Η φράση «Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα» συνδέεται άρρηκτα με τον Σωκράτη. Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα το «Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα» έχει σχέση με την απάντηση της Πυθίας πως o Σωκράτης είναι σοφότερος, αφού είχε επίγνωση της άγνοιάς του. Αυτή η άγνοια ήταν η αιτία δια της «μαιευτικής» να ψάχνει να βρει την αληθινή γνώση και αλήθεια απαντώντας σε κάθε ερώτημα με την λογική, απαλλαγμένη από κάθε μεροληψία και εδώ έγκειται το μεγαλείο της άγνοιάς του. Ο Σωκράτης, σύμφωνα με την βιβλιογραφία, ταύτιζε την γνώση με την αρετή και πίστευε ότι οι άνθρωποι είναι δυνατόν να φτάσουν στην απόλυτη γνώση αρκεί να ακολουθήσουν τη σωστή μέθοδο. Η γνώση, για τον Σωκράτη, δεν είναι δεδομένη και ανώδυνη, παρομοιάζεται μάλιστα με τις ωδίνες του τοκετού. Πρέπει κανείς να αναζητά τη γνώση και τη σοφία πριν από τα άλλα ιδιωτικά του συμφέροντα. Η γνώση αναζητείται ως μέσο για την ηθική δράση. Η λογική αποτελεί προϋπόθεση για να ζήσει κανείς μια καλή ζωή, κατά τον Σωκράτη. «Η αληθινή μας ευτυχία εξαρτάται από το αν κάνουμε αυτό που είναι σωστό». Η ηθική του Σωκράτη έχει έναν τελολογικό χαρακτήρα – η μηχανιστική εξήγηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι λανθασμένη. Η ανθρώπινη δράση στοχεύει στο καλό και υπάρχει σκοπός στη φύση.

Συνοψίζοντας λοιπόν, η άγνοια για τον Σωκράτη αποτελούσε κίνητρο για να ψάξει τους οδούς και τους δρόμους που θα τον φέρουν στην γνώση-λύση απαλλαγμένη από κάθε μεροληψία. Και από το «Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα» του Σωκράτη ερχόμαστε στους απογόνους του.

Αρκετές φορές σε Συμβούλια επιπέδου αυτοδιοίκησης, γίνεται επίκληση στην άγνοια που συνδέεται από την μη εξειδίκευση. Το γεγονός αυτό για τους εκπροσώπους της αυτοδιοίκησης αποτελεί τροχοπέδη, όπως ισχυρίζονται, ως προς τον εντοπισμό λύσεων που συνηγορούν στην ευδαιμονία και ευημερία του λαού τους. Η επίκληση στην άγνοια δεν είναι κάτι το μεμπτό. Μεμπτή χαρακτηρίζεται η αδράνεια λόγω της επίκλησης στην άγνοια και αποτελεί ένδειξη ανύπαρκτης πολιτικής με την έννοια της τέχνης της στρατηγικής που εξ ορισμού συνηγορεί στην επίλυση ζητημάτων που αφορούν την ύπαρξη και την υπόσταση του ανθρώπου.

Το «δεν είμαι γεωπόνος, δεν είμαι νομικός, δεν είμαι οικονομολόγος» δεν είναι απάντηση ενός έλλογου όντος που υπηρετεί τα συμφέροντα ανθρώπων. Η επίκληση στην άγνοια για αποποίηση ευθυνών είναι επιλογή, όχι απάντηση. Εξάλλου δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το υποκείμενο γνωρίζει ότι αναλαμβάνει μια θέση στην οποία απαιτούνται γνώσεις είτε περιβαλλοντικές, είτε οικονομικές, είτε νομικές. Ο πολιτικός δεν είναι τεχνοκράτης που εφαρμόζει απλά κανόνες. Ο πολιτικός κάθε βαθμίδος είναι ένας άνθρωπος που θα εντοπίσει την επιλογή – λύση, αξιοποιώντας τα δεδομένα που έχει, την γνώση και την εμπειρία των ειδικών που καλείται να εκμαιεύσει. Και όλα αυτά στη βάση της ηθικής που επιβάλλει το συμφέρον και η ευδαιμονία του λαού του, όσος πληθυσμιακά και αν είναι αυτός.

Και σε αυτό το σημείο θα πρέπει να πούμε ότι ό,τι είναι ηθικό δεν σημαίνει ότι είναι νόμιμο και ό,τι είναι νόμιμο δεν σημαίνει ότι είναι και ηθικό. Αυτό όμως είναι το διακύβευμα στην πολιτική αν δηλαδή κάποιος θα χαρακτηριστεί «ηγέτης» χαράσσοντας τεχνηέντως στρατηγική με γνώμονα την ευτυχία του λαού του ή θα παραμείνει κάποιος που ασχολήθηκε απλά με την πολιτική με το προσωνύμιο «πρώην».

Κλείνοντας να πούμε ότι η αναγνώριση λαθών τόσο δικών μας όσο και τον προκατόχων μας είναι η απαρχή της γνώσης που θα μας οδηγήσει στον σωστό δρόμο. Η κριτική πιέζει προς την σωστή επιλογή, η αυτοκριτική όμως είναι εκείνη που θα την γεννήσει.