Από τα σχολικά μας θρανία, όσο να πεις, μας έχει μείνει ένας θαυμασμός και σεβασμός βεβαίως, για τους εθνικούς μας ευεργέτες, αυτούς που σε καιρούς χαλεπούς χάρισαν στην πατρίδα σχολειά, πανεπιστήμια, πολεμικά πλοία, στάδια, ακόμα και κτήρια που στέγασαν σύγχρονες για την εποχή τους φυλακές.
Κι ακόμα σήμερα οργανώνονται τελετές ή μνημόσυνα αυτών των ανθρώπων, που μεταβίβασαν στην Ελλάδα περιουσίες κολοσσιαίες, για την επίτευξη σκοπών που εκείνοι προέταξαν. Τότε που η χώρα αιμμάσουσα και καθημαγμένη, αγωνιζόταν να γίνει οντότητα, να γίνει κράτος. Να σταθεί στα πόδια της.
Πέρασαν χρόνια και χρόνια από τότε, το μικρό κράτος της Μελούνας μεγάλωσε, συγκροτήθηκε όπως πιστεύαμε, προσπάθησε να αναπτυχθεί όπως θέλαμε, πολέμησε, νίκησε, νικήθηκε (αυτά δεν τα λέμε) και κάποια στιγμή πληροφορηθήκαμε όλοι πως η Ελλάδα ήταν πια δύναμη ζηλευτή, ισχυρή και κυρίως συναποτελούσε με άλλους, τη Γερμανία ας πούμε, τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Και το ζούσαμε αυτό. Το βλέπαμε παντού. Στα ακριβά μας αυτοκίνητα, τα άνετα και πλούσια σπίτια μας, τις πολυτελείς διακοπές μας, την ακριβή μας διασκέδαση, τα πολλά μας πανεπιστήμια, που στοιβάζουν τους φοιτητές τους κατά χιλιάδες, χορηγώντας τους πτυχία, που τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Είτε γιατί ο χώρος για τον οποίο προορίζονται είναι κορεσμένος, είτε γιατί δεν υπάρχει χώρος. Τι να το κάνεις δηλαδή το πτυχίο γεωπονίας, με ειδίκευση την ανθοκομία, όταν δεν καλλιεργείς, αλλά εισάγεις τα λουλούδια με τους τόνους; Κι απάνω σ’ αυτή μας την ευτυχία, την ευμάρεια και την αμεριμνησία, χτύπησαν ξαφνικά οι καμπάνες. Για να μας πουν ότι είμαστε φτωχοί. Πως όλα όσα έχουμε τα χρωστάμε. Πως τα εορτοδάνεια και τα διακοποδάνεια ανήκουν στο παρελθόν και πως για να βγάλουμε τα δανεικά, πρέπει να δανειστούμε. Γιατί όσο και να δουλέψουμε, αν δουλέψουμε, δεν μπορούμε να σηκώσουμε το χρέος. Που μέχρι εκείνη τη στιγμή κανείς Έλληνας δεν το γνώριζε. Εκτός από τον Προβόπουλο, τον Καραμανλή, και τον Παπανδρέου, κάτι λίγα. Διότι στην χώρα αυτή προφανώς, δεν υπήρχαν ανώτατοι τραπεζικοί, διευθυντικά στελέχη των οικονομικών υπουργείων, υπουργοί και σκιώδεις υπουργοί που να γνώριζαν, ή εν πάση περιπτώσει να υποπτεύονταν βασίμως, ότι κάτι - αν όχι όλα - δεν πάει καλά.
Οπότε, πέντε μήνες μετά τις εκλογές, διαπιστώσαμε την τραγική μας κατάσταση και είδαμε τον συμπαθή εκείνον γέροντα, που παρακολουθούμενος κατά πόδας από τις κάμερες κάποιων τηλεοπτικών σταθμών, περιεφέρετο από τράπεζα σε τράπεζα, παρακαλώντας να δεχθούν την προσφορά της σύνταξής του, ως πρώτη συνεισφορά του στο Ταμείο Στήριξης της Εθνικής Οικονομίας.
Μετά βεβαίως την μεγαλοφυή και πρωτότυπη ιδέα του προέδρου της Βουλής, κ. Πετσάλνικου, να προτείνει την ίδρυση του ταμείου αυτού. Με την ταυτόχρονη πρώτη προσφορά, του Δώρου Πάσχα, χωρίς να έχει διευκρινισθεί αν θα είναι το ολόκληρο ή το περικεκομμένο ποσό. Αίσθηση βεβαίως προκαλεί ή ασμένως και άνευ όρων αποδοχή της πρότασης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Το ότι η πρόταση αυτή βρήκε ευμενή ανταπόκριση στην πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, μη σας ξενίζει, αφού πάντοτε τα ζητήματα που αναφέρονται στο θυμικό του Έλληνα, έχουν την τιμητική τους σ’ αυτό που λέγεται Τύπος στη χώρα μας, ανεξάρτητα από το αν είναι έντυπος ή ηλεκτρονικός.
Έτσι μαλακά, αθόρυβα και υπερήφανα ταυτόχρονα, γυρίζουμε μερικές δεκάδες χρόνια πίσω, όπου η μικρά και έντιμος Ελλάς αγωνίζεται με τις δικές της δυνάμεις να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, να ταΐσει τα παιδιά της, να θωρακίσει την ύπαρξή της, να χτίσει ξανά Παρθενώνες, να κατατροπώσει τους εχθρούς της. Νυν υπέρ πάντων ο αγών, για το Ταμείο Στήριξης της Εθνικής Οικονομίας.
Επιστρέφουμε λοιπόν ολοταχώς στα χρόνια του Αβέρωφ, του Ζάππα, του Αρσάκη, και όλων όσων έμειναν στην ελληνική ιστορία, προσφέροντας τις περιουσίες τους ή μεγάλα τμήματα απ’ αυτές για την δόξα και την τιμή της πατρίδας.
Συν το γεγονός ότι ταξιδεύοντας στις ΗΠΑ, χωρίς βίζα πλέον, θα ‘χουμε περισσότερες ευκαιρίες ενίσχυσης της οικονομίας μας.

10.3.2010
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.