Όταν με την ψήφο των πολιτών αναδεικνύεται αυτοδύναμο ένα κόμμα, ώστε να κυβερνήσει διαθέτοντας ισχυρή και σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αυτό σημαίνει ότι, συγχρόνως, καθίστανται, απόλυτα, υπεύθυνοι ο πρόεδρος, τα στελέχη και τα οργανωμένα μέλη αυτού του κόμματος, προκειμένου να πραγματοποιήσουν όλα όσα περιλαμβάνονται, στο προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματος, τα οποία τέθηκαν υπόψιν του λαού και τα οποία, τελικά, εγκρίθηκαν- κατά πλειοψηφίαν- από τους πολίτες.

Ακόμα και στην περίπτωση, όπου τυχαία γεγονότα ή κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες επιφέρουν την αλλαγή των κοινωνικο- οικονομικών και πολιτικών συνθηκών, δεν απαλλάσσεται, πλήρως, από την ευθύνη της η κυβέρνηση, στην περίπτωση ακύρωσης των προγραμματικών της θέσεων και της αθέτησης των όσων είχε, προεκλογικά, υποσχεθεί. Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση «ανωτέρας βίας», η κυβέρνηση ελέγχεται για το κατά πόσον ήταν προβλέψιμη η αλλαγή των συνθηκών, καθώς και εάν είχε προνοήσει για κάποιο εναλλακτικό σχέδιο (planB) ή, ακόμη, για το κατά πόσον ήταν αδύνατον να υπάρξει μερική, έστω, κάλυψη των υπεσχημένων και σε ποιο βαθμό ακυρώνοντας ή αναβάλλοντας αυτά που είχε προγραμματίσει αντιμετώπισε- ικανοποιητικά- τις νέες ανάγκες που προέκυψαν από την παρεμβολή των αστάθμητων παραγόντων.

Πάντως, εκτός από την περίπτωση των εντελώς απρόβλεπτων αρνητικών παραγόντων που μπορεί να καταστήσουν αδύνατη την πραγματοποίηση των προγραμματικών δεσμεύσεων, καμμιά άλλη δικαιολογία δεν απαλλάσσει από τις ευθύνες της μια αυτοδύναμη κυβέρνηση: ούτε η συνήθης και «βολική» δικαιολογία ότι «παρέλαβε καμένη γη», διότι, ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη, όφειλε να γνωρίζει την υπάρχουσα κατάσταση, προτού σχεδιάσει το πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας∙ και, βεβαίως, πολύ περισσότερο δεν δικαιολογείται η άγνοια της υπάρχουσας κατάστασης, όταν μια κυβέρνηση διαδέχεται τον…εαυτό της! Επίσης, δεν μπορεί να επικαλεστεί την αντίδραση που συνάντησε από τα κόμματα της μειοψηφίας και την πολεμική των συντεχνιών ούτε από κάποια οργανωμένα συμφέροντα που αντιτίθενται στην εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος.

Ο λαός που ενέκρινε το κυβερνητικό πρόγραμμα εξουσιοδότησε, συγχρόνως, την κυβέρνηση να εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες που της δίνει το Σύνταγμα και οι Νόμοι, προκειμένου να επιτύχει την εφαρμογή του, στα προκαθορισμένα χρονικά όρια. Η θέληση των «πλειόνων», στα δημοκρατικά- κοινοβουλευτικά καθεστώτα, ορίζεται και περιορίζεται μόνον από τις διατάξεις του Συντάγματος∙ γι΄ αυτό δεν πρέπει να υποκύπτει σε εξωθεσμικές πιέσεις, να υποχωρεί από τον φόβο του πολιτικού κόστους και να αλλοιώνει το πρόγραμμα διακυβέρνησης με συμβιβασμούς και εκπτώσεις∙ αυτό, βεβαίως, δεν αποκλείει την αποδοχή και την σύνθεση, στην περίπτωση που από την πλευρά της Αντιπολίτευσης, Μείζονος ή Ελάσσονος, κατατίθεται κάποια εποικοδομητική πρόταση, η οποία συμπληρώνει και συμβάλλει στην περαιτέρω βελτίωση των προγραμματικών θέσεων της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Εξάλλου, είναι γνωστόν ότι όσοι αυτοαναγορεύονται « υπερασπιστές των λαϊκών συμφερόντων και δίνουν την μάχη στους δρόμους και στις πλατείες, προκειμένου να παρεμποδίσουν την εφαρμογή του προγράμματος», που ενέκρινε η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, εκπροσωπούν μόνον ένα ελάχιστο τμήμα του λαού, από στρατευμένους διαδηλωτές, οι οποίοι φαντασιώνονται ότι δια των κραυγών θα… «γκρεμίσουν τα τείχη της Ιεριχούς»!

