«Πες μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι», λέει ο λαός μας. Στην πολιτική, όμως, ισχύει και το «πες μου τους εχθρούς σου, να σου πω ποιος είσαι».

Ο πολίτης -και κατ’ εξοχήν ο πολιτικός που έχει αρχές και πιστεύει σε αξίες, που δεν κάνει εκπτώσεις και τις υπηρετεί σταθερά- επόμενο είναι να έρθει σε αντίθεση με τους κάθε είδους πολιτικάντηδες, όπως αποκαλεί ο λαός τα «ασπόνδυλα» όντα της πολιτικής, οι οποίοι είτε συμφωνούν με όλους και με όλα -και με «τα έτσι» και με «τα αλλιώς»- είτε «χαϊδεύουν» τα κατώτερα ένστικτα και τις αδυναμίες των ανθρώπων είτε διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και παραπλανούν τους απλοϊκούς ανθρώπους είτε ως «προσήλυτοι» ακολουθούν κάθε νεοεμφανιζόμενο ψευδοπροφήτη και «εθνοσωτήρα», γλιχόμενοι τα «οφίκια», τα παχιά «πιλάφια» και τα «ουρί» ενός φανταστικού επίγειου παραδείσου!

Πόσοι ήταν οι πολιτικοί και οι πολίτες που έμειναν όρθιοι και νουνεχείς απέναντι στην αντιμνημονιακή υστερία; Πόσοι αντιστάθηκαν στην… μόδα της μεταπήδησης στα κόμματα των «αγανακτισμένων» και των «εθνικολαϊκιστών»; Πόσοι προσπάθησαν -κόντρα στο διογκούμενο ρεύμα- να πείσουν το λαό ότι δεν έφεραν τα Μνημόνια την οικονομική κρίση, αλλά ότι τα μνημόνια ήρθαν ως αναπόφευκτη συνέπεια της κρίσης και ότι αποτελούσαν την επώδυνη μεν, αναγκαία δε αντιμετώπιση της κρίσης;

Όσοι πολέμησαν τον παραλογισμό και τον λαϊκισμό με την πολιτική τους παρουσία και την πολιτική τους πράξη, με τον δημόσιο λόγο τους και με την αρθρογραφία τους καθυβρίσθηκαν ως «εχθροί του λαού» και «πράκτορες των ξένων τοκογλύφων» · και, παρ’ όλον ότι δικαιώθηκαν, όταν ανέλαβαν την διακυβέρνηση της χώρας οι … «φοβεροί» αντιμνημονιακοί, οι οποίοι αποδείχτηκαν… «μνημονιακότεροι» όλων, διότι αποδέχτηκαν και εφάρμοσαν το επαχθέστερο Γ’ Μνημόνιο και επιπλέον συμφώνησαν -σε αντίθεση με τους προηγούμενους- σε δεσμευτικά μέτρα μέχρι το 2060 και το 2115 (υποθήκευση δημόσιας περιουσίας), οι πρώην αντιμνημονιακοί επικριτές τους δεν επέδειξαν την στοιχειώδη ηθική γενναιότητα να τους ζητήσουν μια απλή -έστω- συγγνώμη.

Σήμερα, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 7^ης Ιουλίου, η δικαίωση όσων αντιστάθηκαν στην πλημμυρίδα του λαϊκισμού της περιόδου 2010-2015, είναι πλέον πανηγυρική: τα κόμματα και τα κομματικά μορφώματα -που αναδύθηκαν μέσα στην αντάρα της οικονομικής κρίσης και απέκτησαν κοινοβουλευτική δύναμη τζογάροντας στον παραλογισμό, τον φανατισμό και τον διχασμό του λαού- εξαφανίστηκαν ή επέστρεψαν στα έδρανα της αντιπολίτευσης.

