Αναφορά στη Λέσβο και στον Άγιο Ραφαήλ περιελάμβανε το γνωστό ρατσιστικό παραλήρημα του αρθρογράφου Κ. Boetig στο περιοδικό «Focus», δημοσίευμα που έγινε γνωστό στην Ελλάδα μόνο για τη φωτογραφία του εξωφύλλου με το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου και της γνωστής χειρονομίας, αλλά όχι από το περιεχόμενο.
Αναφορά στη Λέσβο και στον Άγιο Ραφαήλ περιελάμβανε το γνωστό ρατσιστικό παραλήρημα του αρθρογράφου Κ. Boetig στο περιοδικό «Focus», δημοσίευμα που έγινε γνωστό στην Ελλάδα μόνο για τη φωτογραφία του εξωφύλλου με το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου και της γνωστής χειρονομίας, αλλά όχι από το περιεχόμενο.
H μετάφραση του άρθρου έγινε από τη δημοσιογράφο Παναγιώτα Γιαννοπούλου της εφημερίδας «Πατρίς» Ηρακλείου και μια ανάγνωσή του πραγματικά αφήνει άναυδο και τον πιο κακόπιστο κριτή των όσων συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Κι οι άγιοι
Ανάμεσα στα άλλα υπερβολικά, λοιπόν, και μια αναφορά στη Λέσβο, στην εύρεση των αγίων του νησιού το 1959 (!) και στην ειδικότητα του Αγίου Ραφαήλ στην αντιμετώπιση του καρκίνου.
Σε παράγραφο, λοιπόν, υπό τον τίτλο «Ο Θεός βοηθός: Καινούργιοι άγιοι για καινούργια προβλήματα» αναφέρεται: «Το 97% των Ελλήνων είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Οι εικόνες των αγίων τους κρέμονται όπου μπορεί κανείς να φανταστεί. Έχουν ρόλο υπουργού και γενικού γραμματέα του Θεού και κρέμονται εκτός από τις εκκλησίες, και στις ταβέρνες, στα σπίτια, στα σούπερ μάρκετ δίπλα στο ταμείο.
Όποιος έχει προβλήματα απευθύνεται σε αυτούς και μάλιστα κατ’ ευθείαν στους ειδικούς. Στον Άγιο Νικόλαο (οι ναυτικοί) ή στην Άγια Παρασκευή (όσοι έχουν προβλήματα οράσεως). Όταν βέβαια εμφανιστεί καμμιά καινούργια ασθένεια, τότε βαφτίζουμε κάποιον καινούργιο άγιο, όπως στη Λέσβο το 1959, τον Άγιο Ραφαήλ για τους καρκινοπαθείς. Μόνο που για τους πολιτικούς τους δε βρέθηκε ακόμη κανένας.»
Τα παραπάνω περιλαμβάνονται σε ένα «κατεβατό» που δεχτήκαμε από τη Γερμανία. Απόψεις που, ευτυχώς, δεν αντιπροσωπεύουν σίγουρα το μέσο Γερμανό. Στα παραπάνω λόγια υπάρχουν φυσικά και αρκετές αλήθειες, αρκετές υπερβολές, αλλά και πολλά ψέματα. Όμως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κατακρίνει ένα λαό για την πολιτιστική του κληρονομιά, τη γλώσσα του, τη θρησκεία του και τις παραδόσεις του.