Μετά την περίοδο της ξέφρενης και επιπόλαιας νεοπλουτίστικης πολιτικής της πρώτης οκταετίας, από την ένταξη στην ΟΝΕ και της δεκάχρονης περιπέτειας των «μνημονίων» που ακολούθησε, με αποκορύφωμα το «φιάσκο» της «αριστερής» διακυβέρνησης, οι Έλληνες πολίτες άρχισαν να προσγειώνονται στην υπάρχουσα πραγματικότητα και να συνειδητοποιούν τις δυνατότητες της Πολιτείας να ικανοποιήσει, άμεσα ή σταδιακά, τις αυξημένες κοινωνικές και εθνικές ανάγκες, καθώς και τις δικές τους υποχρεώσεις έναντι της Πολιτείας.

Η επάνοδος της ελληνικής κοινωνίας στον ρεαλισμό επιβεβαιώθηκε στις εθνικές εκλογές του 2019 και του 2023, με την στροφή της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος προς τις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις (κατά το μεγαλύτερο μέρος, προς την Ν.Δ.- υπό την ηγεσία του Κεντρώου Κ. Μητσοτάκη- και κατά ένα μικρότερο ποσοστό προς το ΠΑΣΟΚ).

Η διατήρηση, όμως, μιας σταθερής κεντρώας πολιτικής κατεύθυνσης, τόσο από την πλευρά των κυβερνώντων, όσο και από την πλευρά των πολιτών, αποτελεί μια δύσκολη άσκηση ισορροπίας σε τεντωμένο σκοινί, όταν η χώρα - εκτός από τα εσωτερικά οξυμένα προβλήματα- έχει να αντιμετωπίσει και ένα δυσμενές, ρευστό και ασταθές διεθνές περιβάλλον, όπου αλλεπάλληλες και πολύμορφες κρίσεις και αστάθμητοι παράγοντες αλλάζουν τα δεδομένα της οικονομικής, της κοινωνικής και της πολιτικής ζωής των ανθρώπων και, πολλές φορές, θέτουν σε κίνδυνο την πολιτική σταθερότητα των χωρών και ακόμα, μπορεί να ανατρέψουν και τις γεωπολιτικές ισορροπίες ανάμεσα στα κράτη∙ μέσα σε αυτό το περιβάλλον των αλλεπάλληλων κρίσεων, είναι επόμενο η κυβερνητική πολιτική να προσαρμόζεται στις επιταγές της συγκυρίας και, ηθελημένα ή αθέλητα, να αποκλίνει από την Κεντρώα πολιτική και να κατηγορείται για υπερβάσεις, αδυναμίες και εσφαλμένες αποφάσεις.

Στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, η σταθερότητα της πολιτικής ζωής και, ιδιαίτερα, η πιστή εφαρμογή της κεντρώας πολιτικής έχει- ιστορικά- αποδειχθεί ότι, συνήθως, είναι βραχύβια, καθότι, εκτός της εξάρτησης- σε μεγάλο βαθμό- της εθνικής οικονομίας από εξωτερικούς παράγοντες, που την καθιστούν ευάλωτη στις εισερχόμενες κρίσεις, υπάρχουν και πολλοί ενδογενείς παράγοντες που προκαλούν την λαϊκή δυσαρέσκεια, την κοινωνική αναταραχή και την πολιτική αστάθεια ( βλέπε και κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου 1929- 1932, κυβέρνηση Ν. Πλαστήρα 1950-52,κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου 1964- 1965): ο ατομισμός, ο παρορμητισμός και η ιδεοληψία ως κυρίαρχα στοιχεία στην ψυχοσύνθεση και την πολιτική ιδεολογία του ελληνικού λαού και, αντιστοίχως, η έλλειψη ιδεολογικής καθαρότηταςστην δομή του πολιτικού συστήματος, η ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος ( και ιδιαίτερα η ελλειμματική πολιτική- δημοκρατική παιδεία του λαού), οι αναχρονιστικοί θεσμοί και η ανευθυνότητα στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας ( κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης), η κομματοκρατική λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών και η υπολειτουργία των ανεξάρτητων εξουσιών, η ανυποληψία και η- διαχρονικά- κάκιστη σχέση του κράτους με τους πολίτες είναι οι κυριότεροι παράγοντες που συντηρούν τις παθογένειες στην λειτουργία του κράτους και προκαλούν την κοινωνική δυσαρέσκεια, μεταβάλλουν, συχνά, το πολιτικό φρόνημα και τις επιλογές των πολιτών, θέτουν σε αμφισβήτηση την αξιοπιστία την πολιτικής, προκαλούν την όξυνση των πολιτικών παθών, με αποτέλεσμα να καταλήγουν- συχνά- σε εσωτερικές,πολιτικές κρίσεις.

