Έτσι πήγαμε! Ένα βράδυ! Ξαφνικά! Απροσδόκητα! Χωρίς να το προσδοκούμε ούτε να το χαιρόμαστε. Τα δύο τελευταία λόγω της συγκυρίας! Της κακής τύχης! Πήγαμε σα γείτονες! Έτσι κάνουν όσοι κατοικούν ο ένας δίπλα στον άλλον: Συντρέχουν στην ανάγκη! Βοηθούν στα δύσκολα! Δίνουν ένα χέρι βοήθειας! Πήγαμε, όπως ακριβώς είχαμε πάει και τον Αύγουστο του 1999: Με τεχνογνωσία, με ετοιμότητα, με αυτοθυσία και θέληση! Άνθρωποι για τους ανθρώπους! Χτες εκείνοι αύριο εμείς. Έτσι σκέφτονται οι άνθρωποι. Οι απλοί άνθρωποι. Πήγαμε χωρίς να αισθανόμαστε ήρωες, ευεργέτες, σωτήρες! Ο άνθρωπος στα δύσκολα παραστέκεται σε όποιον είναι αδύναμος και χρειάζεται τον άλλον άνθρωπο για να κερδίσει τη ζωή του. Το τελευταίο κυριολεκτικά.

Όλη την εβδομάδα παρακολουθώ τους Έλληνες διασώστες ακούραστους, αφοσιωμένους στο έργο τους, τεχνοκράτες και ανθρώπινους ταυτόχρονα, να εργάζονται άοκνα πάνω από τα συντρίμμια και να βγάζουν μέσα από τα χαλάσματα, βρέφη και παιδιά, γονείς και παππούδες, ζωντανούς, αρτιμελείς και σώους, να τους χαρίζουν το δώρο της ζωής που τόσο ξαφνικά και απότομα κινδύνεψαν να το χάσουν μέσα στον ύπνο τους από τη μια στιγμή στην άλλη! Ήταν ένα κακό όνειρο; Όχι! Ισοπεδωμένες πολιτείες, κατεστραμμένοι δρόμοι, γκρεμισμένες γέφυρες, μαρτυρούν ότι η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων άλλαξε απότομα και δύσκολα θα ξαναβρεί τους παλιούς της ρυθμούς! Το μαρτυρούν οι χιλιάδες σωροί αδικοχαμένων: άλλοι δεν πρόλαβαν να σηκωθούν και πέρασαν από το όνειρο στον αιώνιο ύπνο. Κάποιοι βρήκαν δύσκολο και δυσάρεστο τέλος μέσα στην αγωνία για τη σωτηρία που δεν ήρθε από τα τραύματα, από τα σπίτια που έπεσαν και τους καταπλάκωσαν.

Στις σκληρές και στις δύσκολες δοκιμασίες των γειτόνων μας σταθήκαμε άλλη μια φορά συμπαραστάτες και αρωγοί. Παρά τη διπλωματία που μας χωρίζει, η ζεστασιά της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης ένωσε ανθρώπους που κατοικούν τις απέναντι ακτές του Αιγαίου, χωρίς να μιλούν την ίδια γλώσσα, να λατρεύουν την ίδια θρησκεία και να αναγνωρίζουν κοινή πατρίδα. Οι άνθρωποι δε μιλούν τη γλώσσα της πολιτικής. Στην Ελλάδα όμως αυτή τη φορά η πολιτική μίλησε τη γλώσσα των ανθρώπων. Παρά τις εντάσεις που ζούμε τα τελευταία χρόνια και την όξυνση των διακρατικών σχέσεων με την Τουρκία ομόθυμα ο δημόσιος λόγος στη συντριπτική του πλειοψηφία συμπορεύτηκε από την πρώτη στιγμή με το αυθόρμητο λαϊκό συναίσθημα της ανταπόκρισης στον πόνο του γείτονα. Υπάρχουν ασφαλώς και φωνές διαμαρτυρίας. Συμβαίνει αυτό στη δημοκρατία. Για όσους τιμητές ετοιμάζουν το ανάθεμα και εκτοξεύουν ύβρεις και σκληρούς χαρακτηρισμούς μόνον δυσπιστία και καχυποψία μπορεί να υπάρξει. Γιατί σε μια πολιτισμένη κοινωνία μπορούν να υπάρχουν μειοψηφίες που σφάλλουν, που υπερβάλλουν, αποτελούν εξαίρεση στην καθολική πλημμύρα συμπαράστασης προς τους πάσχοντες σεισμόπληκτους της Τουρκίας. Τη βλέπεις στα παιδιά που κουβαλούν σακίδια στο σχολείο για τους αστέγους, στη συγκίνηση και στην καθημερινή αγωνία όλων μας, στις υπηρεσίες, στα μαγαζιά, στον δρόμο. Την αφουγκράζεσαι στις προσευχές να συμπαρασταθεί ο Ύψιστος σε ένα ποίμνιο που δεν του ανήκει. Υπάρχει φαντάζομαι και ουράνια δημοκρατία! Μέσα στο κύμα της ανθρωπιάς που μας τυλίγει απαξιώνω να ασχοληθώ με όσους βιώνουν εθνικό μίσος, με όσους προσπαθούν να παράγουν πόλωση σε μια κοινωνία ανθρώπων.

Τις ημέρες αυτές μέρος του τύπου της γειτονικής μας χώρας αναγνώρισε την ελληνική συνδρομή στους ανθρώπους που υποφέρουν. Αποτελεί ένα δημόσιο ευχαριστώ από μερίδα του τύπου εγγύηση για την κατάπαυση της έντασης ανάμεσα σε δυο χώρες; Το ερώτημα είναι ρητορικό! Δείχνει όμως ότι στις κρίσεις οι άνθρωποι πίσω και πέρα από όσα τους χωρίζουν έχουν συναισθήματα, έχουν αρχές, αξιοπρέπεια, έχουν ενσυναίσθηση για τον συνάνθρωπο, νιώθουν τον διπλανό τους ως τέτοιον και όχι ως θανάσιμο αντίπαλο. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που συναντιούνται στις διακοπές, που κάνουν δουλειές μαζί, που διασκεδάζουν στις ταβέρνες δίπλα στη θάλασσα, με καθαρή καρδιά. Είναι μια βεβαιότητα που ακόμη και στις πιο σκληρές στιγμές πάντα μας τη διδάσκει η Ιστορία._