Μεσημέρι Παρασκευής έψαχνα απεγνωσμένα να παρκάρω στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Είχα ήδη αργήσει στο ραντεβού με τον εκδότη, είχα στήσει όλη την ομάδα. Σε ανοιχτή ακρόαση στο κινητό φίλοι έλεγαν καθένας τα δικά του: η γενιά μου αρνείται σθεναρά να πάρει τον εαυτό της σοβαρά. Κάνοντας άλλον ένα γύρο στο τετράγωνο, με το ραδιόφωνο στη διαπασών, κατέληξα σε μερικές διαπιστώσεις, κοινότυπες ίσως, τις οποίες μοιράζομαι μαζί σας:

Πρώτον: Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος. Η καλύτερη συμβουλή επομένως είναι να καλλιεργεί τις προϋποθέσεις που του το επιτρέπουν.

Δεύτερον: Είναι εντελώς περιττό να εντοπίζεις τα λάθη στις επιλογές κάποιου. Προέχει να διορθώσεις ό, τι κάνεις λάθος στη δική σου ζωή. Ενδέχεται να κάνεις τα ίδια ή και χειρότερα και να μην το καταλαβαίνεις.

Τρίτον: Στο παιχνίδι των σχέσεων δεν υπάρχει «δικαιοσύνη» ούτε «αξιοκρατία». Εννοείται ότι ενδέχεται να πληγωθείς και να απογοητευτείς. Αποφασίζεις αν θα συνεχίσεις ή αν θα αποσυρθείς.

Τέταρτον: Πληγώνεσαι και πληγώνεις. Συνήθως όχι από πρόθεση αλλά εκ του αποτελέσματος. Όπως και εσύ, έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι αλήτες, αναίσθητοι ή απατεώνες. Δεν το θέλουν να σε πληγώσουν. Καλό είναι να αποφεύγεις να σου συμβαίνει πάντως.

Πέμπτον: Πράγματι υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι αυτό που ιδεαλιστικά βαφτίζουμε «απόλυτη πληρότητα». Συμβαίνει συνήθως για λίγο, όταν πιστεύεις ότι έχεις ό,τι κάνει την καρδιά σου να φτερουγίζει. Δεν διαρκεί για πολύ. Αν το φτερούγισμα επιμένει στην ηλικία μας, ρώτα τον/τη γιατρό σου.

Έκτον: Η επιθυμία δεν έχει «άλλοθι» ούτε ο έρωτας «προσχώματα». Στη ζωή έχουν συμβεί τα πιο μεγάλα σκάνδαλα και αιτία τους είναι τα μεγάλα πάθη. Αν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα παραπάνω να ξέρεις απλώς ότι απουσιάζουν: και οι επιθυμίες και τα πάθη.

Έβδομον: Επιβάλλεται να καλύπτουμε τις αδυναμίες μας. Αφορούν προσωπικά εμάς. Δεν χρειάζεται να εκθέτουμε τον εαυτό μας.

Όγδοο: Στη ζωή μας είναι απαραίτητα τα στερεότυπα, μια μορφή κοσμιότητας και ο καθωσπρεπισμός. Στην ηλικία μας πρέπει να δείχνουμε εξευγενισμένοι. Η αμαρτία και η αδυναμία από την άλλη δηλώνουν ανάγκη και επιθυμία. Που δεν σχετίζεται βέβαια απαραίτητα μ’ εμάς. Μας αναλογεί ωστόσο η ευγένεια και η κοσμιότητα. Δεν ξέρω αν είναι αρκετό.

Ένατο: Δεν κάνουμε κανέναν αθέμιτο συμβιβασμό σε βάρος μας, προκειμένου να συνάπτουμε και να συντηρούμε κοινωνικές σχέσεις. Όλοι δεν διαθέτουν ενσυναίσθηση, πράγματι ο χρόνος φέρεται να γιατρεύει τα ανθρώπινα, τέτοιες διαπιστώσεις όμως δεν αρκούν, για να προδώσουμε την προσωπική μας μικροϊστορία, που κρύβει μέσα της θυσίες, τραύματα, λεηλασίες, ανάγκες και τόσα άλλα οικεία κακά. Δεν είναι τυχαίο που ο εθνικισμός στις αρχές του προπερασμένου αιώνα βάδιζε χέρι- χέρι με τον ακραίο ρομαντισμό. Υπερασπίζεσαι το παρελθόν σου και ας μετανιώνεις γι’ αυτό. Δεν νομιμοποιείς ό,τι το ακυρώνει με την ανοχή σου. Το δικό σου παρελθόν δεν έχει αντίτιμο.

Ανακάλυψα μία θέση, ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα, που όμως δύσκολα επέτρεπε το άνοιγμα της πόρτας. Άρχισα τις μανούβρες. Η μάνα μου δεν συζητούσε ποτέ ζητήματα σχέσεων. Κάθε φορά που άκουγε να ψιθυρίζουμε στην αυλή μυστικά επαναλάμβανε με στόμφο: «Στη ζωή υπάρχει μία θέση μόνον. Η πρώτη. Μόνον σ’ αυτήν να στοχεύετε». Στην αρχή θεωρούσα τη δήλωση πολύ ανταγωνιστική. Αποκτώντας εμπειρία, τη δικαίωσα. Στο παιχνίδι των σχέσεων η πρώτη θέση δεν κατακτάται με κόπους και θυσίες. Χαρίζεται αυθόρμητα. Αν το παιχνίδι είναι ειλικρινές και όχι στημένο. Αξιολογείς ποια θέση σου προσφέρουν (ειδικά τα πρόσωπα, στα οποία έχεις παραχωρήσει πρώτη θέση στη δική σου ζωή) και αποφασίζεις αν θα τη δεχτείς. Αν δεν σου αρκεί, διακριτικά αποσύρεσαι. Η ζωή είναι σύντομη. Απρόβλεπτη. Όμορφη. Ζεις μία φορά. Μία πεθαίνεις. Ή, αν το διαλέξεις, πεθαίνεις μεταφορικά πολύ περισσότερες. Η επιλογή είναι αποκλειστικά δική σου. Δεν αξίζει. Σε κανέναν.

Ξεγλίστρησα από το αυτοκίνητο. Στο τηλέφωνο ο εκδότης μου έκανε παράπονα. Επιτάχυνα.