Αύγουστος, ο μήνας της Παναγιάς και της χαράς. Συναντήσεις στις πλατείες και κάτω από τα πλατάνια των χωριών μας. Παρακλήσεις στη Μάνα του κόσμου. Προσκυνήματα και προσευχές. Πανηγυρική επέτειος. Ευχές, «καλή Παναγιά!». Το μικρό Πάσχα της Ελλάδας που ελπίζει. Της γαλανόλευκης που κυματίζει με την πνοή του αυγουστιάτικου μελτεμιού. Καλοκαιρινές μέρες με αλμύρα και φεγγαρόλουστες νύχτες με άρωμα νυχτολούλουδου. Ασπρισμένα κατώφλια και αυλές. Πέτρινα σκαλοπάτια.
Ο βασιλικός στο παραθύρι κρατά γερά τη δροσιά του. Μύρισε ο κόσμος γιασεμί. Η λυγαριά περιμένει ένα άγγιγμα για ν’ απλωθεί η ευωδιά της. Τα σύκα στάξανε δάκρυ κι ανοίξανε στην κορφή τους, αφήνοντας να φανεί το προκλητικό κόκκινο χρώμα του γλυκού καρπού.
Αύγουστος, ο μήνας που καθιερώθηκε για καλοκαιρινές διακοπές. Για σμίξιμο οικογενειών, συγγενών και φίλων. Αυτή είναι η μια πλευρά της Ελλάδας. Η τρυφερή, που ζητά να κρατηθεί μέσα στο ανάκατο του κόσμου. Στο ξέφρενο και βιαστικό.
Καλοκαιρινές διαδρομές. Γεμίσανε οι δρόμοι ασφυκτικά από αυτοκίνητα και μηχανάκια. Όλοι τρέχουν, να προλάβουν την απογείωση της τρέλας τους. Οι ίδιοι δρόμοι, οι ίδιες γειτονιές τώρα έχουν να φιλοξενήσουν περισσότερα αυτοκίνητα και ανθρώπους.

Η Ευρώπη κλυδωνίζεται. Μήπως η Ελλάδα ήταν προάγγελος ευρωπαϊκών φαινομένων; Αναταραχές στη Βρετανία, τα επεισόδια που έγιναν εκεί χαρακτηρίστηκαν τα χειρότερα των τελευταίων 30 ετών. Η Γαλλία μπαίνει στο στόχαστρο των κερδοσκόπων. Σκληρό πακέτο λιτότητας ανακοίνωσε στην Ιταλία ο υπουργός Οικονομικών. Ντόμινο. Το ένα ευρωπαϊκό κράτος πιασμένο με τ’ άλλο, απ’ τα μαλλιά, ισορροπεί με δυσκολία στην κόψη του ξυραφιού. Η Ενωμένη Ευρώπη της απελπισίας, της ταραχής και της εικονικής πραγματικότητας δείχνει να έχει χάσει τον παλμό της. Πού να προστρέξει και πού ν’ απευθυνθεί; Οι αριθμοί της οικονομικής ευμάρειας και υποσχόμενης ευημερίας έπιασαν πάτο. Ασανσέρ τα χρηματιστήρια. Ταραχή στις αγορές, εντάσεις στους πολιτικούς πόλους, συγκρούσεις στους δρόμους. Ανεργία, βία και ανασφάλεια. Η οικονομική κρίση αγγίζει παγκοσμίως όχι μόνο τις αγορές, αλλά και τις κοινωνίες.
«Καλύτερα να ανάψω ένα κερί παρά να τα βάλω με το σκοτάδι», λέει μια λαϊκή παροιμία. Ανεβαίνω πάνω στο βράχο που στέκει η Παναγιά η Πετρανή. Ανάβω κερί, στη χάρη Της, με τη χάρη Της. Κάνω την προσευχή μου. Φεύγω. Παίρνω την πετσέτα μου να την απλώσω στο γιαλό. Να χαλαρώσω στο κύμα και να ξεχάσω όλα εκείνα που δεν μπορώ ν’ αλλάξω. Να δω το ποτήρι μισογεμάτο και ν’ ευχηθώ η Πετρανή η Παναγιά, ως από μηχανής Θεός, να πετρώσει το κακό στον κόσμο…