Το περασμένο Σάββατο το βράδυ. Λίγο πριν, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Στη γωνιά των δρόμων Λαδάδικα με Χίου, 50 με 60 πιτσιρικάδες, στο σύνολό τους μαθητές γυμνασίου, αμούστακα αγοράκια αλλά και μικρά κορίτσια… δέρνονται ανηλεώς!

Φανερά μεθυσμένα τα περισσότερα από τα παιδιά αυτά, κάποια με κρεμασμένα από τα χείλια τα τσιγάρα, ξεχύνονται από γειτονικό μαγαζί που πολυαπασχόλησε στο παρελθόν εφημερίδες, αλλά και την κοινωνία. Ξεχύνονται κι από τα γύρω σοκάκια, όπου επί ώρα φαίνεται πως έλυναν τις διαφορές τους. Παιδάκια που μέχρι χθες έπαιζαν στα σπίτια τους με τα ποδηλατάκια τους και τις κούκλες τους και σε ένα - δυο χρόνια σέρνονται στην μπάρα ενός βρομομάγαζου που τους εθίζει στο αλκοόλ. Μεθυσμένα παιδιά που έσερναν την κάσα από τις μπύρες το ένα στο κεφάλι του αλλουνού και χυμούσαν η μια στην άλλη με ιαχές «π…», «μ…»…
Παιδιά. Παιδιά δικά μας, παιδιά όχι της διπλανής πόρτας, αλλά που στέκουν σιωπηλά πίσω από τη δική μας πόρτα, παιδιά που δεν ακούμε την κραυγή τους, παιδιά που μας αρέσει να λέμε «τι άλλο να του κάνω…», μα ξεχνάμε πως ούτε που κουβεντιάσαμε ποτέ μαζί τους, παρά μοναχά τα μπουκώσαμε με μια ζωή χωρίς όρια, παραγεμισμένη με PSP, Nintendo, υπολογιστές και παιχνίδια σε μια οθόνη. Όλη τους τη ζωή την κλείσαμε σε μια οθόνη ενός υπολογιστή, κι αυτό το βαφτίσαμε «τα πάντα». Τα πάντα που κάναμε, λέει, για αυτά… Τρομάρα μας…
Μεσάνυχτα του περασμένου Σαββάτου, δέρνονται χωρίς οίκτο, συμμορίες θαρρείς από τις ταινίες για τους περιθωριακούς της Νέας Υόρκης, ένα κοριτσάκι τόσο δα ξερνά στα σκαλοπάτια ενός μαγαζιού, Σάββατο βράδυ και φάνταζε τόσο αστεία η ταμπέλα στο βρομομάγαζο που σας έλεγα… «Απαγορεύεται η είσοδος σε άτομα κάτω των 17 ετών» σα να σου φάνηκε πως έλεγε και πως «απαγορεύεται η κατανάλωση αλκοόλ» θαρρείς πως είδες… Σου φάνηκε, θαρρείς πως το είδες…
Ξαναγίνεσαι ρεπόρτερ. Μακριά το συναίσθημα, το γεγονός πες μας… Γράφτηκε και ξαναγράφτηκε για ετούτο το μαγαζί που μεθοκοπά παιδάκια και τα χώνει σε κλουβιά να λικνίζονται στους ρυθμούς του ταμπούρλου που παίζει ο κάθε ενήλικας. Και η Ελληνική Αστυνομία που με δαύτο το μαγαζί απασχολήθηκε όσο να στεγνώσει το μελάνι των σχετικών δημοσιευμάτων; Η Ελληνική Αστυνομία με δαύτες τις ιστορίες θαρρείς και δεν ασχολιέται ποτέ. Γιατί άραγε;
Τη μέρα, όμως, που από ετούτα τα 14χρονα παιδιά κάποιο θα φτάσει - μακάρι ζωντανό - σε κάποιο νοσοκομείο, ας ελπίσουμε πως οι διοικούντες τα διάφορα ποικιλώνυμα τμήματα, οι μοναχά αγωνιούντες για τις κρίσεις του επομένου Μαρτίου, θαρρείς και για τις κρίσεις μοναχά ζουν, θα έχουν κάτι να ψελλίσουν. Εφόσον φυσικά τους απέμεινε λιγοστό φιλότιμο…