Το Γρηγόρη Λαμπράκη τον γνώριζαν οι φίλοι του, οι απλοί φτωχοί άνθρωποι από τους οποίους δεν έπαιρνε ποτέ χρήματα σα γιατρός, οι λάτρεις του αθλητισμού που τον θυμόντουσαν βαλκανιονίκη στο άλμα σε μήκος (είχε το πανελλήνιο ρεκόρ για 23 χρόνια!) και εκείνοι που βρέθηκαν κοντά του όταν προσπαθούσε με όποιες αθλητικές δράσεις μπορούσε, να χρηματοδοτήσει τα λαϊκά συσσίτια στην Κατοχή. Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Το 1961 εκλέγεται βουλευτής συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ. Γίνεται αντιπρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Ειρήνης και η δράση του γίνεται πολύ έντονη στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Την 21η Απρίλη τού ‘63 διοργανώνεται  πορεία ειρήνης από το Μαραθώνα στην Αθήνα. Η κυβέρνηση Καραμανλή την απαγορεύει. Ο Λαμπράκης βαδίζει μόνος με το πανό με το σήμα της ειρήνης προς την Αθήνα και γίνεται πρωτοσέλιδο σε ελληνικές και ξένες εφημερίδες. Παρακρατικοί, χωροφύλακες κ.λπ. προσπαθούν να τον εμποδίσουν. Συμπλέκεται με 10 χωροφύλακες και τελικά συλλαμβάνεται. Μετά την απελευθέρωσή του από τα αστυνομικά όργανα, ο Γρ. Λαμπράκης θα στείλει τηλεγράφημα προς τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, προς τον υφυπουργό Εσωτερικών, προς τον πρόεδρο της Βουλής και τους αρχηγούς των κομμάτων, προς την Επιτροπή για Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη και το Σύνδεσμο «Μπ. Ράσελ», στο οποίο έλεγε: «Ο πόθος του δημοκρατικού λαού μας διά πορείαν ειρήνης από τον Μαραθώνα εις Αθήνας επραγματοποιήθη. Εκκινήσας από την κορυφήν του Τύμβου του Μαραθώνος, συνελήφθην εις το 28ον χιλιόμετρον και βιαίως επετάχθην εις στρατιωτικόν φορτηγόν αυτοκίνητον, κρατηθείς παρανόμως, αντισυνταγματικώς επί 3 1/2 ώρας [...]  Δυστυχώς, διεπίστωσα ότι η Δημοκρατία δεν υπάρχει εις την Ελλάδα όταν εκλεκτοί του λαού κυριολεκτικώς καταρρακώνονται.»

Στη συνέχεια ο Γρ. Λαμπράκης δήλωσε στον Τύπο: «Η πορεία ειρήνης, έστω και συμβολικά, έγινε, μολονότι η κυβέρνησις έλαβε μέτρα που ούτε στην Κατοχή είχαμε γνωρίσει. Ακολουθώντας πολιτική βάσεων και πυρηνικών υποβρυχίων “Πολάρις” δε θέλησε να επιτρέψη στο λαό να εκδηλώση τη θέλησί του για ειρήνη. Δεν το κατόρθωσε.»
Στην εκδήλωση της Πρωτομαγιάς, μια βδομάδα αργότερα, γνωρίζει υποδοχή ήρωα!
Λίγες μέρες αργότερα φεύγει για το Λονδίνο, στήνοντας μπλόκο και χαλώντας το πάρτυ της βασίλισσας Φρειδερίκης με άλλους διαδηλωτές, ζητώντας την αμνηστία των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα και την απελευθέρωση του ηγετικού στελέχους τού Κ.Κ.Ε. Αντώνη Αμπατιέλου. Τότε η Φρειδερίκη σε νευρική κρίση λέγεται ότι είπε: «Επιτέλους δεν μπορεί κάποιος να με απαλλάξει απ’ αυτόν;»
Μέσα σε πολύ σύντομο χρόνο, γίνεται εύκολα ηγέτης-σύμβολο της Αριστεράς, δείχνοντας σε όλους αλλά και στο ίδιο το μέλλον πόσο γρήγορη μπορεί να είναι η ανάδειξη ενός πραγματικού λαϊκού ηγέτη όταν βαδίζει απλά κι αληθινά πλάι στα ζητούμενα του λαού, χωρίς ούτε για μια στιγμή να σκεφτεί τον εαυτό του. Άλλωστε το νόμισμα της βουλευτικής ασυλίας ο  Γρ. Λαμπράκης το ξόδεψε με την ίδια του τη ζωή (τον χτύπησαν 22/5/63 και πέθανε την 28/5/63) για τη Δημοκρατία, το όραμα μιας άλλης δικαιοσύνης και για να αντισταθεί για λογαριασμό του λαού στην τρομοκρατία και το φασισμό. Ενώ, χρόνια αργότερα, κάποιοι υπουργοί ή βουλευτές το επενδύουν διαφορετικά, αγοράζοντας δικαιώματα ατιμωρησίας και βέβαια τη συμμετοχή τους στα χλιδάτα εξουσιαστικά λόμπυ...

Το φιλειρηνικό κίνημα μπορεί να συσπειρώνει πλατιές λαϊκές μάζες ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη δράση του. Αυτό δε θέλουν οι κυρίαρχες τάξεις, γιατί αποτελεί ένα από τα πεδία συνειδητοποίησης της αναγκαιότητας κατάργησής τους ως υπεύθυνων για τους άδικους πολέμους. Έτσι δεν είναι καθόλου ανεξήγητο το γεγονός ότι οι φιλειρηνιστές οδηγούνταν για τη δράση τους στο εκτελεστικό απόσπασμα -όπως ο Νικηφορίδης που εκτελέστηκε το Μάρτη τού 1951- ή δολοφονούνταν από τις φασιστικές σκιώδεις οργανώσεις του κράτους -όπως ο βουλευτής Γρ. Λαμπράκης.
Το ελληνικό κίνημα ειρήνης - όπως και κάθε προοδευτικό κίνημα σ’ αυτό τον τόπο - πέρασε από φωτιά και σίδερο. Κι ασφαλώς η ιστορία του είναι άκρως διδακτική, με επίκαιρα μηνύματα, αφού η παγκόσμια ειρήνη σήμερα εξακολουθεί να είναι το ζητούμενο... Η υπόθεση της ειρήνης εκτελείται καθημερινά με τον πιο βάναυσο τρόπο και με τη δικαιολογία της αντιμετώπισης δήθεν της «τρομοκρατίας», δηλαδή των αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων, των λαών που δεν ανέχονται και αντιπαλεύουν την κυριαρχία των μονοπωλίων... Μέσα από το φιλειρηνικό λάκκο των λεόντων, εν μέσω ιμπεριαλιστικών πολέμων στην περιοχή μας και με εμπλοκή (δυστυχώς) της χώρας μας,

... ο Δανιήλ.