Υπάρχει, όμως, και το ενδεχόμενο η κυβερνώσα παράταξη να ανακαλύψει εκ των υστέρων ότι τα όσα σχεδίασε και έταξε στον λαό ήταν προϊόν «αυταπάτης», ότι δεν είχαν σχέση με την υπαρκτή πραγματικότητα ή ότι υπερεκτίμησε τις ικανότητες του ανθρώπινου δυναμικού που διέθετε∙ στην περίπτωση αυτή, υπάρχει, μόνον, μια λύση: ζητεί συγγνώμη από τον λαό για την παραπλάνησή του και την ζημία που προκάλεσε και παραιτείται, εφεσιβάλλοντας την επίλυση του πολιτικού προβλήματος στον Ανώτατο Κριτή, που είναι ο Λαός! ( και, σε καμιά περίπτωση, δεν πρέπει να επαναληφθεί η «καταισχύνη» της«κωλοτούμπας» του 2015, που εξευτέλισε τις αρχές και τις αξίες του δημοκρατικού πολιτεύματος και είχε ως αποτέλεσμα εκείνη η κυβέρνηση- εντελώς, πλέον, αναξιόπιστη και ανίσχυρη- να απωλέσει κάθε δυνατότητα αντίστασης στις έξωθεν πιέσεις και να αποδεχτεί τα πλέον επαχθή μέτρα του Τρίτου Μνημονίου).

Τέλος, πρέπει να επισημανθεί και ένας, ακόμα κίνδυνος, που ελλοχεύει και στις παντοδύναμες κυβερνήσεις: και οι πλέον αγαθές προθέσεις, που μπορεί να χαρακτηρίζουν τους ηγέτες υπόκεινται στον κίνδυνο της εσωτερικής… «διάβρωσης» από τον «υπερβάλλοντα ζήλον» και την αλαζονεία κάποιων στελεχών και-κυρίως- εκ μέρους κάποιων έμπιστων, ανεξέλεγκτων «αυλικών», οι οποίοι μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή ζημία, τόσον όσον αφορά στην εικόνα της κυβέρνησης, όσον και στην ομαλή εφαρμογή και την απόδοση του κυβερνητικού προγράμματος∙ γι΄ αυτό οι άρχοντες πρέπει να θυμούνται, πάντα, αυτό που είχε πει ο φιλόσοφος Διογένης: όταν τον ρώτησε κάποιος ποιανού ζώου το δάγκωμα είναι χειρότερο, λέγεται πως απάντησε « από τα άγρια ζώα το δάγκωμα του συκοφάντη και από τα ήμερα το δάγκωμα του κόλακα»!

Υ.Γ. οι δήθεν «αντιστασιακοί» και οι «ψευτοεπαναστάτες», οι δήθεν «προοδευτικοί» και οι «εθνοσωτήρες», οι οποίοι, επί δεκαπέντε, σχεδόν χρόνια, με τον τοξικό τους λόγο μόλυναν την πολιτική ζωή της χώρας, με αποτέλεσμα να προκληθεί η «καρκινογένεση» που εμφανίστηκε, στο σώμα της σημερινής Βουλής, ακόμα, και, σήμερα, αμετανόητοι, στην φάση της «αποσύνθεσής» τους, δηλώνουν «αθώοι για τον φόνο» και προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη στους «άλλους»!