Του Αγίου Δημητριού σήμερα. Προχωρημένο φθινοπωράκι. Τα χρυσάνθεμα στολίζουν τους κήπους και τους εσωτερικούς χώρους των σπιτιών, τονίζοντας την παρουσία τους με τα φωτεινά χρώματά τους. Είμαστε και δυο μέρες πριν από το διπλό εορτασμό, της εθνικής επετείου του «ΟΧΙ» και της Αγίας Σκέπης. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να κάνει τον ορίζοντα απόλυτα εορταστικό. Αιωρείται, ως πέλεκυς, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα, η ανησυχία, ο φόβος, πάνω από τα κεφάλια μας.
Πάντα, όσο ζούσε ο πατέρας μου, τέτοιες μέρες είχαμε ένα ζωντανό μνημόσυνο, υπέρ των ηρωικώς πεσόντων στον πόλεμο κατά των επεκτατικών επιχειρήσεων των Γερμανοϊταλών κατακτητών. Ο ίδιος, στρατευμένος στην πρώτη γραμμή, τραυματίστηκε, αλλά και έχασε τον αδελφό του στην ίδια μάχη. Μεγάλο πλήγμα. Κάθε φορά που ερχόταν αυτές οι μέρες, έπεφτε σε μια βαριά περισυλλογή, από την οποία έβγαινε μόλις άρχιζε να διηγείται με κάθε λεπτομέρεια τη διεξαγωγή του απελευθερωτικού αγώνα. Σα να ήταν ανταποκριτής ειδήσεων άνοιγε το στόμα του και έδινε όλο το ιστορικό με το λόγο και τη βιωματική αλήθεια του.
Σήμερα, καλά που δε ζει ο άνθρωπος, γιατί θα τα ‘χανε από τις ειδήσεις που μεταδίνονται από τα Μ.Μ.Ε.. Θα πάθαινε βλέποντας τις ηρωικές μέρες της ζωής του «σπασμένο καθρέφτη»! Γιατί, όλοι αυτοί οι άγνωστοι άνθρωποι, οι απλοί και πολλές φορές καταφρονημένοι, έδωσαν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν την πατρίδα και το γένος μας. Πέθαναν φτωχοί, αλλά, λίγο έως πολύ, ήσυχοι στη συνείδησή τους. Είχαν αφήσει ελεύθερη γη στα παιδιά τους. Έφυγαν τίμιοι και άσημοι…

Η υποδούλωσή μας, τώρα, έρχεται από αλλού. Είναι βουβή και αμείλικτη. Ο κατακτητής τείνει να μην έχει ένα πρόσωπο και όνομα. Μιλάμε για Δ.Ν.Τ., για Τρόικα, αναφερόμαστε σε οικονομοπιστωτικές τράπεζες, σε ομόλογα, σε αναδιάρθρωση του χρέους, σε κουρέματα, σε επιτήρηση, σε εποπτεία… Όλα θέλουν αποκωδικοποίηση για να τα καταλάβεις, και αν τα καταλάβεις. Διότι, καθόλου τυχαία, έχει μπει το απρόσωπο στην προσωπική μας ζωή. Το κωδικοποιημένο με αρχικά οικονομοτεχνικών στοιχείων βρυχάται πάνω από τα κεφάλια μας και σκιάζει την αβάσταχτη ελαφρότητα του «είναι» μας. Μέχρι ένα βαθμό είμαστε συνένοχοι αυτής της ελαφρότητας. Όμως, η κατάσταση έχει ξεφύγει… Η Ελλάδα μας διασύρεται από τους πιστωτές της. Θεωρείται το μαύρο πρόβατο από τους δανειστές της. Η ελπίδα για μια καλύτερη προοπτική στέκει αδύναμη σε μια γωνιά σε στάση τιμωρίας. Το έθνος γελοιοποιείται στα μάτια των ξένων και προβάλλονται μόνο τα αρνητικά του χαρακτηριστικά.
Σ’ αυτό το σημείο θα αφήσω τα λόγια του Σεφέρη να μιλήσουν, έτσι όπως ακουστήκανε στην τελετή παραλαβής του Βραβείου Νομπέλ Λογοτεχνίας, στις 11 Δεκεμβρίου 1963.
«Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού, τη θάλασσα και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη…»