«Κατά το τέλος του περασμένου αιώνα, η μεγάλη μάχη πού δώσανε στο Σικάγο της Αμερικής οι εργάτες την πρω­τομαγιά του 1886, έπαψε ή Πρωτομαγιά να γιορτάζεται σαν η­μέρα των Λουλουδιών και γιορτάζεται απ’ τους συνειδητούς εργάτες όλου του κόσμου σαν μέρα που συμβολίζει τον απε­λευθερωτικό αγώνα του προλεταριάτου ενάντια στην κεφαλαιοκρατία. Όπως και στην Ευρώπη, έτσι και στις μεγάλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, η εργατιά βρισκόταν κά­τω από σκληρούς όρους εργασίας. Γι’ αυτό έγιναν το Νοέμβρη και Δεκέμβρη του 1886 εργατικά συνέδρια που πήραν απόφαση να αγωνιστούν για την επιβολή του Οκταώρου και την αύξηση του μεροκάματου. Στα συνέδρια αυτά αποφασίστηκε να προβά­λουν οι Αμερικανοί εργάτες τα αιτήματα τους κατά την Πρω­τομαγιά του 1886.
Η απόφαση αυτή πραγματοποιήθηκε. Την Πρωτομαγιά του 1886 σταμάτησαν τη δουλειά τους και στις μεγάλες βιομηχα­νικές πόλεις διοργανώθηκαν διαδηλώσεις στους δρόμους και τις πλατείες με τα παρακάτω συνθήματα: Οχτώ ώρες δουλειά! Οχτώ ώρες μόρφωση και ψυχαγωγία! Οχτώ ώρες ύπνο! Απ’ εδώ και πέρα κανένας εργάτης δεν πρέπει να δουλέψει στις φάμπρικες παραπάνω από οχτώ ώρες. Σε λίγες μέρες, 125.000 εργάτες κέρδισαν το οχτάωρο. Ενώ λοιπόν οι εργοδότες άρχισαν ένας-ένας να κάνουν δεχτά τα αιτήματα των εργατών, η Αμερικανική Κυβέρνηση και οι πιο τρανοί εργοδότες άρχισαν φανερά ν’ αντιδρούν, έχοντας όργανά τους τούς ασυνείδητους εργάτες και την υποστήριξη της αστυνομίας.
Στο Σικάγο, κατόρθωσαν οι εργοδότες να φέρουν από γει­τονικές πόλεις αρκετούς κίτρινους εργάτες και έτσι έσπασαν την απεργία. Στις 3 του Μάη 1886 δέκα χιλιάδες απεργοί εί­χαν συγκεντρωθεί απ’ έξω σένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια και αποδοκίμαζαν τους κίτρινους απεργοσπάστες. Τότε οι αστυνομικοί επιτεθήκανε. Η μάχη άρχισε. Οι αστυ­νομικοί πυροβολούσαν όχι στον αέρα, αλλά χτυπούσαν στο κρέας. Χύθηκε πολύ αίμα. Οι απεργοί διαλύθηκαν άλλα η απεργία συ­νεχίστηκε. Η εργατική εφημερίδα δημοσίευε την άλλη μέρα προ­κήρυξη στην οποία οι ηγέτες των εργατών καλούσαν τους εργά­τες σε παναμερικανική απεργία. Έγιναν και νέες επιθέσεις της αστυνομίας και νέοι σκοτωμοί. Η τρομοκρατία που άρχισε, έδειξε πως οι εργοδότες και η Κυβέρνηση ήταν αποφασισμένοι με την βία να διαλύσουν τα εργατικά συνδικάτα και να καταστή­σουν τους εργάτες σκλάβους του κεφαλαίου.
Όλοι οι ηγέτες των εργατών πιάστηκαν και φυλακίστηκαν. Ο φλογερός αρχηγός των απεργών Αύγουστος Σπιτς και οι σύν­τροφοί του, αντιμετωπίσανε με ατρόμητο θάρρος την αστική δι­καιοσύνη και στο τέλος πεθάνανε στην κρεμάλα. Δεν έδωσαν όμως τη ζωή τους μάταια στον αγώνα που άρ­χισαν. Σ’ όλη την Αμερική και την Ευρώπη όχι μόνο η απεργία του Σικάγου, το αίμα που χύθηκε και ο ηρωισμός των ηγετών των εργατών κάνανε μεγάλη εντύπωση. Το ατρόμητο θάρρος των ηγετών της αμερικανικής εργατιάς, το υψηλό τους κριτήριο, η αποφασιστικότητά τους, συγκινήσανε εκατομμύρια εργάτες. Για πολύ καιρό τα αιματηρά γεγονότα του Σικάγου, οι δίκες που ακολούθησαν και η φρικτή εχτέλεση των ηγετών της αμερικανι­κής εργατιάς, θέρμαναν τις ψυχές των προλεταρίων της Ευρώπης.
Ήταν η πρώτη φορά που μια απεργία από την επέμβαση των αστυνομικών εξελίχθηκε σε οδομαχίες. Και η πρώτη φορά που οι ηγέτες του αμερικάνικου προλεταριάτου όχι μόνο υπερα­σπίστηκαν με θάρρος και αποφασιστικότητα τις ιδέες τους μπρο­στά στην αστική δικαιοσύνη αλλά και αντίκρισαν την κρεμάλα με ηρωισμό που προκάλεσε τον θαυμασμό των προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου. Τρία χρόνια υστέρα από τα αιματηρά γεγονότα της Β. Αφρικής, το Διεθνές Σοσιαλιστικό Συνέδριο που έγινε στο Παρίσι, δέχτηκε την Πρωτομαγιά σαν ήμερα διαμαρτυρίας όλων των ερ­γατών του κόσμου ενάντια στην κεφαλαιοκρατία και πήρε την απόφαση να γιορτάζεται από τους εργάτες με αποχή από την εργασία.
Η απόφαση αυτή έγινε δεχτή από τα Εργατικά Συνδικάτα και έτσι από τότε ως τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Εργατι­κή Πρωτομαγιά έδειχνε το διεθνιστικό πνεύμα των εργατών που αντιπροσώπευε την διεθνή αλληλεγγύη και αδελφικότητα της ερ­γατιάς όλου του κόσμου, πάνω από σύνορα και ωκεανούς και ανεξάρτητα από χρώμα και φυλή.
Από το τέλος όμως του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου και δώθε, σε πολλές χώρες οι κίτρινοι εργάτες και πολλοί συντελε­στές που έγιναν όργανα της κεφαλαιοκρατίας άλλαξαν το χαραχτήρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Στις περισσότερες χώρες της Δύσης στην ηγεσία των Ερ­γατικών Συνδικάτων έχουν διοριστεί ορισμένοι εργατοπατέρες που εξυπηρετούν φανερά και κρυφά τους κεφαλαιοκράτες. Γι’ αυτό κατά την ημέρα της Πρωτομαγιάς αρκούνται σε πλατωνι­κές διαμαρτυρίες.»
Απρίλης του 1961, Γιάννης Κορδάτος!

Για τη μεταφορά...
... ο Δανιήλ.