Ο κόσμος εξελίσσεται, η κοινωνία εξελίσσεται, οι πολίτες αναθεωρούν και αποβάλλουν παλαιότερες απόψεις, ταμπού, προλήψεις και προκαταλήψεις. Δυσκολότερα και πιο αργά αλλάζουν οι πολιτικές πεποιθήσεις, οι οποίες, πολλές φορές, είναι κληρονομικές ή συνδέονται με οικογενειακούς και κοινωνικούς δεσμούς, με βιώματα και ποικίλα συμφέροντα.

Παρ΄ όλα αυτά, επειδή, όπως έγραψε και ο Μαρξ, οι ιδέες αλλάζουν, όταν αλλάζουν οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, στον σύγχρονο κόσμο των τεράστιων και ταχύτατων αλλαγών, πολλοί πολίτες εγκαταλείπουν την αδρανή ιδεολογία των πολιτικών «λειχηνών» και μετακινούνται σε θέσεις που εξυπηρετούν τις σύγχρονες ανάγκες, οι οποίες παρέχουν πολλές ευκαιρίες και υπόσχονται ένα ασφαλέστερο και καλύτερο μέλλον.

Η ιδεολογική ανανέωση και η πολιτική κινητικότητα των πολιτών καταργεί τις διαχωριστικές γραμμές και τα στεγανά των πολιτικών παρατάξεων. Προσπερνά, με αδιαφορία, τις ψευδεπίγραφες ταμπέλες των κομμάτων, αμφισβητεί δογματικές «αλήθειες», ηρωικές μυθοπλασίες και εξωπραγματικές υποσχέσεις∙ οι πολίτες προσγειωμένοι στην υπαρκτή πραγματικότητα αξιολογούν, χωρίς τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του παρελθόντος, τις πολιτικές προτάσεις και τις προτεινόμενες λύσεις, στα προσωπικά και τα γενικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία και το έθνος, και αναγνωρίζουν ως ηγέτη εκείνον που εκφράζει- κατά την παρούσα συγκυρία- την κοινή συνισταμένη, στην οποίαν έχει καταλήξει η πλειοψηφία των σκεπτόμενων πολιτών.

Η αποκόλληση, όμως, των πολιτών από τις δογματικές πίστεις του παρελθόντος και η κινητικότητα του εκλογικού σώματος είναι αυτή που προκαλεί και την συχνή εναλλαγή στην εξουσία των ηγετών και των παρατάξεων.

«Sictransitgloriamundi». Έτσι παρέρχεται η δόξα στο κόσμο! Και, έτσι εξηγείται η άνοδος και η πτώση των ηγετών και των πολιτικών παρατάξεων, η οποία, όσον ταχύτερα θα εξελίσσεται ο κόσμος, τόσο θα είναι συχνότερη, διότι οι ανάγκες και οι απαιτήσεις των πολιτών διαφοροποιούνται και αυξάνονται, συνεχώς, και τα κοινωνικά προβλήματα πολλαπλασιάζονταικαι οξύνονται.

Και, βέβαια, οι πολίτες δεν περιμένουν την «Μέλλουσα Κρίση» για να έρθει ο Μεσσίας ή όπως έλεγαν οι παλιοί κομμουνιστές «ο καπιταλισμός να ανοίξει μόνος του τον τάφο του» και να ενταφιαστεί, προκειμένου να «βασιλεύσει επί της γης η δικαιοσύνη και η ευτυχία των ανθρώπων»∙ ολοένα και λιγότεροι πιστεύουν πια στις «Παλαιές Διαθήκες» αυτών των κομμάτων∙ οι πολίτες, σήμερα, θέλουν να ζήσουν το παρόν, διεκδικούν, «εδώ και τώρα», το μερίδιο που δικαιούνται, από τον παραγόμενο πλούτο, εφόσον συμμετέχουν στην συλλογική προσπάθεια. Και, ιδιαίτερα, οι νέοι, στην πλειονότητά τους, διεκδικούν περισσότερες ευκαιρίες, για να καλλιεργήσουν και να αναπτύξουν τα ψυχοσωματικά προσόντα που διαθέτουν και στην συνέχεια εκείνες τις ευκαιρίες που θα τους επιτρέψουν αξιοποιώντας αυτά τα προσόντα να επιτύχουν την προσωπική τους πρόοδο, να κερδίσουν την κοινωνική καταξίωση και να απολαύσουν την ποιότητα ζωής που ονειρεύονται.

