Ένα από τα πράγματα που ο μέσος καθημερινός άνθρωπος έχει την ανάγκη να απολαμβάνει τακτικά με ηρεμία είναι οι ψιχάλες της βροχής στο τζάμι. Είναι κομμάτι από την πολύτιμη σπατάλη χρόνου, που όλοι δικαιούμαστε να γευτούμε, οι υποχρεώσεις όμως αμείλικτες, δεν το επιτρέπουν. Βλέπεις τη βροχή να ξεκινά διστακτικά, τις πρώτες σταγόνες να σκουπίζουν τη σκόνη στο μπαλκόνι, η ώρα περνά και μετράς την ένταση που δυναμώνει συνειρμικά, καθώς ο νους σου ξεστρατίζει σε αξιολογήσεις και ερμηνείες που έπρεπε να είχες κάνει από καιρό.

Είναι κάπου εκεί που αναζητάς το νόημα των πραγμάτων, ενώ παράλληλα το μυαλό ξεσκαρτάρει με γνώμονα το παρελθόν πρόσφατες αντιδράσεις. Είναι περίεργο πόσο μεταμορφώνει η σύμβαση τους ανθρώπους. Τους γνωρίζεις αντιδραστικούς, αλάνια, προσποιούνται τους αντισυμβατικούς και τους ασυμβίβαστους, τους παρακολουθείς να συμπεριφέρονται σαν αρσακιώτισσες γεροντοκόρες που τρέμουν μήπως και δεν ξεστομίσουν την πιο καθωσπρέπει έκφραση στην ανάλογη περίσταση: Άνθρωποι που δεν είναι ευτυχισμένοι με τη ζωή που κάνουν αλλά που θα σκότωναν για να μην τη διαταράξουν! Πολλές φορές αυτό που έχεις αποδεικνύεται πιο επικίνδυνο από ό, τι στερείσαι. Κρύβει παγίδες η ζωή εκεί που δεν τις φαντάζεσαι! Ο άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει υλικά αγαθά, κοινωνικές συναναστροφές, δημοφιλία, συνήθως όμως το τίμημα για όλα αυτά ακόμα και για μέρος από αυτά είναι υψηλό: Όσο λιγότερο κοπιάζεις για όσα χαίρεσαι, τόσο περισσότερο καλείσαι να αποξενωθείς από τον εαυτό σου! Είναι φορές που φωνάζει τόσο δυνατά ένας τέτοιος συμβιβασμός που φαίνεται και με γυμνό μάτι!

Κάπου εκεί χτυπά ένα τηλέφωνο, χρειάζεται πάντα να χτυπήσει ένα τηλέφωνο και ακούς στην άλλη άκρη της γραμμής ένα αγαπημένο σου πρόσωπο να λέει πως ονειρεύεται να γίνει χαρακτήρας κεντρικός σε σήριαλ του Παπακαλιάτη… Να αγαπήσει και να αγαπηθεί με στυλ! Παρακολουθώ το σήριαλ, καταλαβαίνω τι εννοεί! Ο έρωτας δεν τελειώνει όσο διαρκεί η ζωή, η υγιής ζωή τουλάχιστον. Ο άνθρωπος ερωτεύεται με μεγαλύτερο πάθος, τον επόμενο έρωτα, ώσπου κι αυτόν να τον διαδεχτεί ένας ακόμη μεγαλύτερος. Αυτή είναι η συνταγή μιας γεμάτης ζωής! Διαλέγεις ανάμεσα στο απάνεμο λιμάνι της σταθερότητας και προσπαθείς να αγνοήσεις τις επιθυμίες σου και στο ατέρμονο παιχνίδι με τον εαυτό σου. Δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος αποφάσεις. Εξαρτάται από το πόσο αντέχει καθένας την προσωπική του αλήθεια! Την οποία κατά βάση δεν αγνοεί. Άλλοτε την κρύβει κάτω από το χαλί και προσποιείται, την κατευνάζει μυστικά και ευκαιριακά, σαν τον κλέφτη άλλοτε αφήνεται να ζήσει και ανατρέπει το προσωπικό του σύμπαν, με όσα αυτό συνεπάγεται. Είναι γενναία πράξη αυτή η τελευταία και δεν ενδείκνυται για ασθενείς χαρακτήρες ούτε για βολεμένους.

Ενώ η βροχή πέφτει η φίλη από την άλλη άκρη της γραμμής διατείνεται ότι όλοι αλλάζουμε τη ζωή μας, μόνον όμως όταν βιώνουμε κάτι τόσο δυνατό που δεν θέλουμε να μας προσπεράσει. Ο πιο αδύναμος άνθρωπος γίνεται κάτω από τις συγκυρίες αυτές Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος και κονταροχτυπιέται για το αντικείμενο του πόθου του, μέχρις εσχάτων. Έχει και η άποψη αυτή τα δίκια της. Είναι αλήθεια ότι την προσωπική μας επανάσταση δεν την κάνουμε ούτε συχνά ούτε εύκολα ούτε κάθε φορά που ερωτευόμαστε. Ώσπου λοιπόν το δυνατό να χτυπήσει την πόρτα της καρδιάς μας μπορούμε να χαρούμε, να απολαύσουμε την ασφάλεια της αυτάρκειάς μας, να ευφρανθούμε από τις κοινωνικές επευφημίες και να δοκιμάσουμε τον ουρανίσκο μας.

Μπορούμε ακόμη να απολαμβάνουμε τη βροχή να πέφτει, πιο σιγά, πιο δυνατά, μονότονα, επιθετικά, ανέλπιστα, σαν την επιθυμία που ζωντανεύει, ενώ τη νομίζαμε καλά κρυμμένη ^. να καταστρώνουμε σχέδια αυτοπροστασίας, να χαιρόμαστε με τα ασήμαντα και τη χαρά των άλλων. Όλα τα μπορούμε κατά βάθος! Αγνοώντας τον κεραυνό που ανατρέπει ξαφνικά τις καλοζυγιασμένες ισορροπίες μας και μας θυμίσει πόσο όμορφη είναι η ζωή. Αρκεί να τολμάς να τη ζήσεις.