Πέρασε ένας χρόνος από την αναχώρηση του παπα-Φώτη από το φθαρτό κόσμο μας… Έγινε το ετήσιο μνημόσυνό του στον Τρύγονα Πλωμαρίου, όπου διακόνησε 40 χρόνια περίπου, καθώς και στον Όσιο Λουκά που ο ίδιος έχτισε στην περιοχή Παμφίλων. Ο Ποιμενάρχης της πόλης μας μέσα σε πνεύμα ταπεινότητας πραγματοποίησε εκεί κατανυκτική Προηγιασμένη Ακολουθία. Ο μικρός ναός που κατά πολύ χτίστηκε, πετραδάκι - πετραδάκι, από τον τρουβά του εν Χριστώ Σαλού, χώρεσε πλήθος κόσμου!
Σημείο αντιλεγόμενο θεωρήθηκε ο παπα-Φώτης. Αλήθεια, πόσο μπορούμε να αναγνωρίσουμε την πνευματικότητα σε χρόνους πνιγμένους στην εξουσία της ύλης; «Οικονομική κρίση» ονομάζουμε το φαύλο κύκλο που περνάμε. Είναι δύσκολο να αντικρίσουμε την πραγματική φτώχεια μας. Είναι επίπονο να γνωρίσουμε την αλήθεια της διαφθοράς που αφορά όλους μας. Ονοματίζουμε, λοιπόν, το κακό «οικονομικό», και έτσι παραπέμπουμε τη σκέψης μας αλλού. Οικιοθελής αποπλάνηση! Αφήνουμε το γάμο και πάμε για πουρνάρια… Αυτό είναι το ενδιαφέρον μας. Αυτός και ο θησαυρός της καρδιάς μας. Πάγωμα για τα Εκείθεν. Τα περαιτέρω, τη Δόξα του Θεού. Γιατί, ποιος νοιάζεται τώρα γι’ αυτά;
Εμείς οι μικροί θεοί, πάντως, έχουμε τρεχάματα. Δεν προλαβαίνουμε. Έχουμε βιασύνη. Ποια πυρηνική ενέργεια να διαχειριστούμε. Ποια πυρηνική διαρροή να πρωτοελέγξουμε. Ποιο πολεμικό πύραυλο να εκτοξεύσουμε και ποια φωτιά να ανάψουμε. Ένας ολόκληρος πλανήτης αγκομαχά από την άλογη διαχείριση των πόρων του από τον άνθρωπο.

Ένας παπα-Φώτης πού χωρά; Μετά δυσκολίας αναγνωρίζουμε την εν Χριστώ ζωή του. Με ευκολία τού αφιερώνουμε γραπτά σελίδες και βιβλία γραμμένα πριν απ’ αυτόν, γι’ αυτόν. Το «αντιλεγόμενο σημείο» που πολλές φορές μας ενοχλούσε, τώρα το βάζουμε στη ζωή μας. Το ίδιο βιαστικά όσο βιαστικά το απορρίψαμε στο παρελθόν.
Είμαστε βιαστικοί οι άνθρωποι. Ό,τι δεν μπορεί να αξιολογήσει ο εγκέφαλος, το πετάει έξω απ’ την καρδιά μας. Κι ό,τι η γρήγορη σκέψη συλλαμβάνει, το εκφράζει με υπερβολή και εγωκεντρικό πάθος. Διότι, εδώ και τώρα αγιοποιούμε τον παπα-Φώτη, όλοι εμείς που μέχρι χτες δυσκολευόμασταν να καταλάβουμε την εν Χριστώ σαλότητά του. Μας μύριζε. Τώρα μας ευωδιάζει. Μας ενοχλούσε η κοφτερή γλώσσα του. Τώρα τον εξιστορούμε χαριτολογώντας. Δεν καταλαβαίναμε τη δύναμη του τριμμένου ράσου του. Ψάχναμε για την ευπρέπεια του «δήθεν». Δε βλέπαμε πως ο Γέρος όπου πήγαινε και ό,τι έκανε είχε την πυξίδα του εστραμμένη πάντα προς ένα σημείο. Σημείο Μέγα!
Η αγιοκατάταξη θέλει το χρόνο της. Την ώριμη κοινή συνείδηση. Την υπομονή και τη Ζωντανή Χάρη να αγγίζει τους πολλούς. Η αγιοσύνη υπάρχει πέρα από τη δική μας παρορμητική συμπεριφορά. Γιατί η Αγιοσύνη είναι όπως η γλυκιά θεία κοινωνία. Μοιάζει με τον καλό παλιό οίνο και τον άρτο το σιτευτό. Ο άγιος δεν έχει ανάγκη τη δική μας βιασύνη. Η αγιοσύνη είναι ατάραχη και ασύμβατη της βιαστικής λογικής. Θέλει την υπομονή που αποκτούμε για να κάνουμε καλό γλυκόπιοτο κρασί.

vkrit@ypai.gr