Παρουσιάσαμε τη δουλειά της μέσα στην εβδομάδα. Η έκθεσή της με ζωγραφική σε πέτρες ήταν μια από τις τελευταίες που φιλοξενήθηκαν στο Αρχοντικό Γεωργιάδη κλείνοντας τη φετινή σαιζόν. Η Τέση Χατζηκαμπάνη, γεννημένη το 1981 στα Κεραμειά, είναι η μεγαλύτερη αδελφή της στιχουργού Ντέπης Χατζηκαμπάνη. Μαζί πάνε σχεδόν παντού, η μία ενθαρρύνοντας την άλλη. Σήμερα, η Τέση Χατζηκαμπάνη μάς μιλάει για τη δική της καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά και για τη συμμετοχή της στα κοινά του πολιτισμού στον τόπο καταγωγής της.


Μια ερώτηση τετριμμένη, αλλά αναπόφευκτη: ποιος από την οικογένεια, ήταν που είχε την καλλιτεχνική… φλέβα και σας επηρέασε;
«Ο παππούς μας. Είναι 98 χρονών, ζωγραφίζει καταπληκτικά και γράφει και υπέροχα ποιήματα. Αν πας στο σπίτι του, έχει ζωγραφίσει τα πάντα και μόλις σε δει, θα σου πει κατ’ ευθείαν ένα ποιηματάκι που θα βγάλει εκείνη τη στιγμή.»

Οι δύο αδελφές, δηλαδή, μοιραστήκατε τα χαρίσματα του παππού;
«Ναι, ακριβώς.»

Πώς σε κάνει να νιώθεις το ότι η αδελφή σου έχει καταφέρει πολλά με τους στίχους της;
«Πάρα πολύ ωραία. Ήταν και η Ντέπη ένας λόγος που με παρακίνησε να κάνω αυτό που κάνω, λέγοντάς μου πως το κάνω καλά και πως αξίζει να το βγάλω παραέξω.»

Χρώματα σε πέτρες

Εσύ ζωγράφιζες από μικρή;
«Ναι, από το σχολείο, γενικά πάντα μού άρεσε να ζωγραφίζω. Ζωγράφιζα και σε καμβά, αλλά η πέτρα πάντα με τραβούσε περισσότερο. Μπορώ και της δίνω άλλη μορφή, βρίσκεις την πέτρα και σου μιλάει από μόνη της. Είναι κάτι ζωντανό.»

Σου είχε δείξει κάποιος πώς να χρησιμοποιείς τα χρώματα;
«Μου είχε δείξει και ο παππούς μου. Στη συνέχεια, μια φίλη ζωγράφος που είδε αυτά που κάνω, με παρότρυνε να κάνω μαθήματα για να μάθω και κάποιες παραπάνω τεχνικές. Πήγα και στην Αθήνα, όπου έκανα κάποια ιδιαίτερα μαθήματα.»

Συμμετείχες και στην έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της Γιορτής Εθελοντισμού, στο Ίππειος. Ήταν η πρώτη φορά που εξέθεσες τις ζωγραφιστές σου πέτρες;
«Όχι, πρώτη φορά εξέθεσα αυτό που κάνω στη φετινή Συνάντηση κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας, που κάναμε το Μάρτιο στο Ίππειος. Όπως και η εκδήλωση, έτσι και αυτά που έφτιαξα είχαν σχέση με το ρατσισμό. Στην εκδήλωση για τους εθελοντές, αντίστοιχα, είχαν θέμα τον εθελοντισμό.»

Την… πρώτη ύλη για τη ζωγραφική σου πού τη βρίσκεις;
«Σε παραλίες, ποτάμια, έχει πολύ ενδιαφέρον να ψάξω να τις βρω, τι σχήμα έχουν, τι μορφή. Έχω πέτρες και από άλλα μέρη, όπως η Κύπρος ή η Χίος.»

