Κάθε χρόνο λίγες μέρες πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων συνηθίζεται ένας κακός χαμός σε όλες τις υπηρεσίες και τις υποχρεώσεις: προθεσμίες, έγγραφα, υποχρεώσεις, ενημερώσεις, αυτό εκκρεμεί, το άλλο δεν έγινε, το τρίτο μεταφέρεται, κάτι ακυρώνεται, θα το σκεφτούμε με τον καινούργιο χρόνο και η ζωή συνεχίζεται.

Συνεχίζεται ανάμεσα σε στολισμένους δρόμους, σε δρόμους κυριολεκτικά αδιάβατους από την κίνηση. Όλοι κάπου πηγαίνουν, όλοι κάτι τρέχουν να προλάβουν μέρες που έρχονται να τελειώσουν με τις υποχρεώσεις τους για να ξεκουραστούν.

Κάθε χρόνο στο τέλος του Δεκέμβρη, συμβολικά επιχειρούμε να κλείσουμε τα παλιά βιβλία και να εκκινήσουμε από την αρχή. Να γίνουμε οι τυπικοί και ιδανικοί εργαζόμενοι, πολίτες, άνθρωποι που δεν είμαστε. Να γυρίσουμε την πλάτη στα παλιά και να οργανώσουμε τα επόμενα. Να γυρίσουμε σελίδα, να κάνουμε μια νέα αρχή, πόσες άλλες τυποποιημένες εκφράσεις θα θυμηθώ;

Συνήθως δεν πετυχαίνει, αν και ως στόχος είναι ευγενής και ιδεαλιστικός. Στην πραγματικότητα αποδεικνύεται ουτοπικός. Πάντα στο γραφείο περιμένουν ουρά οι υποχρεώσεις από όσα δεν έγιναν στις δύο κάθε Γενάρη. Και όλοι ζαλισμένοι από τον χορό και την μυρωδιά των πούρων, μεθυσμένοι από το κρασί που ρέει άφθονο, προσπαθούμε να ευθυγραμμιστούμε με τη νέα πραγματικότητα: οι γιορτές τέλειωσαν, ο καιρός είναι κακός, η ζωή βρίσκεται στο σημείο ακριβώς που την αφήσαμε. Ευτυχώς υπάρχουν οι αλκυονίδες μέρες και οι εκπτώσεις, αλκυονίδες κι αυτές για τους καταναλωτές, και χαράζει λίγο το χειλάκι κάθε πικραμένου.

Μπαίνουμε πια στην τελική ευθεία για τα Χριστούγεννα. Όπως πάντα αρκετοί από εμάς δεν βρήκαμε τον χρόνο για να στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεν μπήκαμε στο πνεύμα των γιορτών, δεν χαλαρώσαμε. «Χριστούγεννα είναι ένας μεγάλος καναπές, απέναντι σε μια μεγάλη τηλεόραση, που προβάλει ταινίες και αγαπημένες σειρές σε συνέχειες όλη μέρα» δηλώνει συνομήλικη. «Είμαστε όλοι αραχτοί, ήρεμοι, ξεκούραστοι, βλέπουμε, μιλάμε, γελάμε και συνεχώς καταναλώνουμε λιχουδιές από ένα γεμάτο τραπέζι που φορτωμένο μας περιμένει ακριβώς πίσω μας. Έχει κρύο, η νύχτα πέφτει και κανείς δεν το κουνά από τη θέση του. Αν έχεις και ενεργειακό τζάκι, η ατμόσφαιρα είναι ιδανική. Ποιος έχει διάθεση να καθαρίζει το συμβατικό την επομένη;»

Δεν είναι τόσο εύκολο, ούτε τόσο απλό να φτάσουμε όμως ως εκείνη την ημέρα, που φέτος, ελέω ημερολογίου, προβλέπει τετραήμερη αποχή από κάθε είδους εργασιακή δραστηριότητα: «Έχεις τελειώσει με τη γενική καθαριότητα;» «Δεν έχω αρχίσει». «Έχεις σιδερώσει;» «Εκκρεμεί το πλυντήριο». «Έχεις στολίσει το δέντρο;» «Όχι» «Εδώ και έναν μήνα έπρεπε». «Έφτιαξες γλυκά;» «Αγοράζω έτοιμα». «Τέλειωσες με τα ψώνια του σούπερ μάρκετ;» «Σήμερα λέω να πάω». «Τουλάχιστον αποφάσισες τι θα μαγειρέψεις;» «Είμαι καλεσμένη ανήμερα». «Και αμαγείρευτη θα μείνεις;» «Μα ποιος θα τα φάει;» «Για το καλό! Δεν έχει σημασία» Άντε να ψωνίζεις και να μαγειρεύεις, για να ταΐσεις το καλό! Για το γούρι. «Ρόδι θα σπάσεις υποθέτω». «Κάνει σημάδι στα μάρμαρα. Έξαλλη γίνομαι με όποιον το κάνει. Ρόδι αγόρασα τέλος πάντων». «Έχεις καταλάβει ότι δεν γεννήθηκες νοικοκυρά;» «Απολύτως, εσείς γιατί επιμένετε να με αγχώνετε;»

Μέσα στις τελευταίες προετοιμασίες προστίθενται αναπόφευκτα και τα δώρα, σήμα κατατεθέν της εποχής. «Μα για την Πρωτοχρονιά δεν είναι αυτά;» «Με άδεια χέρια δεν πηγαίνουμε στα σπίτια χρονιάρες μέρες». «Μπορούμε πάντα να πάρουμε γλυκά». «…..» «Ποτά και γλυκά;» «………..» Γι’ αυτό σας λέω. Δεν υπάρχει σωτηρία. Απαιτείται να κουραστείς διπλά, για να αποδιώξεις από πάνω σου την κούραση του τετραμήνου. Τουλάχιστον έχεις τη δυνατότητα να περάσεις περισσότερο χρόνο με αγαπημένα πρόσωπα. Να κάνεις πράγματα που θέλεις και όχι δραστηριότητες που επιβάλλονται. Να κοιμηθείς περισσότερο, να ξενυχτήσεις για καλό σκοπό. Να κάνεις μεγάλες βόλτες. Ατέλειωτες. Να μιλάς στο στολισμένο δέντρο και να μην αναρωτιέσαι αν είσαι τρελός. Να δαγκώνεις έναν ακόμη κουραμπιέ, μόλις σκοτεινιάσουν τα φωτάκια του, σε κλάσματα δευτερολέπτου. Να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου. Να ονειρεύεσαι! Δεν το λες και λίγο!