Στην ζωή σου- και ειδικότερα στην πολιτική- ποτέ μην λες « ποτέ». Εμφανίζονται, πολλές φορές, άγνωστοι κι αστάθμητοι παράγοντες που ανατρέπουν σχέδια και προγραμματισμούς και αλλάζουν την ρότα της ζωής σου. 

Ειδικότερα, στην περίπτωση της πανδημίας του κορονοϊού, όπου δεν ξέρεις, καλά, καλά, ακόμα, από πού προήλθε ο ιός, ποια η φύση και η συμπεριφορά του, ποιες οι αντοχές και οι δυνατότητές του να μεταλλάσσεται, είναι πρόωρο και άστοχο, πολιτικά, να διακηρύσσεις, προκαταβολικά, «δεν θα ξαναγίνει, πια, οριζόντιο Lockdown»! 

Τέτοιες διακηρύξεις, οι οποίες, βεβαίως,αποσκοπούν στην τόνωση της αισιοδοξίας των ανθρώπων, επιφέρουν, τελικά, τα αντίθετα αποτελέσματα: προκαλούν τον εφησυχασμό και την χαλάρωση, όσον αφορά στην αυστηρή τήρηση των μέτρων προστασίας από την πανδημική νόσο. Και το πλέον αρνητικό αποτέλεσμα για την αξιοπιστία και το κύρος της κυβέρνησης, που διαχειρίζεται την πανδημική κρίση, είναι ότι ο εφησυχασμός και η χαλάρωση, γρήγορα θα προκαλέσουν νέα επιδείνωση των συνθηκών, με αποτέλεσμα να διογκωθεί η ανάγκη για την επιβολή- αν όχι γενικού-τοπικών Lockdown! 

Σήμερα, λοιπόν, και εκ των υστέρων, μπορούμε να πούμε ότι υποτιμήσαμε την σοβαρότητα και τις αρνητικές συνέπειες που θα είχε η πανδημία για την ζωή μας. 

Είπαμε ότι «είμαστε σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό», αλλά, στην πράξη, δεν εφαρμόσαμε πολλά από τα αποτελεσματικά μέτρα, που λαμβάνονται στις εμπόλεμες περιόδους: δεν κηρύξαμε την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και δεν θέσαμε σε εφαρμογή τους έκτακτους νόμους που προβλέπονται σε τέτοιες καταστάσεις. Δεν καλέσαμε όλες τις πολιτικές δυνάμεις για την συγκρότηση ενός εθνικού μετώπου εναντίον του επιτιθέμενου εχθρού. Δεν κηρύξαμε γενική επιστράτευση όλων των διαθέσιμων δυνάμεων - και επίταξη μέσων- για την ενίσχυση της υγειονομικής άμυνας της χώρας και την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Δεν ορίσαμε, εξαρχής, το πολεμικό επιτελείο και δεν του παραχωρήσαμε, εξ ολοκλήρου, την εξουσία και την ευθύνη για την διεξαγωγή της μάχης κατά του κορονοϊού. 

Μετά την επιτυχή αντιμετώπιση της πανδημίας, κατά το Α΄ εξάμηνο του 2020, όπου ο φόβος των ανθρώπων για την θανατηφόρα νόσο έπαιξε σημαντικό ρόλο για την επιβολή και την τήρηση των αυστηρών μέτρων, φάνηκε να επικρατεί η ψευδαίσθηση - τόσο στην πλευρά των κυβερνώντων, όσο και του λαού- ότι παρήλθε ή, έστω, ότι μειώθηκε ο κίνδυνος της πανδημίας, με αποτέλεσμα να επιστρέψει η χώρα στην γνώριμη παραβατικότητα των πολιτών, με την ανοχή που χαρακτηρίζει την Δημοκρατία μας, καθώς και την άτολμη και χλιαρή αντιμετώπιση, από την κυβέρνηση, της καταστρατήγησης των διατάξεων για τον περιορισμό της πανδημίας. 

Στην συνέχεια, φάνηκε να μοιράζεται το ενδιαφέρον και το βάρος της κυβερνητικής προσπάθειας ανάμεσα στην προστασία της υγείας των κατοίκων και την αποφυγή της πλήρους κατάρρευσης της εθνικής οικονομίας. Έτσι ακολούθησε μια περίοδος, κατά την οποία τα μέτρα κατά του κορονοϊού και τα Lockdown έμπαιναν και έβγαιναν και, μετά από λίγο επανέρχονταν, ανάλογα με τις αντιδράσεις των πολιτών και την κατάσταση της οικονομίας, με αποτέλεσμα να καταλήξουν τα μέτρα ατελέσφορα και να απαξιωθούν από τους πολίτες. 

Κι όταν η ελληνική Πολιτεία και η κυβέρνηση απέκτησε το… υπερόπλο κατά της πανδημίας, το εμβόλιο, αντί εξαρχής να κηρύξει υποχρεωτικό τον εμβολιασμό όλων των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού, καθώς και όλων εκείνων που εξυπηρετούν βασικές ανάγκες και έρχονται σε άμεση επαφή με τους κατοίκους, επαφέθηκε στην πειθώ και στην αυτόβουλη προσέλευση στα εμβολιαστικά Κέντρα του συνόλου των κατοίκων, πιστεύοντας ότι έτσι θα επιτευχθεί η καθολική ανοσία και η εξαφάνιση της πανδημικής νόσου. Και, δυστυχώς, διαψεύστηκε και σε αυτή την εκτίμησή της! 

Και, βεβαίως, οι σκέψεις και οι κρίσεις που διατυπώσαμε παραπάνω γίνονται εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, διότι ποιος μπορούσε να προβλέψει ότι για ένα αυτονόητο ζήτημα, όπως ο εμβολιασμός, και για ένα, αναμφισβήτητα, μέχρι χθες, σωτήριο μέσον, όπως το εμβόλιο, θα μπορούσε να προκληθεί τέτοια και τόση αντίδραση, όπως το αντιεμβολιαστικό κίνημα- και μάλιστα, με διεθνείς διαστάσεις! 

Και ποιος θα φανταζόταν ότι θα γινόταν τέτοια και τόση κομματική εκμετάλλευση των προβλημάτων που προκάλεσε η πανδημία και τέτοια σπέκουλα για τις αδυναμίες που παρατηρούνταν στην διαχείριση τα πανδημίας από την κυβέρνηση- σε ένα βαθμό δικαιολογημένα, λόγω ότι και, διεθνώς, τόσο οι επιστήμονες, όσο και οι πολιτικές ηγεσίες αρμένιζαν σε αχαρτογράφητα νερά; 

Όταν, κάποτε, βγούμε από την πανδημία και λήξει το «επικινδύνως και μετά φόβου ζην», θα έχουμε αποκομίσει ένα μάθημα που το πληρώσαμε πανάκριβα, με χιλιάδες θανάτους και οδυνηρές στερήσεις των αγαθών της ελεύθερης ζωής∙ και αυτό το μάθημα, ίσως μας βοηθήσει, στην Μετα- covid εποχή, να συνειδητοποιήσουμε την αξία της γνώσης και της λογικής, καθώς και της ελευθερίας που συνυπάρχει με την ευθύνη, ώστε να απαλλάξουμε την ζωή μας από τον παραλογισμό, την πρόληψη και την προκατάληψη, τον φανατισμό και την μικρόνοια της μικροπολιτικής.