Μια ακόμη παγκόσμια ημέρα η 1η Δεκεμβρίου! Τυπικά αφιερωμένη σε ένα πρόβλημα καθολικής εμβέλειας, πρακτικά ένα καμπανάκι που ηχεί για όλους μας, δεκαετίες τώρα, και μας προειδοποιεί πως στην αυτοκρατορία του έρωτα δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις για κανέναν μας. Η σεξουαλική απελευθέρωση του ‘60, ο αυθορμητισμός κι η ανεμελιά των χίπις στη δεκαετία τού ‘70, η κατάργηση της σεξουαλικής αποκλειστικότητας του ’80, φρενάρισε απότομα πάνω στο σύνδρομο ανοσολογικής ανεπάρκειας. Πειραματισμοί, αυτοδεσμεύσεις, μέτρα προφύλαξης, φοβίες, αναστολές και εικόνες αποστεωμένων ανθρώπων, διασωληνωμένων στην εντατική, έδειξαν πρόωρα το δρόμο για τη μονογαμία, την αποκλειστικότητα, ενώ συνέδεσαν σαν αυστηρές γεροντοκόρες το σεξ με τη σταθερή σχέση... Δεν έχουν περάσει ούτε δυο δεκαετίες από τότε κι οι ρυθμοί των διαζυγίων πολλαπλασιάστηκαν, τα ψυχικά νοσήματα ευδοκίμησαν, η μοναχικότητα άνθισε κι οι ανέραστες συμπεριφορές και νοοτροπίες ήρθαν να πλήξουν επικίνδυνα όλες τις πτυχές του καθημερινού μας βίου.
Είναι αστείο να υπαινιχθεί κανείς ότι η υγιής ερωτική ζωή προϋποθέτει την πολυγαμία, πως η συχνή εναλλαγή συντρόφων εξασφαλίζει την ψυχική υγεία κι ότι τέλος η λήψη μέτρων προφύλαξης καταργεί την ερωτική απόλαυση. Από την άλλη πλευρά, όμως, από την εποχή που ο φόβος μετατράπηκε σε συστατικό της ερωτικής χημείας, επιστρατεύτηκαν ουκ ολίγα τεχνητά υποκατάστατα της φυσικής έλξης: το μήλο δεν πέφτει πια πάντα κάτω από τη μηλιά. Ενίοτε παραμένει στην ασφάλεια του δέντρου και του κλαδιού, προτιμά να σαπίσει παρά να φαγωθεί!
Γενιές και γενιές μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε με πλημμελή ερωτική αγωγή, με το φόβο τού AIDS και με αμφίβολη ποιότητα στην ερωτική μας ζωή. Σχέσεις; Ασφαλώς και συνάπτουμε! Άλλωστε γι’ αυτό έχει συντελεστεί ήδη η κοινωνική αποενοχοποίηση. Κι είναι τραγικό ότι, παρά την αναμφισβήτητη βελτίωση της ποιότητας ζωής μας, ο οργασμός της αγελάδας, για να θυμηθώ την παλιά ταινία της Όλγας Μαλέα, εξακολουθεί να σκοντάφτει στις ορμόνες. Μαθαίνουμε περισσότερα γράμματα από προηγούμενες γενιές, αποκτάμε περισσότερες καταναλωτικές συνήθειες, αλλά όπως είναι κι αποδεδειγμένο στατιστικά κάνουμε πολύ λιγότερο σεξ, σκοτώνοντας καθημερινά το φυσικό άνθρωπο, εκείνον που ζει σύμφωνα με τις ανάγκες και τις ορμές της φύσης του, μέσα στο θερμοκήπιο όλων των υποκατάστατων του πολιτισμένου κόσμου: την επαγγελματική επιτυχία, το άγχος, τα ψυχολογικά αδιέξοδα, τα οικονομικά όνειρα, ακόμη και τη δημιουργία οικογένειας.
Αποσιωπάται τεχνηέντως, γιατί πώς αλλιώς να γίνει, αλλά δυστυχώς τα παντρεμένα ζευγάρια έχουν, κατά ζεύγη, ή κατά μόνας, πολύ χαμηλότερη ποιότητα ερωτικής ζωής σε σχέση με τους διαζευγμένους ή τους ανύπαντρους. Κι αποτελεί πια στις μέρες μας ουτοπία ότι η μονογαμία αποκλείει τον κίνδυνο μετάδοσης του AIDS. Μια κρυφή παρασπονδία, μια επιπόλαιη απόφαση του ετέρου ημίσεως, η οποία εξ ορισμού μένει κρυφή από το σταθερό ερωτικό του σύντροφο, σύμφωνα πάντα με τις πολύτιμες μετρήσεις αρκεί κι η επιβράβευση για την αφοσίωση και την αυτοσυγκράτηση δεν είναι η αναμενόμενη.
Η ποιότητα της ζωής, η καλή ερωτική ζωή κι οι ανθρώπινες ανάγκες δεν υπόκεινται σε στερεότυπα. Κι όσο ο πολιτισμός μας εξελίσσεται, ακούγεται ακόμη ευτυχώς αυτή η κουρασμένη έστω, αλλά υπαρκτή, αταβιστική κραυγή του ενστίκτου, που αφενός τον υπονομεύει, αφετέρου εξασφαλίζει την αυθεντικότητα της ύπαρξης κι εγγυάται τη συνέπεια αναγκών και τρόπου ζωής. Πολλές γενιές μαζί κι ύστερα από μας θα μεγαλώσουν. Ας τους διδάξουμε αυτήν τη συνέπεια προς το επιθυμητικό τους ταυτόχρονα με την αυτονόητη και πολυεπίπεδη υποταγή στο λογιστικόν.

kalypsodj@yahoo.gr