Μία ακόμα γυναίκα, πριν ακόμη κλείσει τα τριάντα έφυγε από τη ζωή: νέα, όμορφη, υγιέστατη. Η γυναικοκτονία της ημέρας; Της εβδομάδας; Του μήνα; Προηγήθηκαν πολλές. Θα ακολουθήσουν άλλες; Ντρέπομαι που το γράφω αλλά η συσσωρευμένη βία στην ψυχή των ανθρώπων ξεσπά ως εκδικητική μανία στους πιο αδύναμους: βιολογικά και σωματικά οι γυναίκες είναι πιο αδύναμες από τους άντρες. Ο νόμος της ζούγκλας ή ο νόμος του ισχυρού; Υπάρχει νόμος για όσα μαθαίνουμε καθημερινά; Γυναίκα βρέθηκε δολοφονημένη με πρωτοφανή αγριότητα.

Γυναίκα κακοποιήθηκε.

Γυναίκα ξυλοκοπήθηκε.

Η μητέρα σου, η κόρη σου, η αδερφή σου. Τη σύντροφό σου δεν την γράφω. Δυστυχώς οι σχέσεις των δύο φύλων έχουν γίνει ιδιαίτερα κακοποιητικές. Οι περισσότεροι θύτες είναι σύντροφοι. Αυτοί που εμπνέουν μοναδικά συναισθήματα και απαιτούν να τα απολαμβάνουν αιώνια και αποκλειστικά! Αν δεν, αν κάτι αλλάξει, τότε μεταβάλλονται στους εκτελεστές της αγαπημένης τους. Αδέρφια, εκεί, στα πρωτόγονα βάθη, ακραίων απολίτιστων ενστίκτων, ακούτε; Ο πολιτισμένος κόσμος προσκαλεί σε αδερφοποίηση! Θάνατος στις γυναίκες! Γιατί οι άντρες που απορρίφθηκαν ήταν αθώοι σαν αγαπημένοι! Δεν έκαναν τίποτα για να προκαλέσουν τον χωρισμό! Εννοείται! Εμπρός, αδέρφια, ενωθείτε κι ας ανταλλάσσουμε καλές πρακτικές: Κάθε φορά που σηκώνει χέρι, κόβουμε ένα δάχτυλο. Εξαιρείται η μάνα, η αδερφή, η κόρη μας. Θα βρεθούν, αν δεν βρέθηκαν άλλοι γι’ αυτές. Με μαθηματική ακρίβεια!

Η κακοποίηση των γυναικών έχει βαθιές ρίζες. Είναι η σημαντικότερη αιτία για τα περισσότερα διαζύγια σήμερα και για την ανάγκη θεμελιακής διαμόρφωσης του θεσμού της οικογένειας. Στην πολιτισμένη της εκδοχή. Πόσοι μορφωμένοι άντρες δεν αντιμετωπίζουν ανταγωνιστικά τις συζύγους τους; Ειδικά στο ελεύθερο επάγγελμα, πόσοι δεν υπολογίζουν εισοδήματα και πόσοι δεν πιστώνουν προκαταβολικά στις συζύγους τα οικιακά; Πόσοι είναι σύντροφοι και συμπαραστάτες; Αυτό είναι διαφορετικό; Με συγχωρείτε είναι ακριβώς το ίδιο πρόβλημα: Είναι η ωμή βία που η κοινωνία ασκεί σε γυναίκα μέσα από τα κοινωνικά στερεότυπα: «Αν θέλεις σύζυγο, θα προσποιείσαι την υποτακτική. Θα συμβαδίζεις με τα ωράρια και τις προτεραιότητές του. Θα μαγειρεύεις. Θα ικανοποιείς τις ανάγκες του. Θα είσαι εκεί. Κι αυτός θα είναι. Για τις δικές του ανάγκες. Για τις δικές σου; Τι χρειάζεσαι; Σύντροφο έχεις, είναι νέος, είναι καριερίστας, ξέρει κι από ταινίες. Τι άλλο χρειάζεσαι; Λεφτά για ψυχαναλυτή, για να σου θυμίζει ότι παραμένεις ζωντανή, ότι έχεις αξία, ότι δικαιούσαι να έχεις το κασέ της προσωπικής σου διατίμησης υψηλό ή έστω να διατηρείς, την ησυχία και την αυτοδιάθεσή σου. Η σεξουαλική ελευθερία έχει δόξα τω Θεώ κατοχυρωθεί! Η αγάπη άργησε μια μέρα.

Γιατί χρειάζομαι τον εγκλωβισμό σε μία αποκλειστικότητα που δεν μου προσφέρει όσα αξίζω; Το σκεφτόμουν ανήμερα ένα βράδυ που εντελώς τυχαία γιόρταζε η «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή», ενώ καλή μου φίλη άκουγε την αγάπη της να διηγείται πώς διεκδικήθηκε στενά και εγκαταλείφτηκε στυγνά από τη δική του αγάπη! Καταλάβαινα τι συμβαίνει αλλά πώς και γιατί να πω; Ήξερα όσα πέρασε η φίλη μου, που ξύλο δεν έφαγε ούτε πολλαπλά τραύματα υπέστη, όχι εμφανή και σωματικά τουλάχιστον. Διαπίστωνα ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει, από όσα έλεγε διακριτικά για την τωρινή του σχέση. Τόσο έξυπνο πλάσμα, τι δεν καταλάβαινε; Ήταν άντρας. Έτσι το βρήκε. Έτσι το τηρούσε το έθιμο.

Οι άντρες στην καλή τους εκδοχή δεν μας σέβονται. Δεν το κάνουν τουλάχιστον όσο περιμένουν να τους σεβαστούμε εμείς. Προσπαθούν να γίνουν χειριστικοί ενώ τους ξέρουμε καλύτερα, γιατί οι ίδιοι μας το επιτρέπουν! Όσο πιο βαθιά τους νιώθουμε, τόσο περισσότερο αποτυγχάνουν. Δεν φταίμε που αγαπάνε τη μάνα τους, την κόρη τους, την αδερφή τους, το αίμα τους. Μόνον. Έρχεται η στιγμή που επιβάλλεται να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Όσο μας αγαπούσε ο μπαμπάς μας. Τον οποίον υπήρχε λόγος να τον αγαπάμε.

Τι θα απογίνετε, αγόρια, σ’ έναν κόσμο χωρίς γυναίκες; Αντί να μας πενθείτε, αγαπήστε μας.