Μπαινοβγαίνω στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες με την άνεση και τη χάρη που άλλοι επισκέπτονται ακριβά εστιατόρια: Διεκδικώ: 65 ευρώ βενζίνη και άλλα 15 σε smart card (ή κάπως έτσι), επιδότηση για tablet ή για laptop, επιδότηση για ψυγείο ή air condition, επιστροφή περίπου 21 ευρώ από τη ΔΕΗ και διάφορα άλλα που πια δεν θυμάμαι. Ανταλλάσσω πληροφορίες και κόλπα με τους λοιπούς φρικτούς μικρομεσαίους φίλους μου και όλοι νιώθουμε πολύ ευτυχισμένοι που θα μας καταθέσει το κράτος τη βενζίνη ούτε δύο εβδομάδων ή το αντίτιμο για ένα ζευγάρι σαγιονάρες από τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος. Για τις επιδοτήσεις ούτε λόγος: «Να δώσω «καινούργιο ψυγείο, να αγοράσω άλλο, γιατί μου προσφέρει 250 ευρώ; Ούτε δυο συρτάρια από τον καταψύκτη ενός καλού ψυγείου δεν παίρνω»! «Είμαστε φρικτοί μικρομεσαίοι!» κραυγάζει φίλη μου με απόγνωση και μια δόση αυτοσαρκασμού. Πριν δέκα χρόνια εφηύρε τον χαρακτηρισμό, όταν αναζητούσαμε ακριβά μπαχάρια στα απέναντι παράλια. Σε τιμή ευκαιρίας! Τότε ήταν λίγο πιο οριεντάλ, λίγο πιο τυχοδιωκτικό, πιο αριστοκρατικό. Τώρα είμαστε λίγο να μας κλαίνε οι ρέγγες για τη μιζέρια που αποπνέουμε. Ανοίγεις την τηλεόραση και ο Ηλίας Ψινάκης σου κουνά αφοριστικά το δάχτυλο: «Πού κατάντησες, μωρή κακομοίρα, καραγκούνα» τον φαντάζομαι να καγχάζει και λιγάκι με ντρέπομαι να δώσω το κουπόνι της έκπτωσης στο ταμείο του πολυκαταστήματος!! Μην το ψάχνετε! Του έχουμε γυρίσει την πλάτη αλλά πάντα το life style συγκινεί και παράγει ήθος!

Ο Ερτογάν απειλεί να μας προσαρτήσει στη γείτονα, ο καιρός μαίνεται με σαραντάρια στις θερμοκρασίες, οι τιμές των εισιτηρίων στα καράβια σκαρφαλώνουν στα ύψη και εμείς ψάχνουμε sms σε εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, για να κατεβάσουμε το κόστος των μεταφορικών. Ο Ψινάκης μπορεί να βουτήξει ανέμελα στην πισίνα του. Έχουμε να πάμε και διακοπές. «Καπιταλισμός σημαίνει να έχουμε τόσες πανέμορφες ακτογραμμές και εσύ να μην έχεις λεφτά να φύγεις από την πόλη» ξαναλέει η ίδια φίλη που βρήκε την ατάκα των μικρομεσαίων! Κανείς δεν της δίνει σημασία. Ώρες - ώρες νομίζω ούτε αυτή συνερίζεται τον εαυτό της! «Ξεφτίλες, που ενδίδετε σε ταπεινές παροχές εν αναμονή εκλογών. Που ξεπουλιέστε για ένα ψυγείο και έναν υπολογιστή»! Τα οποία και δεν μπορούμε σημειωτέον να αγοράσουμε: Ποιος νοιάζεται για ένα φιγουράτο laptop; Ποιος δεν προτιμά ένα εισιτήριο με επιστροφή για το νησί; Το οποίο σημειωτέον δεν συγκαταλέγεται σ’ αυτά με μεγάλη έκπτωση στην τιμή των εισιτηρίων. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι ο τουρισμός ανακάμπτει αλλά αυτό είναι και μια άλλη ιστορία.

«Έχουμε κόσμο» με ενημερώνει μια φίλη μου. «Μαγαζιά ψάχνουν εργατικά χέρια, δε βρίσκουν». Μέσα στον καύσωνα και μέσα στις υποχρεώσεις που διεκπεραιώνονται με την κλεψύδρα του χρόνου ανάποδα, φαντασιώνομαι την παραλία των εφηβικών μου χρόνων, με τον ζεστό ήλιο να χαϊδεύει το πρόσωπο και το σώμα και τη θαλασσινή αύρα να τα δροσίζει, με τον χρόνο να σταματά και την απόλαυση κυρίαρχη. Και ας γίνεται αυτόματα κατάθλιψη το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου. Φαντασιώνομαι και τη θέα από τη βεράντα μου. Όλα μοιάζουν μακρινά από εκεί πάνω: τα νησάκια απέναντι, οι προθεσμίες, οι υποχρεώσεις, ο φόρτος εργασίας, το πρωινό ξύπνημα, η λήψη απόφασης, οι οδηγοί σπουδών, η τράπεζα θεμάτων και οι εφαρμοστικές εγκύκλιοι. Μόνον που τώρα είναι η βεράντα που φαντάζει απροσπέλαστη! Απόμακρη! «Να δω πού θα σου βρω φέτος γυναίκα να καθαρίσει, μόλις έρθεις». Θέλω να της απαντήσω πως θα έχω καθαρίσει από μια δύσκολη χρονιά με το που θα έρθω και μόνον! Δεν το λέω. Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά! Ας τη χαρούμε αυτή τουλάχιστον, αφού η τσέπη τρύπησε και διεκδικούμε ηλεκτρονικά φραγκοδίφραγκα!

Μεσημέρι Σαββάτου, ο Τάσος Δούσης διαφημίζει διακοπές στη Μυτιλήνη- θέλω σχολιάσω αλλά με έχει σκλαβώσει. Νομίζω ακούω τον Ψινάκη: «Άει, μωρή κουλή, τραγούδα μας τη γκρίνια σου». Αρχίζω να σφυρίζω έναν σκοπό._