Στον Ταξιάρχη των Μοσχονησίων γίνονται εργασίες τις μέρες αυτές και προετοιμασίες για αποκατάσταση ζημιών, που από καιρό ήταν αναμενόμενη.
Μπροστά μας, το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής 25 Οκτωβρίου, τεχνίτες χρωμάτιζαν τις κολώνες της εισόδου, το πρόστυλο του ναού, με χρώμα υποθέτω πλαστικό, για να διορθώσουν πληγές του χρόνου και επιγραφές νεαρών με σπρέυ. Έτσι, οι ροζ κίονες αλλά και οι γκρι πέτρες της παρακείμενης στο ναό κρήνης έπαιρναν το ίδιο ροζ χρώμα από τον κουβά του Τούρκου εργάτη.
Αυτού του είδους οι επεμβάσεις καλαισθησίας ή αποκατάστασης μνημείων, αντί της σωστής συντήρησής τους, αποτελεί καταστροφή με αιτία την άγνοια και την αδιαφορία.
Παρόμοια κατάσταση επικρατεί και σε άλλα μνημεία, υποθέτω, της αγαπημένης στους Έλληνες «καθ’ ημάς ανατολής», όπως και η επιζωγράφιση των τοιχογραφιών του ναού της Μονής Παναγίας Σουμελά με τραγικό αποτέλεσμα.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του θέματος.
Με τι πρόσωπο να μιλήσεις στους γείτονες όταν τα αντίστοιχα κτίσματα στη Μυτιλήνη βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση;
Όταν το Γιαλί Τζαμί είναι μαγαζί!
Και το Γενί Τζαμί στην κατάσταση του Ταξιάρχη Μοσχονησίου ή και χειρότερη.
Νομίζω όμως, και δίνω ελπίδα στον εαυτό μου, ότι δε σημαίνει αυτό και το τέλος των προσπαθειών και την εγκατάλειψη των μνημείων στο έλεος της προχειρότητας.
Ήδη ακούμε για επιχορηγήσεις ευαίσθητων κροίσων στη διάσωση μνημείων και από την απέναντι πλευρά. Αλλά μπορεί και το πλησίασμα των λαών, η σύσφιγξη των σχέσεων και η αλληλοκατανόηση που μπορεί να αναπτυχθεί, και έχουμε ελπίδες γι’ αυτό, ανάμεσα στις δυο ακτές του Αιγαίου, να επηρεάσουν και το θέμα της φροντίδας της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, που άφησαν πίσω τους οι λαοί στις παλιές τους πατρίδες.