Πριν τέσσερις περίπου μήνες λήφθηκε ένα mail από τη δημιουργό της «Adagio», Τέση Ευελπίδου, η οποία μας πρότεινε να συμμετάσχουμε σ’ έναν από τους μεγαλύτερους διαγωνισμούς hip hop στην Ελλάδα, στο Bounce Street Dance Contest, που διοργανώνεται κάθε χρόνο από το 2008 στη Θεσσαλονίκη. Η απάντηση ήταν ομόφωνη και φυσικά ήταν «ναι».

Μετά από προετοιμασία φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, γεμάτοι αισιοδοξία, αγωνία και ανυπομονησία. Τέσσερις ημέρες μέχρι το διαγωνισμό, μια ανάσα πριν ανέβουμε στη σκηνή, το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε το χαλαρό (με πολλά λάμδα) κλίμα της πόλης και να βάλουμε τις τελευταίες πινελιές για την τελική μας παρουσίαση. Το πρόγραμμα είχε ως εξής: διαμονή εννέα ατόμων σε ένα διαμέρισμα (φανταστείτε τι γίνεται όταν εννέα παλαβά με το χορό βρίσκονται σε έναν τόσο μικρό χώρο), πρόβες στην πλατεία του Λευκού Πύργου (παρέα με τους «Αγανακτισμένους») και στην αίθουσα που μας παραχώρησε με προθυμία η ομάδα Royal Punks (που επίσης έλαβε μέρος στο διαγωνισμό), beer-ing κάτω από το Λευκό Πύργο και αμέτρητες συζητήσεις.
Η αναμονή για την έναρξη του διαγωνισμού μετά την πρόβα generale μάς βρήκε όλους λίγο - πολύ σε μια nirvana… Αρχικά ενθουσιώδεις, ομιλητικοί με όλους και ανυπόμονοι. Μετά από τρεις ώρες αναμονής, όμως, η καρτερικότητα και το άγχος είχαν χτυπήσει κόκκινο.
Η ώρα 5 το απόγευμα, και οι πόρτες του Βασιλικού Θεάτρου ανοίγουν! Παναγιά μου! Σε μια ώρα ξεκινάμε!
Όλη η ομάδα στο φουαγέ του Θεάτρου! Ντυθείτε! Πέπη, ξεκίνα τα αστέρια! Αχ, δε θα προλάβουμε! Ωχ, ρε συ, ξεκίνησαν! Τελειώνετε με το βάψιμο, ρε παιδιά! Τέση, σκασμός!



Ντυμένοι, βαμμένοι και με ένα αστέρι ζωγραφισμένο στο δεξί μάτι, καθίσαμε επιτέλους στις θέσεις μας περιμένοντας να φτάσει η σειρά της εμφάνισής μας. Τα μηνύματα εμψύχωσης από φίλους και γνωστούς στα κινητά μας τηλέφωνα έπεφταν βροχή, δίνοντάς μας δύναμη.
«Γρήγορα ζέσταμα, παιδιά! Μετά από τέσσερις ομάδες βγαίνουμε!»
Έφτασε η ώρα… σε ένα λεπτό βγαίνουμε… Adagio-αγκαλιά και χαμηλόφωνο σύνθημα εμψύχωσης… Είναι η ώρα που η ανατριχίλα διαπερνά όλο σου το σώμα και ο ήχος από τις φωνές του κόσμου γίνεται βουβός… 5, 4, 3, 2, 1… «Και τώρα ας υποδεχτούμε την “Adagio dance team” από τη Μυτιλήνη!» Αυτό ήταν… τώρα τα δίνουμε όλα… θέσεις… μια κλεφτή ματιά στον κόσμο… βαθιά ανάσα… και ξεκινάμε!
Για δύο λεπτά και 30 δεύτερα δώσαμε ό,τι μπορούσαμε από την ενέργεια και την έκφρασή μας, κάνοντας πράξη όλα αυτά που προετοιμάζαμε για μήνες. Τρεις μήνες για δυόμισι λεπτά. Δυόμισι λεπτά που μας φάνηκαν δυόμισι ώρες!
Αυτό ήταν! Η 10η θέση μέσα από 20 ομάδες που συμμετείχαν ήταν αρκετά ικανοποιητική για εμάς. Πήγαμε για την εμπειρία, πήγαμε για να περάσουμε καλά. Και τα καταφέραμε!