ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΙΧΑΛΕΛΛΗΣ, ο τυφλός ψάλτης της Αγίας παρασκευής του Πλωμαρίου

Εκεί, στο αριστερό ψαλτήρι της Αγίας Παρασκευής του Πλωμαρίου. Ανάμεσα σε αναμνήσεις που τον βαραίνουν και σε ελπίδες ζωντανές… Στέκει ο Γιάννης Μιχαλέλλης. Ανάμεσα σε τόμους ψαλτικής τέχνης γραμμένους με τη γραφή Μπρέιλ, αυτήν την περίεργη γραφή με τις ανάγλυφες τελίτσες, που διαβάζει κανείς ακουμπώντας τες με τα ακροδάχτυλα του. Με πολύ σοβαρό πρόβλημα όρασης από γεννησιμιού του σχεδόν, πριν 49 χρόνια, «αινεί τον Κύριο με ύμνους που ανακαλύπτει με τα δάκτυλα, ενώ όλοι οι άλλοι με τα μάτια», όπως χαρακτηριστικά λέει ο δεξιός ψάλτης της ίδιας εκκλησίας, Μανόλης Κουτλής.

Ο Γιάννης Μιχαλέλλης «ζει» μέσα στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, προστάτιδας Αγίας των ματιών, κυριολεκτικά από την κοιλιά της μάνας του. Ο πατέρας του, δάσκαλος και ψάλτης στην ίδια εκκλησία επί μισό και βάλε αιώνα, χάρηκε σαν έγινε πατέρας σε ετούτη την εκκλησιά. Στην ίδια έμαθε πως ο γιος του γεννήθηκε με σοβαρό ίκτερο.

Μάχη για τη ζωή
Έφυγε ο πατέρας για την Αθήνα, όπου ο διάσημος Σπύρος Δοξιάδης έδωσε μάχη να κρατήσει στη ζωή το νεογέννητο παιδί του. Τα κατάφερε. Μόνο που οι μεταγγίσεις αίματος, του δημιούργησαν σοβαρό πρόβλημα υγείας των ματιών του. Μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια ήταν η αρρώστια που διαγνώστηκε. Μα η Αγία Παρασκευή έκανε θαρρείς το θάμα της. Δεν έβλεπε με τα μάτια ο μικρός Γιάννης; Θα έβλεπε με τα ακροδάχτυλα του. Με τα ίδια ακροδάχτυλα θα κατάφερνε να βρει το δρόμο και στην έκφραση του ταλέντου του για τη μουσική.

Στο Νυμφίο
Προχθές Μεγάλη Δευτέρα το βράδυ, κι ο Γιάννης Μιχαλέλλης έψελνε για χάρη του Νυμφίου της Εκκλησίας. Με τα δυο του χέρια χάιδευε τις σελίδες του βιβλίου μπροστά του και να το θαύμα της Αγίας Παρασκευής. Ετούτο το χάδι μετέτρεπε τις τελίτσες σε ήχο. Όμορφο στρωτό βυζαντινό ήχο. «Ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω» λέει ο Δαυίδ, κι ο Γιάννης Μιχαλέλλης θαρρείς και ξεχωρίζει ανάμεσα στις άλλες σκιές, που μόλις και καταφέρνει να δει μέσα στην εκκλησιά, τον άγρια χτυπημένο «Βασιλιά των Ιουδαίων». Τον ίδιον που «κυνήγησε» στην Αθήνα σαν τέλειωσε το Λύκειο στο Πλωμάρι, στη σχολή τυφλών, για να μάθει το σύστημα Μπρέιλ. Αλλά και για να μάθει βυζαντινή μουσική αλλά και κλασική μουσική και ακορντεόν. Αλλά και για να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή. Όλα τα κατάφερε γιατί όπως λέει «όλα μπορείς να τα καταφέρεις».
«Ο ζήλος του Οίκου Σου κατέφαγε με», λέει ο Γιάννης δικαιολογώντας το πως τα κατάφερε. Με έναν ψαλμό πάλι του Δαυίδ, απαντά ετούτος ο Λευίτης, που ζει συντροφιά με την αγάπη του κόσμου. Δε θέλησε να διοριστεί, «μου άφησε ο πατέρας μου ένα εισόδημα για να μπορώ να ζω. Μου φτάνει», λέει. Το μισθό από το ψαλτήρι, τον αφήνει στην Αγία Παρασκευή, που τρία χρόνια τώρα επισκευάζεται… Νιώθει όμορφα για ετούτο. Για το Γιάννη, η Εκκλησία είναι ζωή, δεν έχει ανάγκη μέσα του να το ξεκαθαρίσει ετούτο. Το πιστεύει και το νιώθει με μια δύναμη πρωτοχριστιανική. «Ο ζήλος του Οίκου σου κατέφαγε με», λέει και ξαναλέει. «Όλα καλά και έχει ο Θεός…», μαρτυρά συνέχεια.
Χαϊδολογεί με τα ακροδάχτυλα του, τους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας. «Λάμπρυνον μου την στολή της ψυχής, Φωτοδότα» ακούς από το στόμα του Γιάννη και λες πως ετούτος ο λόγος έχει μεγάλη αξία. Ίσως την αξία που θα έπρεπε πάντα να έχει…
Βράδυ Μεγάλης Δευτέρας, ο Γιάννης Μιχαλέλλης κλείνει τα αλλιώτικα του βιβλία, καληνυχτά το φίλο του το δεξιό ψάλτη, τον παπά Βασίλη Χαρέλλη, τον ιερέα της Αγίας Παρασκευής, προστάτιδας των ματιών και δική του, και σιγά σιγά μέσα στο σκοτάδι, κατηφορίζει για το σπίτι του. Και τι δε βλέπει ο Γιάννης μέσα στα σκοτάδια…


Χαϊδολογεί με τα ακροδάχτυλα του, τους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας. «Λάμπρυνον μου την στολή της ψυχής, Φωτοδότα» ακούς από το στόμα του Γιάννη και λες πως ετούτος ο λόγος έχει μεγάλη αξία