Και όσον αφορά, κάποια συγκεκριμένα, αρνητικά φαινόμενα στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής, κατά την δεύτερη περίοδο της πρωθυπουργίας του Κυριάκου Μητσοτάκη- εκτός από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις λανθασμένων χειρισμών, αλαζονικής συμπεριφοράς και ανεπάρκειας κάποιων στελεχών, οι οποίες, παρά την δυσανάλογη διόγκωση και την θορυβώδη αντιπολιτευτική καταδίκη, δεν επέτυχαν να αλλοιώσουν την μεγάλη εικόνα (καθόσον, μάλιστα, στις περισσότερες περιπτώσεις, παρενέβη διορθωτικά, άμεσα και αποφασιστικά, ο πρωθυπουργός)- υπήρξαν και ορισμένες σοβαρές αποκλίσεις από την κεντρώα πολιτική, κυβερνητικές αποφάσεις και επιλογές, οι οποίες αμφισβητήθηκαν ως προς την ορθότητά τους και προκάλεσαν την αντίδραση της κοινωνίας, καθώς και εκείνων των πολιτών που είχαν στηρίξει την κεντρώα πολιτική του Κ. Μητσοτάκη.

Α.Η διαχείριση του πληθωρισμού και του κόστους διαβίωσης των πολιτών: παρ΄ όλον ότι τα αίτια της ανόδου των τιμών στα καταναλωτικά αγαθά και τις υπηρεσίες, ήταν-αρχικά- εξωγενή, η διαχείριση του προβλήματος από την κυβέρνηση δυσαρέστησε τους πολίτες των μεσαίων οικονομικών και κοινωνικών στρωμάτων:

α. λόγω της («σοσιαλίζουσας»;) μονομερούς, επιδοματικής πολιτικής, υπέρ των ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων, που εφάρμοσε η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη αδιαφορώντας για την «Μεσαία Κοινωνική Τάξη», η οποία, αν και σε καλύτερη κατάσταση από την «Τάξη των ευάλωτων»κατοίκων της χώρας, υφίσταται και αυτή την έντονη πίεση του πληθωρισμού και την ποιοτική υποβάθμιση του βιοτικού επίπεδου των μελών της∙και β. λόγω της ατολμίας ή αδυναμίας της κυβέρνησης- παρά τα μέτρα που πήρε κατά της αισχροκέρδειας- να ελέγξει, αποτελεσματικά, την αλόγιστη και αδικαιολόγητη αύξηση των τιμών στα είδη διατροφής και να επιτύχει την ουσιαστική συνεισφορά των κερδοφόρων επιχειρήσεων, για την ανακούφιση, ευρύτερα, των πληττόμενων από την οικονομική κρίση κοινωνικών στρωμάτων.

Β.Το δυστύχημα στα Τέμπη.