Στις πολιτισμένες, τις δημοκρατικές και κανονικές χώρες, εκεί όπου οι θεσμοί λειτουργούν κανονικά, όπου τηρούνται οι βασικές αρχές του Συντάγματος και οι δημοκρατικοί κανόνες, η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη είναι θεμιτή, χρήσιμη και γι’ αυτό και επιβεβλημένη: ένας πολιτικός που πολιτεύεται με πίστη σε αρχές και αξίες είναι θεμιτό να αντιπαρατίθεται με άλλους πολιτικούς που πολιτεύονται με βάση τις δικές τους αρχές και αξίες. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν υπάρχουν «εχθροί» αλλά πολιτικοί αντίπαλοι και, θα έλεγα, «ετεροταγείς» πολιτικοί «ΕΤΑΙΡΟΙ», που υπηρετούν την «ετερότητα» στην δημοκρατική πολιτική ζωή, διότι τροφοδοτούν τον αναγκαίο διάλογο με θέσεις και αντιθέσεις, προκειμένου να προκύψει η τελική σύνθεση ή έστω η υπερίσχυση της αλήθειας της μιας πλευράς, η οποία, τελικά, θα υιοθετηθεί και από την πλειοψηφία των πολιτών.

Αυτή είναι η ευκταία κανονική πολιτική λειτουργία σε ένα δημοκρατικό καθεστώς και σε μια ευνομούμενη κοινωνία.

Πόσον «κανονική» ήταν η πολιτική μας λειτουργία κατά την δεκαετή μνημονιακή περίοδο, την οποίαν διήνυσε η χώρα και βιώσαμε οι Έλληνες πολίτες;

Παντελής έλλειψη αυτογνωσίας, ολοκληρωτική απώλεια της λογικής και της ψυχραιμίας, υπερίσχυση των συναισθηματικών εξάρσεων, των… γενναίων κραυγών και της φανατισμένης ρητορείας, πλήρης καταποντισμός της αλήθειας, θρίαμβος της ψευδολογίας και του λαϊκισμού! Και, τελικά, οι παιδιάστικες δικαιολογίες για « αυταπάτες» και «αφέλειες»!

Και η χώρα θα είχε την τύχη της Αργεντινής ή και της Βενεζουέλας, εάν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής -αγνοώντας τις κραυγές «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ»- δεν είχε προνοήσει να εντάξει την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, η οποία αποδείχτηκε πολύτιμη, όταν η χώρα βρέθηκε στους πέντε δρόμους να αναζητά χείρα βοηθείας -χωρίς κανένα αποτέλεσμα- από την Ρωσία και την Κίνα. Με την ένταξή μας στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στην ΕΕ και την ΟΝΕ προστατεύτηκε το δημοκρατικό καθεστώς και αποτράπηκε -εκτός από κάποιες αμυχές- η παραβίαση των δημοκρατικών θεσμών. Εξάλλου, με την χαμηλότοκη δανειοδότηση από την ΕΕ αποτράπηκε η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, η εξαθλίωση και η διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Ας ευχηθούμε, μετά την δεκαετή εθνική περιπέτεια, να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί η μετάβασή μας στην κανονικότητα. Να εκλείψει από την πολιτική μας ζωή ο λαϊκισμός και η φασιστική βία, ακόμα και η φραστική.

Να ανθίσει και να καρπίσει ο σοβαρός και δημοκρατικός διάλογος. Να πρυτανεύσει η σύνεση και η συναίνεση σε θέματα όπου η ανάγκη και η λογική επιβάλλουν τις λύσεις.

Η ποιότητα της Δημοκρατίας μας θα κριθεί και από το κατά πόσον η κυβερνητική πλειοψηφία σέβεται τα δικαιώματα της Αντιπολίτευσης, αλλά και από το κατά πόσον η Αντιπολίτευση σέβεται την κυβερνώσα πλειοψηφία, εάν, δηλαδή, υποχωρεί μπροστά στην λογική και την αναγκαιότητα των λύσεων που υπηρετούν τις κοινωνικές ανάγκες και αποφεύγει να διεγείρει τα κατώτερα ένστικτα του λαού.

Και ας μην ξεχνούν συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι ότι η εξουσία του κυβερνάν ή του αντιπολιτεύεσθαι τους δόθηκε από τον λαό, για να ασκείται υπέρ του λαού και όχι υπέρ του κόμματός τους ούτε υπέρ μιας κοινωνικής τάξης αλλά προς όφελος ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ και της ΠΑΤΡΙΔΑΣ.