Οι Άνθρωποι ε

Η Μικρά Ασία, σαν απέραντη ενδοχώρα την οποία εκμεταλλεύτηκε ο Άνθρωπος, από την αρχή της μετανάστευσης του από την κοιτίδα του την Αφρική, συνδέθηκε μέσα στον χρόνο, άμεσα ή έμμεσα στενά με το Αιγαίο, τα ανατολικά νησιά του οποίου, όπως είδαμε, στην παλαιολιθική περίοδο, αποκτούσαν γέφυρες στεριάς με αυτήν. Οι άνθρωποι κινούνταν μέσα από τα μεγάλα ποτάμια περάσματα, προς τα παράλια και οι μόνιμες πια εγκαταστάσεις τους είχαν έμμεσες σχέσεις, με τις ανταλλαγές της αναπτυσσόμενης ναυσιπλοΐας με τον νησιωτικό χώρο. Η παραγωγική επανάσταση της Νεολιθικής εποχής δημιουργεί τη μόνιμη εγκατάσταση της Ιεριχώς Ι γύρω στα 8884 π.Χ., ενώ γύρω στα 6935 π.Χ. (Ιεριχώ III) ο οικισμός αποκτά τείχη. Βλέπουμε την πρώιμη ανάγκη της οχύρωσης στις ανατολικές θέσεις του πολιτισμού, που σημαίνει τον «ανταγωνισμό» στον βιοτικό χώρο, που γίνεται ανεπαρκής για τον αυξανόμενο πληθυσμό και κινδυνεύει από την μετακίνηση νομαδικών λαών. Κάτι, που στο Αιγαίο, θα συμβεί πολύ αργότερα, στην 3^η χιλιετία. Στην περιοχή του Ικονίου είδαμε το Chatalhoγιικ, μια Νεολιθική πόλη (7400-5200), 9 χιλ. περίπου κατοίκων. Μία πολύ αξιόλογη περιοχή, με πυκνή κατοίκηση, βρίσκεται στην περιοχή των Λιμνών, ανατολικά του Ντενιζλί, και βόρεια του κόλπου της Αττάλειας. Γύρω από αυτές τις λίμνες, αλμυρού ή γλυκού νερού, τις μεγάλες Egirdir, Baysehir και τις μικρότερες Burdur, Asigol, Akgol, Seydisehir, έχουν ανασκαφεί σημαντικότατοι οικισμοί. Αυτές τις λίμνες θα συναντήσουμε και στο οδοιπορικό μας. Έχουν ανασκαφεί οι οικισμοί του Hacilar, του Kurucay, του Hoyucek, του Bademagaci, του Erbaba και του Subeade. Tο Ηacilar με πέντε στρώματα, από το 6750 π.Χ. (Επίπεδο V, έως το 5399 π.Χ., ύστερη Νεολιθική περίοδος Επίπεδο VI) αποτελεί ένα Οικισμό, στην τελευταία περίοδο 60Χ40 μέτρων, (ανασκαφή) που αν και αμφισβητήθηκε η ακεραμική περίοδος και η πιθανή οχύρωση, το 5590 π.Χ. (J.Mellaart 1957-1960), εμφανίζονται κόκκινα δάπεδα από πηλό, που αποτελούσαν τις αυλές στην πρώιμη κατοίκηση, η οποία καταστράφηκε και υπήρξε εγκατάλειψη, έως την Ύστερη Νεολιθική Περίοδο και στην Χαλκολιθική περίοδο, μετά το επίπεδοVI έως το επίπεδοII. Τα σπίτια ήταν ορθογώνια, από πηλό, με θύρες στις μεγάλες πλευρές, με ένα φούρνο απέναντι τους, στηριγμένα σε λίθινη βάση, με πολλά πήλινα κιβώτια από πηλό, με επίχρισμα στο εσωτερικό και χρήση του ξύλου. Επίσης στους τοίχους υπήρχαν αρκετά χρηστικά κοιλώματα. Ενώ η κεραμική στην πρώιμη φάση αποτελείται από καλοψημένα όστρακα γκρίζα και γκρίζα-καφετιά στην Ύστερη Νεολιθική περίοδο (IX-VI), με την αύξηση της ανάγκης χρήσης, εμφανίζονται πολύπλοκες και ευρηματικές τεχνικές γραπτής κεραμικής. Γενικά εμφανίζεται ερυθρά γυαλιστερή επιφάνεια σε αγγεία άριστα κατασκευασμένα και αρκετά φέρνουν ερυθρά διακόσμηση σε γυαλιστερή κρεμ επιφάνεια. Η διακόσμηση περιλαμβάνει μεγάλο εύρος από ταινίες, και γεωμετρικά σχέδια. Περίπου 80 πήλινα ειδώλια βρέθηκαν σ’ αυτή την περίοδο. Τα φυσιοκρατικά ειδώλια που αποδόθηκαν στην Μητέρα-Θεά, βρέθηκαν σε κτίσματα του VI στρώματος. Επίσης ένα κτίσμα χαρακτηρίστηκε σαν ιερό. Αυτοί οι κάτοικοι που καλλιεργούσαν την γη και εξέτρεφαν ζώα (βρέθηκαν σπόροι και οστά ζώων), θεωρείται ότι ήταν νέοι κάτοικοι και η γενική αποδοχή ήταν ότι ο οικισμός ήταν οχυρωμένος (από το 5000 π.Χ.).

με τους Νεολιθικούς οικισμούς

Το Hacilar

οχυρωμένο στην 6^η χιλιετία

με υπέροχη γραπτή κεραμική

με ερυθρά διακόσμηση

σε στιλπνή κρεμ επιφάνεια

και τα υπέροχα ειδώλια της Θεάς-Μητέρας.