Αφροδίτη Παπαδογεωργοπούλου
... όταν ανακάλυψαν το μαγικό χαλί της Παιγνιοθεραπείας
Εκδόσεις Κοντύλι
Αθήνα 2010, σελ. 162

Από τη βικτοριανή Αλίκη του Lewis Carrol ή τη Γουέντι, σύντρο­φο του Πίτερ Παν στο μυθιστόρημα του James Mathew Barrie, μέχρι τη σύγχρονη «άψογη Ισαβέλλα» του Tony Ross, το μο­ντέλο του παιδιού που μεγάλωσε νωρίς φαίνεται να επαναλαμ­βάνεται στην παγκόσμια λογοτεχνία. Τόσο κλασσικοί ήρωες, που συντρόφεψαν εκατομμύρια ανθρώπους στο δικό τους ταξίδι προς την ενηλικίωση κι έρχονται να εκδραματίσουν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, το τόσο συχνό παιχνίδι ακρο­βασίας ανάμεσα στο μικρό και το μεγάλο... Από τη χώρα των Λιλιπούτειων στη χώρα των Γιγάντων και πίσω ξανά... Σα να πρόκειται για ανθρώπους-«πτυσσόμενα τηλεσκόπια», όπως χαρακτηριστικά λέει η Αλίκη!
Η «Βέρα», η «Ινώ», ο «Στέλιος», η «Ελπίδα», η «Μαριαλένα» δεν είναι χάρτινοι ήρωες του Carrol, του Ross ή του Barrie. Είναι παιδιά απόντων σωματικά ή συναισθηματικά γονιών, οι οποίοι, λόγω των συναισθηματικών τους ελλειμμάτων, διάλε­ξαν να ταξιδέψουν στη δική τους Χώρα τού Ποτέ Ποτέ ενα­ποθέτοντας τις ευθύνες τους στις πλάτες των παιδιών τους. Το ερώτημα είναι αν μπορεί η Παιγνιοθεραπεία, χρησιμοποι­ώντας το φυσικό τρόπο έκφρασης κάθε παιδιού, το παιχνίδι, να διευκολύνει τα συγκεκριμένα παιδιά να εκφράσουν τα συ­ναισθήματά τους και να επιτρέψουν στον εαυτό τους να «ξα­ναγίνουν παιδιά».
Το βιβλίο απευθύνεται σε ψυχοθεραπευτές και γενικότερα σε εργαζόμενους σε φορείς ψυχικής υγείας, εκπαιδευτικούς, γο­νείς, αλλά και σε όποιον αισθάνεται ότι ο ίδιος παρασύρθηκε πρόωρα στην ενηλικίωση...
Η συγγραφέας έχει σπουδές Παιδαγωγικής και Παιγνιοθεραπείας στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ.