Λοιπόν, το έχουμε πει με ένα φίλο μου συγγραφέα. Τέλος τα μυθιστορήματα φαντασίας που πασχίζουμε να γράψουμε. Σε ετούτη τη χώρα, το φανταστικό μυθιστόρημα είναι εγγύηση αφραγκίας. Θα κάτσουμε και θα σκεφτούμε καλά ένα ψευδώνυμο, δυνατό· ξέρω γω, Νάσια Δραντή ή Μίρκα - Έλενα Μπελέτου ή ένα άλλο τέτοιο. Και θα κάτσουμε να γράψουμε μια σειρά «γυναικείων» μυθιστορημάτων σαν την μπούρδα το «50 αποχρώσεις του γκρι», σαν τα ξεπλύματα της αυτηνής ή τις εμετικές ανοησίες του άλλου... πως τον λένε.

Η συνταγή δοκιμασμένη. Το κέρατο θα πηγαίνει σύννεφο, το κουτσομπολιό σύννεφο, το κατίνιασμα καταιγίδα, έτσι ώστε στο τέλος να μη θυμόμαστε ποιος έχει κοιμηθεί με ποιον και ποιος είναι τσακωμένος με ποιον και γιατί. Και σε όλα η πρωταγωνίστρια θα έχει δίκιο, θα είναι σοφή (παρεξηγημένη από τους πολλούς), αλλά νικήτρια στο τέλος. Ωραίο εξώφυλλο, με έντονες αποχρώσεις που μπορούν να προσελκύσουν ακόμα και έντομα στο σκοτάδι, γκόμενα ημίγυμνη και λουλουλάδια (λουλούδια και αιθέρια έλαια), ένα εξώφυλλο ωδή στην Barbie.

Αναφορά στον ξεριζωμό τού ‘22 απαραίτητα - πουλάει τρελά η εθνικοφροσύνη (βάλε καμμιά γιαγιά Μικρασιάτισσα) -, σε γιόγκα και σε μπάσταρδα που ψάχνουν τη μαμά τους. Ο Χριστός να νικάει όμως, και η Παναγία να μας φυλάει. Α, τουρκικές φράσεις διάσπαρτες για γλωσσική ποικιλία, η εθνικοφροσύνη πάει περίπατο όταν σερβίρεται σωστά ο Αχμέτ και η Φατιμά. Γλώσσα απλούστατη, που να απαγορεύει τις πολυσύλλαβες λέξεις και τα δυσερμήνευτα σχήματα λόγου. «Λόλα, να ένα Μήλο. Το Μήλο είναι κόκκινο και σέξυ, τα έχει φτιάξει κρυφά με τον Αχλάδι, ενώ είναι παντρεμένο με ξεριζωμένο πρόσφυγα Μπανάνα. Αφερίμ.» Αυτό. Και θα πουλάμε. Η μια έκδοση μετά την άλλη. Και να μην ακούσω εσάς, συγγραφείς στην Ελλάδα, να μου λέτε για ποιότητα και επίπεδο και βλακείες, γιατί θα σας στείλω τους λογαριασμούς μου στο τέλος του μήνα. Θέλεις να είσαι επαγγελματίας συγγραφέας στην Ελλάδα; Θα αστειεύεσαι, βέβαια.

Πέρα από την πλάκα, σύμφωνα με έρευνα που διάβασα μέσω ενός Αθηναίου μεγαλοεκδότη (δημοσιεύτηκε εδώ και εκεί, δε θέλω να κάνω διαφήμιση προβάλλοντας ποιος και πού), ο Έλληνας αγοράζει κατά μέσο όρο τέσσερα βιβλία το χρόνο! Τέσσερα ολόκληρα βιβλία, συμπατριώτη μου, τι έξοδα για την καλλιέργεια του πνεύματός σου, τι τιτάνια επένδυση! Αν σκεφτούμε πως οι μπεστσελλεράδες Έλληνες συγγραφείς είναι κατά κύριο λόγο συγγραφείς σκουπιδιών, σκεφτείτε τι αναγνώστης είναι ο μέσος Έλληνας των τεσσάρων βιβλίων ανά έτος.

Και πέρα από το δίκαιο ή άδικο μένος που διακατέχει αυτό το άρθρο μου, έρχεται η πίκρα τού να ξέρεις πως στην Ελλάδα θεωρείται ξενέρωτο να διαβάζεις σοβαρή λογοτεχνία. Πως οι γονείς δεν παίρνουν πια αγκαλιά τα παιδιά τους να τους διαβάσουν ένα παραμυθάκι, πως δεν τα μαθαίνουν να είναι αναγνώστες. Πως ο μαθητής φεύγει από το λύκειο βλέποντας τα βιβλία ως εχθρό μέγιστο. Τόσα και τόσα που αντιμάχονται την ανάγνωση. Μερικές φορές με πιάνει απόγνωση.

Και όταν έρχεται η πρόταση από ξένο εκδότη να γράψει κανείς απ’ ευθείας στην αγγλική γλώσσα όπου υπάρχει για τα κείμενά του έτοιμο ένα κοινό εκατομμυρίων, μπαίνει στον πειρασμό ή όχι; Να προδώσει τη γλώσσα του, να αναγκαστεί να μπει σε άλλες νόρμες; Να παλεύει μόνος μαζί με άλλους δυο - τρεις ονειροπόλους για την αφύπνιση της φιλαναγνωσίας σε ετούτο τον άγονο τόπο; Να συνεχίσει να γράφει στα ελληνικά, για ποιο λόγο; Για να μη διαβαστεί. Ας αφήσει καλύτερα το χειρόγραφο στο συρτάρι για την posteritas.

Μία είναι η βάση: το βιβλίο εδώ δεν πουλάει ούτε σαν αξία, ούτε σαν εμπόρευμα. Από εκεί και πέρα, πρέπει ο καθένας να δει τι λόγους έχει μέσα του, από ποια εσωτερική ανάγκη γράφει και το αν αξίζει (και πώς) να την υπερασπίσει. Αλλιώς, ας ξεκινήσει να παράγει λογοτεχνία τής Barbie για να έχει ως συγγραφέας ένα μεροκάματο εγγυημένο στο Ελλαδιστάν. Διαλέξτε.