Ποιος θα καθαρίσει τη χώρα από το άγος που προκάλεσαν με τα άνομα και ανόσια έργα τους οι μικροί και μεγάλοι άρχοντες του λαού; Όλοι αυτοί στους οποίους ο λαός εμπιστεύτηκε τη μεγάλη ή μικρή εξουσία για να κυβερνούν, να ψηφίζουν νόμους, να ελέγχουν για την εφαρμογή τους, να διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα, να κατανέμουν δίκαια τα φορολογικά βάρη, να προστατεύουν τους αδύνατους, να φροντίζουν για την υγεία και τη μόρφωση των ανθρώπων, τη βελτίωση των όρων της ζωής τους;
Διακρίνω κάποιους που ήρθαν ν’ αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας εξουσία. Κάποιοι που το… παίζουν Νταντόν και Μαρά. Βλέπω ανακατεμένους με το πλήθος κάποιους «Βοναπάρτες» που καραδοκούν να έρθει η ώρα του «Διευθυντηρίου» κι ύστερα η 18η Μπρυμαίρ, για να γίνουν… Ναπολέοντες ή… Στάλιν.
Φοβούμαι τους Καίσαρες όσο και τους Βρούτους!
Η εμφάνιση στα Προπύλαια του «πολιτικού» Θεοδωράκη, πρώην υπουργού της κυβέρνησης Μητσοτάκη, μαζί με τον όψιμο… «επαναστάτη» πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών με βάζει σε σκέψεις για την ειλικρίνεια της αγανάκτησης πολλών, για το «δίκιο» που τους «πονάει» και για το καινούργιο που κομίζουν στη λαοσύναξή μας.

Όχι, η δημοκρατία μας δεν θα γίνει καλύτερη ούτε θα ξαναβρούμε την περηφάνεια μας ως λαός με φτηνές απομιμήσεις τού Τσε και του Λένιν. Δεν θα ξαναχτίσουμε τη χρεωκοπημένη χώρα μας με φθαρμένα υλικά.
Περιμένω έναν νέο Βενιζέλο που θα κατέβει από το Θέρισο και θα μπαρκάρει για την Αθήνα· κι εκεί στην Πλατεία Συντάγματος θα μιλήσει στο λαό για την ανάγκη μιας Αναθεωρητικής Βουλής, η οποία θα ψηφίσει το νέο καταστατικό χάρτη της Ελλάδας, που θα βάζει τέλος στην ασύδοτη κομματοκρατία και το κράτος των συντεχνιών· τέλος στην ατιμωρησία των φαύλων της πολιτικής, τέλος στα άσυλα της τρομοκρατίας και στην ασυλία των ισχυρών, τέλος στην κοροϊδία και την εκμετάλλευση των αδυνάτων, τέλος στα στεγανά και στις σκοτεινές διαπλοκές της εξουσίας· και θα καταστήσει το νόμο ισχυρό και κυρίαρχο για άρχοντες και αρχομένους· και θα αμείβει δίκαια τον τίμιο πολίτη που μοχθεί και δημιουργεί «Για να έχει το δίκιο δύναμη κι όχι η δύναμη δίκιο».
Ένα νέο Σύνταγμα χρειάζεται ΤΩΡΑ η χώρα, που θα βάλει τις βάσεις για μια Ελλάδα του πνεύματος, του μόχθου και της δημιουργίας, για ένα κράτος που υπηρετεί τον πολίτη· που θα στείλει το μήνυμα στους Έλληνες απανταχού της Γης και στους ξένους, εχθρούς και φίλους, ότι η Ελλάδα θέλει να ζήσει και θα ζήσει όρθια και περήφανη· ότι θα συνεχίσει να αστραφτοκοπά στο Αιγαίο, ισότιμη ανάμεσα στα πολιτισμένα έθνη και τιμημένη γι’ αυτά που κληρονόμησε από τους αρχαίους προγόνους, αλλά και γι’ αυτά που δημιουργεί σήμερα και θα κληροδοτήσει στις νέες γενιές.