Με αυτό τον τίτλο είχαμε σχολιάσει την περασμένη εβδομάδα την συνεχώς κλιμακούμενη επιθετική ρητορική του εξ ανατολών γείτονα, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι αν μη τι άλλο πρέπει – άνευ φόβου και πάθους – να είμαστε σε επαγρύπνηση. Από κει και πέρα, η υπερευαισθησία κάποιων Πανελλαδικής εμβέλειας μέσων ενημέρωσης στις δηλώσεις του κάθε απίθανου της απέναντι πλευράς που είναι φανερό ότι εντάσσονται σε ένα κλίμα πλειοδοσίας με το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό μέτωπο είναι φανερό ότι δημιουργεί πολύ θόρυβο για το τίποτα, και εξυπηρετεί απλώς όσους από πλευράς Τουρκίας διεκδικούν την προσοχή της κοινής γνώμης της γείτονος. Αλλά και οι δηλώσεις κάποιων πιο σημαντικών υποτίθεται όπως ο γραφικός συνεταίρος του Ερντογάν (Μπαχτσελί) ή ο επίδοξος διεκδικητής της διαδοχής Ακάρ, πρέπει να αποτιμώνται στη σωστή τους διάσταση, γιατί η όποια κραυγαλέα αναπαραγωγή τους στην Ελλάδα, απλά παίζει το παιγνίδι όσων επενδύουν στην πόλωση για ίδιον όφελος.  

Πρέπει να φοβόμαστε; (ΙΙ) 

Πάντως, σύμφωνα με έγκυρους αναλυτές, αν κάτι στην πράξη λειτουργεί αποτρεπτικά στο να περάσουν οι απέναντι από τα λόγια στις πράξεις, είναι το γεγονός ότι μέσω πολλαπλών διαύλων έχει διαμηνυθεί από την Ελληνική πλευρά, ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι βέβαιο ότι ….θα τελειώσει τον καβγά αυτός που τον άρχισε!