Ξεκινήσαμε από Καλλονή με προορισμό μας την παραλία της Φανερωμένης στο Σίγρι. Την παραλία αυτή την είχαμε «σταμπάρει» από το καλοκαίρι. Χαρακτηριστικό της είναι ότι βλέπει βορειοδυτικά το απόλυτο πέλαγος.

Η κλίση της υπόσχεται αρκετό βάθος και είναι γνωστό πως η παραλία αυτή δέρνεται αλύπητα τον περισσότερο χρόνο από μεγάλα κύματα. Εκείνη τη μέρα θα τη βλέπαμε από την καλή της πλευρά: ήρεμη και γαλήνια. Τη Δευτέρα είχαμε βορειοδυτικούς ανέμους μέτριους και σε κάποια στιγμή ξέραμε πως θα το γύριζε σε νοτιοδυτικούς, όλα όμως κάτω από τέσσερα μποφώρ. Σα να λέμε άπνοια. Δεν είναι και το ιδανικό για κάστινγκ, αλλά είναι το ιδανικό για να αράξουμε και να γουστάρουμε την απέραντη θάλασσα και τον καλοδεχτικό ουρανό.

Δυο Bad Bass
Και μαζί με όλα, θέλαμε να δοκιμάσουμε δυο καλάμια και ένα νέο (για εμάς) είδος αγκιστριών. Δυο όμορφα Bad Bass, το ένα 60 - 120 και το άλλο 100 - 140. Το 60 - 120 είχε τη φήμη μαλακού μουρμουροκάλαμου και μέχρι τότε όποιος μας μιλούσε για αυτό, δεν έδειχνε ενθουσιασμό. Για το 100 - 140 είχαμε ακούσει τα καλύτερα. Ο φίλος Μαρίνος Μαρμαρινός (ο οποίος εκείνη τη μέρα τσάκωσε ένα δίκιλο λαβράκι με καρούλα παρακαλώ), μας έδωσε τα δυο καλάμια για το τεστ και τον ευχαριστούμε από καρδιάς. Λοιπόν: το 60 - 120 δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Το μεγάλο του μειονέκτημα είναι η ανύπαρκτη σκληρότητα στις ρίψεις. Κοντολογίς: πολύ μαλακό καλάμι. Στη βολή στο χέρι πάνω είναι αβέβαιο. Στο τύλιγμα πολύ «τρεμουλιάρικο». Το σαργό θα τον σκάει αν τον τσακώσει, αλλά… δε μείναμε ενθουσιασμένοι. Είναι Bad Bass και το δείχνει, αλλά μάλλον θα μείνει μακριά από εμάς. Το 100 - 140, από την άλλη, είναι ένα όνειρο. Στιβαρό καλάμι, άψογη παραβολικότητα, σίγουρο στο χέρι καθ’ όλη τη διάρκεια της βολής και ταύρος στο τύλιγμα. Αξίζει όλα τα 150 περίπου ευρώ που κοστίζει.


Η απέραντη θάλασσα και ο καλοδεχτικός ουρανός (πάνω). Ο χελιδωνάς του Παναγιώτη!

Στρογγυλά αγκίστρια τής Mustag και ο χελιδωνάς
Τα στρογγυλά αγκίστρια τα διαφημίζουν για δυο πράγματα. Για το αυτόματο κάρφωμα και συνεπώς την απαλοιφή της ανάγκης να καρφώσουμε εμείς και δεύτερον για το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να ξαγκιστρώσει το ψάρι και να το αφήσει ελεύθερο χωρίς να του προκαλέσει ζημιά. Συγκεκριμένα διαβάζει κανείς σε κατάστημα «Εννιά στις δέκα φορές το ψάρι το ξαγκιστρώνετε χωρίς να το λαβώσετε». Λοιπόν, και τα δύο ισχύουν.
Το θέμα είναι το εξής: πρώτον τα στρογγυλά αγκίστρια είναι λίγο πιο δύσκολο να τα δολώσουμε. Η ακίδα τους γυρνάει απότομα προς τα μέσα, προς το κοτσάνι του αγκιστριού και δεν μπορούμε εύκολα να βάλουμε εκεί μέσα τη βελόνα. Έπειτα, όπως μας δήλωσε φίλος ψαράς, αν το ψάρι κάνει κεφάλια, το έχασες, γιατί δεν αγκιστρώνει καλά ο κλέφτης.