Μας είχες πει ότι εμπνέεσαι από θέματα της φύσης, από στίχους που ακούς…
«Ναι, ένα θέμα όμως με το οποίο καταπιάνομαι πολύ, είναι οι μάσκες. Είχε έρθει μια στιγμή, που ένιωθα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που ήταν γύρω μου, φορούσαν μάσκες. Γι’ αυτό μου αρέσει η πέτρα, γιατί μπορώ και βγάζω πάνω της συναισθήματα. Είναι φορές που είμαι χαρούμενη και βάζω φωτεινά χρώματα, άλλες που χρησιμοποιώ σκοτεινά. Όσο για στίχους που με εμπνέουν, για παράδειγμα από την τελευταία συνεργασία της Ντέπης με το Φίλιππο Πλιάτσικα, “Το μυστήριο μπαρ”, έχω ζωγραφίσει έναν τοίχο πάνω σε μια πέτρα, με μια κιθάρα, που αποτελεί στην ουσία την απεικόνιση του στίχου “στους τοίχους επάνω φέγγουν αστέρια, μα λίγοι μονάχα τα έχουνε δει, κρέμονται δίσκοι μα και μαχαίρια, απ’ της κιθάρας την ίδια χορδή”.»

Τα πουλάς τα έργα σου;
«Ναι, όσοι ενδιαφέρονται τα “κλείνουν” και μετά την έκθεση τα παίρνουν.»

Συμμετέχοντας στα κοινά του πολιτισμού

Μίλησέ μας λίγο για το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ευεργέτουλα, στο οποίο συμμετείχες.
«Το Κέντρο ιδρύθηκε όταν πρωτοξεκίνησε ο Δήμος. Ήμουν από τα ιδρυτικά μέλη, ως αντιπρόεδρος, με πρόεδρο το Μάκη τον Ψαραδέλλη. Θέλαμε να κάνουμε διαφορετικά πράγματα, το κρατήσαμε για αρκετό καιρό, θέλαμε νέα παιδιά, νέες ιδέες και περισσότερη τέχνη. Έχω ασχοληθεί αρκετά με τα κοινά, ήμουν και στο Τοπικό Συμβούλιο του χωριού, με όνειρο να ασχοληθώ με τον πολιτισμό, αφού αγαπάω πολύ την τέχνη.»

Τι κάνατε, λοιπόν, με το Πολιτιστικό Κέντρο;
«Είχαμε ξεκινήσει συναντήσεις χορευτικών σχημάτων, εμφανίσεις μουσικών συγκροτημάτων, μετά γεννήθηκε και η ιδέα για τη Συνάντηση Ενάντια στο Ρατσισμό και την Ξενοφοβία.»

Ο θεσμός αυτός καθιερώθηκε και τελικά πήγε πολύ καλά, έχοντας βρει μεγάλη αποδοχή και από τον κόσμο. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;
«Πολύ ικανοποιημένη, γιατί έχουμε κάθε χρόνο διαφορετικά θέματα και καλεσμένους. Έχουμε φιλοξενήσει πάρα πολύ ωραίους καλλιτέχνες, το Μακρίδη, το Σπυρόπουλο, το Σταθόγιαννη, όπως και για φέτος έχουμε διαφορετικές ιδέες.»

Έχεις φιλοτεχνήσει και τη ροζέτα για το CD «Ένα φύλλο ταξιδεύει», που κυκλοφόρησε από «Τα φώτα απέναντι». Μίλησέ μας λίγο γι’ αυτό.
«Μου το πρότειναν τα παιδιά. Θέλαμε το θέμα να είναι το ίδιο με τον τίτλο τού CD και τελικά αυτό που έκανα τους άρεσε. Προσωπικά, το CD μού αρέσει πάρα πολύ, και στιχουργικά, και από άποψη ερμηνειών, όπως θεωρώ καταπληκτική την απαγγελία του κ. Καπλάνη.»

Σχέδια για το μέλλον

Ασχολείσαι και με κάτι άλλο καλλιτεχνικό αυτήν τη στιγμή, πέρα από τη ζωγραφική σε πέτρα;
«Όχι, αυτήν τη στιγμή μόνο με αυτό. Δεν μπορώ χωρίς τη ζωγραφική, αν δεν είμαι καλά ψυχολογικά, αν είμαι στενοχωρημένη, με ηρεμεί.»

Τι σχέδια κάνεις για το επόμενο διάστημα;
«Ήδη συζητάμε για την έκθεση που θα κάνω στην επόμενη Συνάντηση Ενάντια στο Ρατσισμό, τον ερχόμενο Μάρτιο, αλλά και για τη Γιορτή συνολικά. Έχουμε πει για κάποια έκθεση στο Δημοτικό Θέατρο, μου έχουν γίνει και κάποιες άλλες προτάσεις, ακόμη δεν έχω κάτι συγκεκριμένο όμως.»