Παρασκευή απόγευμα το μάτι μου πέφτει στη φωτογραφία μιας εκδοχής της ιδανικής κρεβατοκάμαρας. Το κατάλληλο θέαμα την κατάλληλη στιγμή. Ζούμε εποχές για γερά νεύρα και γρήγορα αντανακλαστικά. Η καθημερινή κούραση και ο φόρτος εργασίας γίνονται κάποτε αβάσταχτα. Κυριακή ξυπνώ σχεδόν απόγευμα. Στον πρωινό καφέ, νωρίς το απόγευμα, διαβάζω την αποδημία του στα κοινωνικά μέσα. Το μυαλό και το μάτι μου γεμίζουν χρώματα: κόκκινο, μπλε, κίτρινο, λευκό, το καράβι με τους γλάρους και τον αφράτο σγουρομάλλη ναύτη στο τιμόνι- μια Οδύσσεια που για τον Αλέκο Φασιανό τέλειωσε την περασμένη Κυριακή, για τους υπόλοιπους συνεχίζεται. Βελούδινος χαρακτήρας ο Φασιανός, ήπιος, χαμηλόφωνος, εξαιρετικά παραγωγικός, ευγενικός με όλους. Πολλές οι συνεργασίες του με το Δημόσιο, αρκετές από αυτές με το Υπουργείο Αιγαίου: Ζωγράφισε την απελευθέρωση της Μυτιλήνης, μεταξύ άλλων και διάφορα άλλα έργα: αφίσες αγώνων, σχεδίασε βραβεία, μαστόρεψε μεταξοτυπίες, μικρά και μεγάλα έργα- δεν είμαι σίγουρη αλλά αυτός και ο Σταθόπουλος διασταύρωσαν τα πινέλα τους στην αρένα της μαζικής παραγωγής και ανακηρύχτηκαν αμφότεροι νικητές. «Ό, τι πρόλαβες να αποκτήσεις από το έργο του, πρόλαβες. Τώρα γίνονται συλλεκτικά όλα, πανάκριβα δηλαδή». «Έτσι κι αλλιώς δε διέθετα τα απαραίτητα χρήματα» απαντώ στην καλλιτέχνη φίλη που τηλεφωνεί, για να δώσει αναφορά! Μία ακόμη γουλιά καφέ και αρχίζει να νυχτώνει. Σκοτεινό κόκκινο και σκούρο μπλε γεμίζουν τον ουρανό. Η φύση αναδεικνύεται ανώτερη από κάθε πνευματικό άνθρωπο. Άσε που είναι αθάνατη! Αέναη! Συνεχής!  

Απολαμβάνω την ηρεμία του τοπίου που σκοτεινιάζει, κλωθωγυρίζοντας αναμνήσεις από το σύντομο παρελθόν στο πολιτιστικό ρεπορτάζ! Από τα σοβαρά προβλήματα που προκάλεσε ο κορονοϊός είναι ότι μας έκλεισε στο σπίτι, μας στέρησε τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε μικρές στιγμές τέχνης τα απογεύματα των καθημερινών υποχρεώσεων! Το επόμενο απόγευμα παρακολουθώ μία εικονική περιήγηση-ξενάγηση στην έκθεση του ζωγράφου Θεόφιλου, που για ολόκληρο τον Φεβρουάριο θα παραμείνει ανοιχτή στο Μουσείο Θεοχαράκη! Νόμιζα ότι τα ήξερα όλα για τον φουστανελά από τη Λέσβο που η επιμελήτρια ονομάζει «μοντερνιστή ζωγράφο». Αναγνώρισα αρκετά από τα εκθέματα του μουσείου της Βαρειάς: Τον «Ερωτόκριτο και την Αρετούσα»,  την «Ερωτευμένη απελπισθείσα» μέσα στα πρώτα.  

Νόμιζα ότι ήξερα τα έργα του. Δεν τα γνώριζα όλα: το μυαλό μου σταματά  στα εικονίσματα που φιλοτέχνησε ο ιδιόρρυθμος καλλιτέχνης από τη Βαρειά της Μυτιλήνης: το μπλε του κοβαλτίου του Αγίου Φανουρίου με πλημμυρίζει αργά το βράδυ, όσο θυμάμαι το βαθύ πέλαγος ανοιχτά από το σπίτι μου: Ο περιορισμός στο σπίτι μας στέρησε τα χρώματα, τη ζωντάνια της φύσης κι η τέχνη προσπαθεί να αναπληρώσει το κενό, φανερώνοντάς μας πόσο όμορφη και πόσο μοναδικά σπάνια είναι η ζωή! Μικρά θαύματα και μεγάλες ουτοπίες στην καρδιά του αστικού τοπίου! Κοιτάζοντας ένα- ένα ξεχωριστά τα τοπία που ο Θεόφιλος φιλοτέχνησε, τα ζωντανά χρώματα, τα αγροτικά επαγγέλματα, την καθημερινή βιοπάλη αποτυπωμένη στον καμβά, άρχισα να αισθάνομαι τύψεις για την κούραση, τη βαρεμάρα που μερικές φορές με κυριεύει μια καθημερινή, συνηθισμένη μέρα, όταν τίποτα δεν ταράζει το πρωτόκολλο των πεισματικά επαναλαμβανόμενων υποχρεώσεων. Η ποίηση της καθημερινής ζωής είναι το αντίδοτο στην αντίληψη της τυποποίησης και μιας ζωής που σπαταλιέται σε ρυθμικές επαναλήψεις! Είναι άλλοθι σε όλους εμάς τους μικρούς και ταπεινούς, για όλους όσοι δεν αξιωθήκαμε μεγάλες στιγμές υψηλών επιτευγμάτων!  

Μια ακόμα Παρασκευή ξημερώνει και η φωτογραφία της κρεβατοκάμαρας φαντάζει ακόμη πιο προκλητική από ποτέ. Όπως και η απόδραση στον κόσμο της κανονικής ζωής με διπλή μάσκα, με διπλές και τρίδιπλες προφυλάξεις.  

Έξω ο ήλιος είναι τόσο προκλητικά φωτεινός μπροστά στην κακοκαιρία και στα χιόνια που περιμένουμε! Όπου να ‘ναι συμπληρώνονται δύο χρόνια από την αρχή της ανισορροπίας που βιώνουμε! Πόσο προκλητικά όμορφη φαίνεται η ζωή ειδικά ένα ηλιόλουστο μεσημέρι μιας χειμωνιάτικης Παρασκευής, χωρίς υποχρεώσεις! Τα παρτέρια του σχολείου φέρνουν στον νου τα χρυσά στάχυα του Θεόφιλου!  Ο κόσμος είναι απλός!