Πίσω τα καλάμια, περιμένοντας την πλημμυρίδα…

Μετά από πολλές δοκιμές, πέντε - έξι ψαρέματα και καμμιά 20αριά θηράματα κάθε μεγέθους, η δική μας προσέγγιση είναι η εξής: τα στρογγυλά αγκίστρια αξίζουν και με το παραπάνω. Αν τα χρησιμοποιήσουμε σα συμβατικά αγκίστρια και καρφώνουμε κανονικά, τα στρογγυλά αγκίστρια είναι άκρως αποτελεσματικά. Πιάνουν σωστά το ψάρι, το ασφαλίζουν και όταν το βγάλετε, προσπαθήστε να το ξαγκιστρώσετε: θα δείτε πως είναι τρομερά δύσκολο και πως το αγκίστρι κάνει υπέροχα τη δουλειά του. Με τα στρογγυλά αγκίστρια το ψάρι αιχμαλωτίζεται ευκολότερα, με το κάρφωμα ασφαλίζεται και σε γενικές γραμμές μπορούμε να είμαστε πιο σίγουροι.
Τα αγκίστρια τής Mustag Νο1 (τα οποία κυρίως προορίζονται για trolling και όχι για casting) είναι μέχρι τώρα τα πιο όμορφα που έχουμε δοκιμάσει. Λίγο μάς χαλάει ο κρίκος που έχουν για δέσιμο και όχι γλωσσίδι, αλλά δεν έγινε και τίποτα, λίγο προσοχή μόνο μη σκάνε τα μονοδόλια. Πάνω σε τέτοιο αγκίστρι έκατσε και ο χελιδωνάς της φωτογραφίας. Στάθηκε αδύνατο να τον ξαγκιστρώσουμε. Απλά όταν τον καθαρίζει η πεθερά μου, θα της πω να προσέχει το αγκίστρι που είναι ακόμα κάπου μέσα του…


Κατά σειρά: το παλιό μας trabucco με μηχανισμό aerocast, beastmaster τής Shimano, με titanos 5500, bad bass 100 - 140 με daiwa 3400, το δεύτερο κακόμοιρο trabucco, με μηχανισμό της πλάκας από Τουρκία, και στο βάθος catana και bad bass 60 - 120

Ψαρεύοντας τα φαινόμενα
Αυτό που ζήσαμε στο Σίγρι ήταν εκπληκτικό. Πρωτόγνωρα φαινόμενα, σε μια πολύ ιδιαίτερη παραλία. Σε κάποια στιγμή, από μακριά στον ορίζοντα φάνηκε κύμα, σα μικρό τσουνάμι, στην αρχή σαν μπλε λωρίδα λεπτή και όσο πήγαινε οι λεπτομέρειες των κυμάτων φαίνονταν πιο καθαρά. Ένα κυκλικό κύμα, όπως αναπτύσσονται οι κύκλοι από ένα βότσαλο που πέφτει σε ήσυχα νερά. Σε μισή ώρα έφτασε και γέμισε την παραλία, όχι απότομα, αλλά σαν πλημμυρίδα, εξαφανίζοντας την άμμο. Εκεί πάνω τσίμπησαν καλά βραστόψαρα, σκαρμοί και χελιδωνάδες, γουρουνόχανοι καλοί.
Στον ουρανό ένας αντικυκλώνας πάλευε το βορειοδυτικό με το νοτιοδυτικό καιρό και γυρνούσε τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι μας, σύννεφα φορτωμένα βροχή, αφήνοντας έναν τέλειο κύκλο καθαρού ουρανού ακριβώς πάνω από τα καλάμια μας. Και όταν σκοτείνιαζε, από απέναντι στο πέλαγο άρχισε δυνατό μπουρίνι σε σιωπηλές αστραπές, το μέγεθος των οποίων μας τρόμαζε. Και ενώ στο πέλαγος μπροστά μας λυσσομανούσε μια καταιγίδα, πίσω μας η πανσέληνος ανέτελλε. Και τότε τσίμπησε η έκπληξη της ημέρας, ένα φαγκρί που μας έστειλε όλους σπίτια μας ευχαριστημένους. Δυνατό, όμορφο ψάρι, ψήθηκε στο τζάκι και είναι πια παρελθόν. Ευχαριστούμε, Σίγρι, ευχαριστούμε, Φανερωμένη!