Εκεί που ήμουν έτοιμος να στείλω με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο την ταχτική μου συνεργασία στο «Εμπρός», μια απρόσεχτη κίνηση του δεξιού μου ποδιού, προκάλεσε την εξάρθρωσή του από το ισχίο. Αφόρητοι πόνοι, επείγουσα διακομιδή με ασθενοφόρο από την Αίγινα στο ΚΑΤ, ένα από τα καλύτερα, σε οργάνωση και στελέχωση, εναπομείναντα ειδικά νοσοκομεία ατυχημάτων, όπου αμέσως και σχεδόν ανωδύνως, μου το ανατάξανε. Μου όρισαν, όμως, ότι για να μην έχουμε τα ίδια, γυρνώντας στο σπίτι μου, πρέπει να μείνω δυο βδομάδες κλινήρης! Βαριά η ποινή, αλλά υπάρχουν και χειρότερα.
Πέρσι είχε και πάλι εξαρθρωθεί το δεξί μου πόδι, αλλά η ιστορία των παθήσεων των κάτω άκρων μου, ξεκινά από πιο παλιά. Το 1989, όταν κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, παρουσίασε σοβαρή βλάβη η άρθρωση του αριστερού μου ποδιού με το αριστερό ισχίο. Αφού αποδείχτηκαν αλυσιτελείς οι διάφορες παρηγορητικές θεραπείες που δοκίμασα, εφάρμοσα το 1991 την οριστική λύση. Έκανα ολική αρθροπλαστική ισχίου. Είχα την τύχη να με εγχειρίσει ένας άριστος επιστήμονας και πολύ καλός άνθρωπος συνάμα, ο μακαρίτης Μανόλης Μιχελινάκης και όλα πήγαν καλά.
Το κακό είναι πως το 1997, όταν ο καπιταλισμός μπήκε σε πορεία απορύθμισης, παρουσίασε παρόμοια βλάβη, η άρθρωση του δεξιού μου ποδιού με το δεξί μου ισχίο. Αυτή τη φορά κατέφυγα και πάλι στο Μιχελινάκη και όλα πήγανε θαυμάσια. Επί 20 και 14, αντιστοίχως, χρόνια περπατούσα, πάλι, σαν καλοστεκούμενος ηλικιωμένος. Πολλές φορές ξαναθυμόμουνα τα νιάτα μου, τότε που ήμουν δεινός πεζοπόρος και η μετάβαση από τη Μόρια στη Μυτιλήνη ή από την Αγιά Παρασκευή στο Ψηλομέτωπο, ήταν παιχνιδάκι!
Φαίνεται όμως πως όλα αυτά φτάνουν κάποτε στο τέλος τους. Όχι μόνο τα υλικά με τα οποία μας έφτιαξε η Φύση, αλλά και εκείνα με τα οποία η Τεχνολογία μάς εφοδιάζει, για να αντιμετωπίσουμε φθορές και παθήσεις του σώματος, από ακουστικά βαρηκοΐας, φακούς επαφής ή μεταλλικές  προθέσεις.
Η απροσδόκητη πάντως περιπέτειά μου, μού γέννησε διάφορες σκέψεις, που πιστεύω να ενδιαφέρουν τους αναγνώστες μου περισσότερο από την εξιστόρηση των περιπετειών της υγείας μου που, λογικώς, ελάχιστους ενδιαφέρει. Το πρώτο που αποκόμισα είναι η τεράστια σημασία της γυναίκας στη ζωή μας. Κατά σύμπτωση, στο θάλαμο του ΚΑΤ, από τους οχτώ νοσηλευόμενους, οι εφτά συνοδεύονταν από γυναίκες, αρραβωνιαστικές, συζύγους ή αδελφές, που λειτουργούσαν σαν αποκλειστικές νοσοκόμες κι ακόμη περισσότερο. Μου φαίνεται πως το έχω ξαναγράψει πως το «ισχυρό φύλο» είναι η γυναίκα και όχι ο άνδρας. Κυριολεκτικά είναι η πηγή της ζωής. Κατά τη σύλληψη κάθε νέου όντος, η κατά βάρος σχέση σπερματοζωαρίου/ωαρίου είναι, περίπου, της τάξεως 1/1850 και επί εννέα μήνες, το έμβρυο τρέφεται αποκλειστικά από το αίμα και το σώμα της μητέρας του. Οι φιλότεχνοι θα έχουν ασφαλώς υπόψη τους τον εντυπωσιακό ζωγραφικό πίνακα του Κουρμπέ «Η αρχή του κόσμου» και το τρυφερό ποίημα του Σίλλερ «Για τη μητέρα που δεν ξεκουράζεται ποτέ».
Το δεύτερο που αποκόμισα είναι πως οφείλουμε να σεβόμαστε την υγεία και τη ζωή μας γενικότερα, γιατί δεν είμαστε μονάχοι στον κόσμο. Όταν αρρωσταίνουμε ή παθαίνουμε κάτι, αυτό έχει επίπτωση και στους γύρω μας.
Όπως λέει και ο Ναζίμ Χικμέτ:
Η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε,
πρέπει να τηνε παίρνεις σοβαρά.
Αγαπητοί αναγνώστες, θέλω να ζητήσω την κατανόησή σας, που σας απασχόλησα με προσωπικά μου προβλήματα. Το σημείωμα που είχα ετοιμάσει και δεν πρόλαβα να το στείλω, επιγραφόταν «Είναι το φιλότιμο ελλαδική λέξη;» και πραγματευόταν την έλλειψη του φιλότιμου από τη σημερινή ελληνική πολιτική πραγματικότητα, ενώ, όπως αποδείχτηκε από τις εξελίξεις, που ακολούθησαν την πολύνεκρη έκρηξη στην Κύπρο, εκεί το φιλότιμο επιβιώνει.