Παρά την ορθή και επιβεβλημένη παραπομπή του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών στην Δικαιοσύνη για την διερεύνηση των αιτίων και τον καταλογισμό των ευθυνών, η πολιτική διαχείρισή του από την κυβέρνηση υπήρξε προβληματική, άτολμη και μεροληπτική και ως εκ τούτου, προκλητική προς τα αισθήματα της πλειονότητας των πολιτών, διότι, με ευθύνη της ηγεσίας του κυβερνώντος κόμματος, δόθηκε- κατ΄αντίθεσιν, με ό,τι συνέβη σε άλλες περιπτώσεις υποψήφιων βουλευτών, το χρίσμα του υποψήφιου βουλευτή στον παραιτηθέντα (ορθώς), μόλις συνέβη το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, υπουργό των Συγκοινωνιών Κ. Καραμανλή, ενώ ήταν σε εξέλιξη η δικαστική διερεύνηση των ευθυνών, που είχε και ο ίδιος, ως πολιτικός προϊστάμενος των εμπλεκόμενων -άμεσα ή έμμεσα- στο ανωτέρω δυστύχημα.

Γ. ο νόμος για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και η υιοθεσία των παιδιών.

Η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη με τον νόμο που εισηγήθηκε και επιψήφισε, με την σχετική πλειοψηφία των κυβερνητικών βουλευτών και την ψήφο των « Κεντροαριστερών» κομμάτων, παρεξέκκλινε, ιδεολογικά από την « Κεντρώα Πολιτική» και κατ΄ αντίθεσιν προς την ιδεολογική τοποθέτηση της πλειονότητας των πολιτών, δεν περιορίστηκε στην θεσμοθέτηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, για τον οποίον θα είχε εξασφαλισμένη (με εξαίρεση το «Ιερατείον») την συναίνεση μεγάλου μέρους της κοινωνίας- αλλά προχώρησε και στην παραχώρηση του δικαιώματος της υιοθεσίας των παιδιών από τα ομόφυλα ζευγάρια (ακόμα και αν αποτελούνται από δύο άνδρες!), παραβιάζοντας, με αυτό τον τρόπο, το «μέτρο» και τις αρχές της πολιτικής (ότι νομοθετείς, όταν η κοινωνία είναι αρκετά ώριμη, ώστε να δεχτεί την ανατροπή των παραδοσιακών αξιών)* και προκαλώντας την αντίδραση, ακόμα, και πολλών σκεπτόμενων («προοδευτικών») πολιτών, οι οποίοι- παρά τα συμπεράσματα κάποιων «επιστημονικών επιτροπών», περί της «αρμονικής και υγιούς ψυχοσωματικής ανάπτυξης των υιοθετημένων παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια» (αλήθεια, ποιοι, πότε και πώς πρόφτασαν, μέσα σε λίγο χρόνο, παρατήρησης και μελέτης, να εξάγουν τα παραπάνω συμπεράσματα;)- δεν έχουν πεισθεί για την εγκυρότητα των παραπάνω ισχυρισμών και, αντιθέτως, ανησυχούν για το «παιδαγωγικό πρότυπο» που θα έχει ένα «υιοθετημένο» παιδί, ειδικότερα, όσον αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, και επιμένουν να πιστεύουν ότι, μόνον, η στοργική αγκαλιά της μάνας αποτελεί την ασφαλή εγγύηση για την φυσιολογική και αρμονική ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών.

*Παρά την διαπόμπευση και την αρνητική σηματοδότηση που υπέστη- κυρίως, από το δικτατορικό καθεστώς της 21^ης Απριλίου του 1967- το τρίπτυχο « Πατρίς,Θρησκεία, Οικογένεια», τα ιδανικά της Πατρίδας, της Οικογένειας και της Θρησκείας παραμένουν ζωντανά και ισχυρά, στην συνείδηση της πλειονότητας του ελληνικού λαού και συνεχίζουν να εμπνέουν και να καθορίζουν, σε μεγάλο βαθμό, την πολιτική τους ιδεολογία και την πολιτική τους ένταξη. Και, έτσι, ίσως, εξηγείται και η διαφαινόμενη και επαπειλούμενη (και πανευρωπαϊκά) «στροφή προς τα Δεξιά».

Ίδωμεν!