Για τα κακώς κείμενα της Λέσβου, τα τοπικά Μ.Μ.Ε. δημοσιεύουν, συχνά, ρεπορτάζ, καταγγελίες φορέων, επιστολές διαμαρτυρίας πολιτών ή επισκεπτών του νησιού, τα οποία κάποιες φορές μάλιστα γίνονται και ρεπορτάζ στις αθηναϊκές εφημερίδες. Δυσφημούν όλοι αυτοί το νησί, όπως ακούγεται από διάφορα στόματα; Όχι, βέβαια! Ο τόπος μας δυσφημείται από αυτά τα ίδια τα κακώς κείμενά του και όχι από τη δημοσιοποίησή τους. Η δημοσιοποίηση γίνεται με σκοπό την εξάλειψη των κακώς κειμένων, την επίλυση προβλημάτων ή βελτίωση καταστάσεων και πραγμάτων.
Πριν κανά - δυο μέρες, στο «Δίαυλο» (εν μέσω μια ωραίας και πρωτοποριακής έκθεσης ζωγραφικής του Χρήστου Παπαχρίστου) ανάβει η συζήτηση για τον τουρισμό, με αφορμή την Έκθεση για τον Τουρισμό στην Κωνσταντινούπολη, και τη... διασκέδαση των νέων στις καφετέριες της προκυμαίας! Το «νεανικό μοντέλο... διασκέδασης» δεν εξαντλείται στα κέφια μιας εμπορευματοποιημένης διασκέδασης, που αποτελεί άλλωστε το ιδανικό συμπλήρωμα σε μια ζωή χωρίς δικαίωμα στο όνειρο, όπως θα έλεγε και ο Γ.Ζ.. Η βαρετή... διασκέδαση της καφετέριας, και τα νυχτερινά επεισόδια, είναι η άλλη όψη της ανεργίας και της εργασιακής υπερεκμετάλλευσης. Ίσως κάποιοι ονειρεύονται τη Μυτιλήνη άλλη μια Μύκονο, που θα βασιλεύει ο νόμος της νύκτας και των μπράβων... Υπάρχει και η επικίνδυνη ολοκληρωτική νοοτροπία ότι όποιος διαφωνεί με τα τεκταινόμενα στο χώρο της... διασκέδασης, όποιος έχει διαφορετικές απόψεις και ιδέες που ενοχλούν, συκοφαντεί το νησί (!) και πρέπει να λουφάξει... Ενώ καλλιεργείται, από παλιότερα, ένα κλίμα κυνηγιού μαγισσών και αποδιοπομπαίων τράγων...

Από την άλλη, οι «αρμόδιοι» φορείς για τον τουρισμό μάλλον δε γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν προνομιακοί εκφραστές της τοπικής κοινωνίας και ότι η Λέσβος δεν μπορεί να ταυτίζεται αυθαίρετα με τα οικονομικά συμφέροντα μιας μικρής ομάδας επιχειρηματιών ή τοπικών παραγόντων, οι οποίοι σε καμμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν την εργαζόμενη πλειοψηφία ή τη νεολαία. Τόσα χρόνια είδαμε τα αποτελέσματα της... πολιτικής τους στον τουρισμό!
Αλήθεια, τι είδους τουρισμό θέλουνε για το νησί; Θέλουνε «ήπιο» τουρισμό που να σέβεται το φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον του νησιού ή «άγρια τουριστική ανάπτυξη»; Θέλουνε τουρισμό που σέβεται τον άνθρωπο, είτε αυτός είναι κάτοικος του νησιού είτε είναι επισκέπτης, ή το μαζικό τουρισμό που ευνοεί τους λίγους, σε βάρος της ποιότητας ζωής των πολλών; Θέλουνε έναν τουρισμό που να εξυπηρετεί τα στενά οικονομικά συμφέροντα λίγων ή να εξυπηρετεί ισόρροπα όλη την κοινωνία; Είναι, βέβαια, πολλά τα ερωτήματα, αλλά και πολύ περισσότερες οι απαντήσεις που μπορεί να δοθούν. Γιατί δεν προχωρούν σε ένα δημόσιο διάλογο, πριν οδηγηθούμε και πάλι σε αδιέξοδες ή ανεξέλεγκτες καταστάσεις (ήδη, σύμφωνα με πληροφορίες, φαίνεται να έχει αρχίσει ένας «πόλεμος» αλληλοσυγκρουόμενων επιχειρηματικών συμφερόντων στο νησί, μιας και η... πίτα μικραίνει, αλλά και μεταφορά επιχειρηματικών τουριστικών δραστηριοτήτων στα απέναντι παράλια!). Ένα διάλογο στην τοπική κοινωνία, στον οποίο όμως να μπορούν να συμβάλουν όλοι, κάτοικοι αλλά και φίλοι-επισκέπτες, ασχέτως αν έχουν ή όχι άμεση σχέση με τον τουρισμό, αφού ο τουρισμός επηρεάζει ποικιλοτρόπως όλη την κοινωνία!

Τη στιγμή που προωθούν την τουριστική... βιομηχανία (συχνά της... αρπαχτής) και τις μαρίνες, σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτισμικής ιστορίας και κληρονομιάς του τόπου, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν μπορούν να πάνε διακοπές, λόγω της παρατεταμένης λιτότητας, της αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος και της ανεργίας. Οι διακοπές γίνονται ένα μακρινό άπιαστο όνειρο, στο οποίο όλο και λιγότεροι άνθρωποι έχουν πρόσβαση. Παράλληλα, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στον τουρισμό βιώνουν τις χειρότερες μορφές ελαστικοποίησης της εργασίας, συχνά δουλεύοντας ακόμα και χωρίς συμβάσεις, για να επιστρέψουν μετά την τουριστική περίοδο στην ανεργία και την εξαθλίωση. Στο βαθμό που ο τουρισμός από ένα κοινωνικό αγαθό για όλους, μετατρέπεται σε ένα ακριβό εμπόρευμα, που το εκμεταλλεύεται μια μικρή ομάδα «ειδικών», θα γινόμαστε διαρκώς μάρτυρες φαινομένων που συχνά βρίσκονται στον αντίποδα των συμφερόντων και των μικρών οικογενειακών τουριστικών μονάδων, που βιώνουν και αυτές, όλο και περισσότερο, την πίεση του αγοραίου ανταγωνισμού... Μέσα από τον τουριστικό λάκκο των λεόντων, φαίνεται πως αν η τουριστική ανάπτυξη αφεθεί πάλι στα χέρια τους και στη δυναμική της αγοράς, θα φτιάχνουμε... μαρίνες και θα μειώνεται διαρκώς ο αριθμός των τουριστών, θα χειροτερεύουν οι όροι απασχόλησης στον τουριστικό τομέα, θα κλείνουν οι μικρές οικογενειακές τουριστικές μονάδες και θα αλλοιώνεται ο φυσικός και πολιτισμικός πλούτος του νησιού μας...

... ο Δανιήλ.