Κάθε φορά που τελειώνει το καλοκαίρι στην Πέτρα, όπως και κάθε φορά που σκέφτομαι τη μάνα μου, συνειδητοποιώ πόσο γρήγορα περνά ο καιρός, πόσο εύκολα τελειώνει και χάνεται μέσα από τα χέρια μας η ευτυχία. Κι αυτή είναι η πιο δυνατή πολιτική δήλωση, ειδικά τώρα που μας έχουν τρελάνει με μηνύματα και προσκλήσεις! Δυο μήνες πριν, Κυριακή μεσημέρι, με την ελπίδα ενός τελευταίου έστω καύσωνα που θα άφηνε ανοιχτή την εκδοχή της αναζωπύρωσης του καλοκαιριού, ενός ευκταίου, πλην ανέφικτου πρωθύστερου, οδηγώ προς το Μόλυβο, με την ελπίδα να προλάβω την τελευταία «Καθημερινή» της περιοχής. Ο ήλιος λάμπει, ο ήλιος δεν καίει. Θα μπορούσε να αποτελεί απόσπασμα από τη μελέτη ενός μικρού παιδιού, η αλήθεια ωστόσο γράφεται πάντα σύντομα κι απλά. Η αλήθεια πληγώνει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, την ανάγκη μου για να μεταθέσω σε ένα απροσδιόριστο μέλλον τη φυγή. Και την επιθυμία μου να παρατείνω την ουτοπία ότι η Πέτρα θα έχει πάντα καλοκαίρι κι εγώ θα ατενίζω το πέλαγος κάθε πρωί από το μπαλκόνι μου χωρίς έννοιες και προβλήματα, με ένα φλιτζάνι καφέ, παρατηρώντας τα δελφίνια που κολυμπούν προς το ανατολικό ακρωτήρι.
Το φως του ήλιου παραήταν σκληρό τη μέρα εκείνη, σκληρό και αψευδές μέσα στην ησυχία του: έμπαινε το φθινόπωρο! Μια μουντή λάμψη, μια χλιαρή ζέστη κι ύστερα από λίγες ώρες το φεγγάρι που φάνηκε πολύ γρήγορα, μ’ έκανε να ξαναθυμηθώ αυτό που επέλεξα χρόνια να είμαι: αποδημητικό πουλί από την πατρίδα μου, που κάθε Σεπτέμβρη ταξιδεύει σε πιο αστικά κλίματα! Για να συναντήσει, εκτός από το πεπρωμένο του, και τις καθημερινές του επιλογές.
Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν περάσει εβδομήντα ημέρες: ασφαλώς και τις μετρώ! Παρά τα μαστόρια και την κούραση, το περασμένο καλοκαίρι ήταν από τα ωραιότερα, ύστερα από πολλά χρόνια! Το μυαλό μου ήταν στοχοπροσηλωμένο στις εκλογές, που ευτυχώς επέβαλαν την επιστροφή στη γενέτειρα, για να εξασκηθεί το εκλογικό δικαίωμα… Δυο εβδομάδες τώρα δε σκέφτομαι τίποτα άλλο: ετοιμάζω τη βαλίτσα μου, κάνω τις αγορές μου, ειδοποιώ φίλους, μπριζώνω το μάστορα που μου φτιάχνει πράγματα στο σπίτι, φορτώνω τον παραγγελιοδόχο και παίρνω με το καλό το διευθυντή μου, γιατί θα λείψω λιγουλάκι καιρό. Σήμερα μπορώ να σας το πω με βεβαιότητα: Αύριο το απόγευμα αναχωρώ! Μυτιλήνη είναι αυτή: με τις μυρωδιές, τους ήχους από την προεκλογική εκστρατεία, τη ραστώνη του ούζου, την ευλογία κάποιου χειμερινού μπάνιου (πάντως χαμάμ θα πάμε που να σκάσουν μερικές ψυχές), κι εκείνο το λαδοπράσινο χρώμα, που παίρνουν τα φύλλα της ελιάς Κυριακή μεσημέρι, όταν οδηγείς προς την Πέτρα.
Φτάνω, ενώ φτάνουν στ’ αυτιά μου ονόματα κι υποψηφιότητες. Με μαθηματική ακρίβεια, οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου τυγχάνουν υποψήφιοι: ευήκοα ώτα για αιτήματα. Πέρασα από ένα μοναστήρι πριν δυο βδομάδες και ζήτησα τα ρουσφέτια μου από τον Ύψιστο! Τι να ζητήσω από τους τωρινούς υποψηφίους; Να φέρουν πίσω το χρόνο; Και να ‘θελαν, πράγμα που αγνοώ, δεν ξέρω αν θα το ήθελα εγώ! Αρκούμαι στην ασφάλεια ότι του κύκλου τα γυρίσματα δεν ανεβοκατεβαίνουν…
Τι μένει; Το μέλλον λαμπερό, διαυγές κι ελπιδοφόρο, ο ήλιος του φθινοπώρου, ο πρόεδρος Γιώργος με τις διακαναλικές του κι όλοι εμείς που θα συναντηθούμε για άλλη μια φορά να γιορτάσουμε τη δημοκρατία και την επιλογή μας ως ψηφοφόρων, ελπίζοντας ότι οι επιλογές μας, όσο κι αν ταλανίσουν, δε θα εξαφανίσουν την ομορφιά του τόπου που μας περιβάλλει και μας ανέχεται…

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.