Οι πολίτες, και ιδιαίτερα οι νέοι, όσοι σκέπτονται και διεκδικούν την αυτονομία και την πρόοδο στην ζωή τους - στις πολιτικές τους επιλογές- δεν θα ρωτήσουν τον μπαμπά τους (και λιγότερο τον παππού τους) «Μπαμπά, τι να ψηφίσω» - και ούτε τους ενδιαφέρει τι γράφει η ταμπέλα των επίδοξων κυβερνητικών κομμάτων ή ποιος ήταν ο μπαμπάς τού κάθε ηγέτη και τι έκανε στο παρελθόν∙ εκείνο που βαραίνει στην κρίση τους είναι «ποια γάτα- ανεξάρτητα, εάν αυτή είναι άσπρη ή μαύρη, πιάνει τα ποντίκια», «όπερ εστί μεθερμηνευόμενον», ποιος ηγέτης και ποια παράταξη εγγυάται- αξιόπιστα και πειστικά- να πραγματοποιήσει εκείνη την πολιτική - έστω, και βήμα, βήμα- που θα ανοίξει τον δρόμο για να βαδίσουν οι σημερινοί και αυριανοί πολίτες, σε μια κοινωνία, όπου ο καθένας -ανάλογα με τον μόχθο, την δημιουργία και την προσφορά του- θα απολαύει τα αγαθά και την ομορφιά της ζωής, σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που σέβεται και τιμά τον άνθρωπο και τον πολίτη.

Υ.Γ. Όλοι, ομαδόν και ομοθυμαδόν, εναντίον ενός∙ εναντίον της αναμενόμενης «παντοδύναμης κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη», για να μην κυβερνά, λένε, ανεξέλεγκτος, παρά την εξουσιοδότηση που θα λάβει (εφόσον την λάβει) από τον λαό, και για να μπορούν να τον παρεμποδίζουν να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, παρά την έγκριση που θα λάβει (εφόσον την λάβει) γι΄ αυτό από τους πολίτες!

Και πάλι, βρίσκονται αλλού! Οι πολίτες εκλέγουν κυβέρνηση, για να μπορεί να κυβερνά και να μην εκβιάζεται. Οι πολίτες που ψηφίζουν εγκρίνουν και πρόγραμμα διακυβέρνησης που απαιτούν να εφαρμοστεί, χωρίς…συμβιβασμούς και νοθείες!

Και, σύμφωνα με το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα, το κόμμα που πλειοψήφησε κυβερνά και εφαρμόζει το πρόγραμμά του, και τα κόμματα που μειοψήφησαν ελέγχουν - σύμφωνα με τους κοινοβουλευτικούς κανόνες- την πολιτική που ασκεί το κυβερνών κόμμα.

Και, τελικά, ο λαός είναι, και πάλι, ο Ανώτατος Κριτής που θα κρίνει, στο τέλος της κυβερνητικής θητείας του, το κόμμα που κυβέρνησε - αυτοδύναμο ή παντοδύναμο- εάν έκανε καλή χρήση ή κατάχρηση της εξουσιοδότησης που του έδωσαν οι πολίτες!

Αυτά, κατά το Σύνταγμα της δημοκρατικής Πολιτείας∙ τα άλλα που λέγονται για, δήθεν, ανεξέλεγκτους «ηγεμόνες» (που τους εκθρόνισε ο ελληνικός λαός από το 1974) είναι κατανοητά μεν, θλιβερά δε, συμπτώματα αντιπολιτευτικής κακομοιριάς!