Τρίτη, 10 Μαρτίου 2020, τρεις το μεσημέρι ανακοινώνεται από τον τότε Υπουργό Υγείας η αναστολή της δια ζώσης λειτουργιάς των σχολείων. Ένας αόρατος εχθρός έχει εγκατασταθεί στη χώρα. Όποιον προσβάλλει τον περιμένει θάνατος μαρτυρικός και επώδυνος. Οι μάσκες εξαφανίζονται και όσες απομένουν στα ράφια των φαρμακειών ακριβαίνουν απότομα. Τα σουπερ μάρκετ αδειάζουν. Τα αντισηπτικά υγρά, αν και εφόσον πωλούνται, δίνονται με το δελτίο. Για να μπεις στα σουπερ μάρκετ περιμένεις στην ουρά. Για να βγεις από το σπίτι σου, πρέπει να στείλεις μήνυμα με την αιτία της εξόδου και να πάρεις την έγκριση σε απαντητικό μήνυμα. Αλλιώς σε περιμένει πρόστιμο 300 ευρώ. Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να πας πουθενά. Οι έξοδοι από την πόλη το Σαββατοκύριακο «ποινικοποιούνται». «Μα πόσα εξοχικά χρειάζονται υδραυλικό για τους σπασμένους σωλήνες τους» αναρωτιέται δημόσια ο κ. Χαρδαλιάς και όλοι γυρίζουμε μια ακόμη φόρα το κλειδί στην πόρτα.  

Το πρώτο Πάσχα της πανδημίας σε περιμένει αυτόφωρο αν διανοηθείς να κυκλοφορήσεις με το αυτοκίνητο στην πόλη. Το Σύνταγμα το βλέπουμε μόνον από την τηλεόραση. Φοράμε μόνον αθλητικά ρούχα και παπούτσια. Η μόνη μας έξοδος είναι για περπάτημα. Αν αγοράσεις καφέ και καθίσεις αρκετή ώρα στο παγκάκι της πλατειάς, άντρες της ομάδας ΔΙΑΣ σε πλησιάζουν (ευγενικά) και σου ζητούν να συνεχίσεις με την παρέα σου να περπατάς, γιατί διαπράττεις αδίκημα. Άλλο κωδικός 6 και άλλο διπλός καπουτσίνο με μπόλικη κανέλλα και κους - κους.  

Για πρώτη φόρα κάνω μάθημα από τον καναπέ του σπιτιού, φορώντας πυτζάμες. Το zoom, το WebEx και τα αλλά παιδιά μπαίνουν στη ζωή μας. Τους περισσότερους μαθητές μου τους ακούω, χωρίς να τους βλέπω. Καταστάσεις σουρεάλ! Όταν ανοίξαμε, ένας μαθητής ομολόγησε πως του άρεσε πολύ να κάνει το πρωινό του ντους και να με ακούει να παραδίδω! «Και εγώ, κυρία, έφτιαχνα μακαρονάδα και σας άκουγα» «Μακαρονάδα, στις 11 το πρωί;» «Δεν είχα τι να κάνω».  

Μεσημέρι του Πάσχα τρώμε με φίλους που τους συναντούμε στην πλατφόρμα του zoom. Τσουγκρίζουμε τα αυγά στην οθόνη. Δεν τολμώ να διασχίσω στενά με το αυτοκίνητο, για να πάω στο σπίτι φίλων. Το πρόστιμο είναι τσουχτερό! Το παραβλέπω μερικούς μήνες αργότερα, όταν κρασάρει ο υπολογιστής και έχω να διαλέξω ανάμεσα στην παράβαση των μέτρων και στην παράδοση του μαθήματος.  

Η πανδημία επιδράμει δριμεία, έχει ασθενείς, διασωληνωμένους, έχει νεκρούς. Μετράμε αριθμούς λες και πρόκειται για κάτι άσχετο με την ανθρωπινή ζωή. Στη μικρή οθόνη ο Τσιόδρας δακρύζει. Ένας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό. Τα εμβόλια είναι μακρινή ελπίδα.  

Αρχές καλοκαιριού βολτάρουμε ελεύθεροι πια στο Φάληρο και κολυμπάμε στην ακτή της Βουλιαγμένης. Δεν υπάρχει νυχτερινή ζωή, τρώμε σουβλάκια στον Ζάχο και βολτάρουμε στην παράλια της Βάρκιζας. Νομίζω γνωριστήκαμε με όλους τους ερασιτέχνες ψαράδες. Προσέχουμε να φοράμε μάσκα στο αυτοκίνητο γιατί υπάρχει πρόστιμο.  

Η σχολική χρόνια ξεκινά αμήχανα: με πρωτόκολλα και περιορισμούς. Στα μέσα Οκτωβρίου τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται. Η ζωή αναστέλλεται απότομα για άλλη μια φόρα. Μπαίνουμε σε πεντάμηνη χειμερία νάρκη. Τα εμπορικά καταστήματα ανοίγουν μόλις δυο εβδομάδες και τρέχουμε να προμηθευτούμε κολάν και φόρμες, γιατί τα δικά μας έλιωσαν από την πολλή χρήση. Ψωνίζουμε μόνον από σουπερ μάρκετ, φαρμακείο και ντιλίβερι. Την επόμενη των Χριστουγέννων ρισκάρουμε 1200 ευρώ για να επισκεφτούμε φίλους στον Διόνυσο. Ευτυχώς δεν υπάρχουν περιπολικά στην εθνική ούτε στις εισόδους.  

Κυκλοφορούμε με χαρτιά ακόμα, κάνουμε διαδικτυακό μάθημα και περιμένουμε με αγωνία να έρθει η σειρά μας για το εμβόλιο, ενώ οι αριθμοί των νεκρών μεγαλώνουν και η σειρά των ομάδων μας αργεί. Πανηγυρίζουμε τον πρώτο εμβολιασμό, υποφέρουμε στον δεύτερο, πηγαίνουμε έγκαιρα στον τρίτο. Μας υποβάλλουμε σε αυτοέλεγχο. Κυριολεκτικό και μεταφορικό. Είναι το δίδαγμα της πανδημίας: Να προσέχουμε, να αντέχουμε, να ελπίζουμε ότι θα τελειώσει. Οριστικά! Δυο χρόνια κλείσαμε. Άνθρωποι έφυγαν, γεννηθήκαν, ερωτεύτηκαν σε συνθήκες πανδημίας. Συνεχίζεται……